Princeliicke deuiisen

[p. 121]

XLVII. Si sciens fallo.

Indien ick bij mijn vveet bedrieg. God straf mijn lagen:
Maer hij vergevet mij, indien ick ben bedrogen.

Een eel oprecht vroom hert blijft stadich bij sijn woort:
De Heydens sagen self dat ons sulx toebehoort:
Sij seyden in den Eed die sij met iemant deden,
Indien ick bij mijn weet bedrieg, ick ben te vreden
Dat mij aldus geschie als dit onnoossel Swijn,
Dat ick nu bring ter doot, om ons tot blijck te zijn.
Voorwaer, die wie het zij al-wetens gaet bedriegen,
Is waerdich dat hij oock bedrogen wort door liegen.

DE Romeynen hadden een oudt gebruyck oft ceremonie, wanneer sij op-hielden van oorloghen, ende met hun vijanden

[p. 122]

souden peys ende vrede maecken (als Blondus Flavius getuygt;) dat den genen die last ende bevell gegheven wiert om daer van te handelen, ende de saecke ten eynde te bringen, eenen steen oft key inde hant nam, ende daer mede een Soch oft Vercken den cop in smeet, ofte te doot brocht, in het bij-wesen ende aenschouwen van een iegelick, luyd' wtsprekende dusdanige woorden: Gantschelijck als dese Soch geschiet, soo moet mij geschieden, indien ick in dese saeck eenich bedroch oft argelist voorneem oft in den sin heb.