Princeliicke deuiisen

[p. 146]

LXI. Quid non mortalia pectora cogis?

Ialoesheyt ongherust, wantrouwich, vol van smerten;
VVat dvvingt ghij niet te doen der menschen sterfbaer herten?

Och hoe geluckich souw der minnaers leven zijn,
Bleef Liefde bij de twee altijt in eenen schijn!

Maer het en gaet soo niet: daer twee gelieven paren,

Comt dickwijls tusschen bey een iammerlick beswaren,

Wantrouwicheyt genaemt, die d'een oft d'ander sij'
Gheen langhe vreucht en laet ghenieten even blii':

Iae selfs die meest bemint, is eerst en meest beladen:

Hij denkt, hij ducht, hij hoopt, en is als half verraden.

Dit bleeck in oude tijt, aen desen vromen helt
Antonius van Room', die door de minn onstelt

Sijn vromicheyt vergat, soo dat wantrouwich duchten,

Meer dan Augusti macht, hem wt het velt deed vluchten.

[p. 147]

Anders.

Gelijck de schaduwe schaedt het helder sonneschijnen,
Soo doet wantrouwicheyt des liefdes vreucht verdwijnen.

CLeopatra, qualijk te vreden ende droevich wesende, om dat heur minnaer Marcus Antonius bij heur ten eten zijnde, haer niet wel betroude; ende daerom sijn spijse ende dranck dede proeven ende van andere voor-smaken, eer hij iet at oft dronck, door vreese dat daer eenich vergift van heur soude mogen bij-gedaen zijn: willende daerom op eenen tijt, een maeltijt met hem houdende, ghelijck Plinius schrijft, hem te kennen geven, ende versekeren dat hij voortaen geen quaet vermoeden meer op heur en soude hoeven te hebben, oft van heur te mistrouwen, begaf heur om met hem heel vriendelijck ende liefelijck te spelen, hem een seer blij gelaet toonende, selfs nae de oude maniere heur hooft vercierende met hoeykens ende cranskens: doch de bladeren vande selven waren vergifticht. Ende nemende de selue cranssen van heur hooft, heeftse ghebroken, ende de loovers oft bladers ghebriselt in een schael met wijn, ende hem met smeeckende vriendelicke woorden so verre gebrocht, dat hij daer af meynde te gaen drinken. Maer met dat hij de schale aenden mont soude stellen om te beginnen te drincken, heeft sij haer hant tusschen de schael ende sijnen mont ghehouden, ende hem gheseyt: Och Antoni, mijn alderliefste vriendt: Ick ben de ghene die nu middel ende misschien ook reden ende oorsake hebbe om te doen t'ghene dat ghij door u

[p. 148]

sorchvuldige ende wantrouwige spijs-proevingen laet blijcken dat ghij vreest oft u van mij soude moghen gheschieden: maer ick en doets niet, want ick sonder u niet gheleven en can. Hier bij machmen bemercken de groote stoutmoedicheyt die in sommighe oneerlicke vrouwen can wesen.