De doot wijckt niemant niet. Een mensch die daer op denct,
En sal oock wijcken niet, tzij wat hem lett oft crenct:
Maer sal des deuchdes padt gedurichlick betreden,
En nimmermeer aensien des werelts cracht oft reden:
Sal segghen, ick en wijck voor niemant die nu leeft,
En vliede alleen tot Godt, die mij ghenade gheeft:
Ick weet, mijns levens endt is mij begin van leven:
Des wil ick mij van 't goet om quaets wil niet begheven.
TErminus, een van de Goden der Romeynen, daer Titus Livius van schrijft, die den God Iuppiter self niet wijcken en woude, wiert van Erasmus van Rotterdam als voor een Devijs gehouden: om het welcke, een minrebroeder, ghenaemt Carvayalus, hem verweet ende op-leyde, dat hij sulcke Devijs ghenomen hadde, wt groote vermetelheyt oft verwaentheyt, al oft hij sich selven soo veel liet duncken, dat hij niemanden in wetenschap eenichsins iet wilde toegheven. Hoe wel nochtans dat dese Devijs seer wel verstaen mach worden vande Doot, die het laetste eyndt van allen is, ende den wtganck oft wtterste besluyt van alle menschen, iae eenen pael daer niemant voorbij en mach. Ende sulx is oock de antwoordt die Erasmus, tot den voorseyden Carvayal gheschreven heeft.
Auteursrechtvrij
