Princeliicke deuiisen

[p. 154]

LXIV. Heu cadit in quemquam tantum scelus!

Och valt op iemant toch soo grooten schelmerij,
Dat om een quaet mans wil d'onnoosel niet gaet vrij.

Hoe can des menschen hert soo stellen daet beginnen?
Hoe can dees wreetheyt doch bevanghen iemants sinnen?

[p. 155]

 

O vreemden aert van wraeck! ghij zijt niet eer gherust,

 

Voor dat t'gheleden quaet met meer quaet is gheblust.

 

O straff onmenslick hert! het schijnt dat dees tijrannen

 

Door heure daden boos als t'mede-lijden bannen:

 

Met dat sij menich mensch met onrecht doen gequell,

 

Verdubbelt tselve quaet, en maect den goeden fell.

 

Alst aen dees dochters blijct, die niemant oint misdeden:

 

Heur borgers straften heur, veel meer dan sij oint leden.

 

Maer dit is soo den wil van onsen Godt den Heer;

 

Den goeden dickmael lijdt, den quaden tot een leer.

 

Dus ouders wilt u toch van sulcken wreetheyt mijden,

 

Oft u onnoosel saet sal 't voor u moeten lijden.

DE dochters van Dionysius de Ionghe, tyran van Syracusen, moesten heel onschuldich ende in heur onnooselheyt, op dese wereldt lijden de straffe van heur vaders misdaden, als Celius schrijft: want te wijl hun vader wt sijn Coninckrijck verdreven was, hebben de borgers vander stadt Locxen, om sich te wreken vanden overlast die hij aldaer te vooren ghedaen hadde, in't vercrachten ende schenden van haerlieder vrouwen ende dochters; ghenomen sijn eyghen dochters: ende de selve (al wast sake datse noch heel ionghe seer teere schoone maechdekens waren) eerst een ieghelijcken openbaerlijcken ghegheven om sijnen wille daer mede te doen, ende heur schoffierlijck te onteeren. Ende noch daer niet met te vreden wesende, hebben haer met scherpe naelden oft elssenen tusschen de naghels soo deerlicken ghesteken: datse door dese onlijdelijcke smerte een seer harde wreede doot ghestorven zijn.