Princeliicke deuiisen

[p. 89]

XXXIII. Quâ proceres abiêre pii.

Och waer ons oock soo veyl, oft mogelick om leeren
Den vvech die ingegaen zijn d'ouvv godtsalige Heeren.

Ten is de werelt niet, daer een mensch van verstant
Sijn hert op stellen moet; t'en is noch zee noch lant,
Daer een godtsalich mensch sijn oogen op moet houwen:
Alleen den hemel ist daer hij sal op betrouwen.

Den hemel is den wech die wij met cloecken sin

Nae d'oude vaders raet al moeten treden in,
Den hemel moet alleen den wijsen man behagen:
Elck hem beclimmen moet met ijvers vier en wagen.

[p. 90]

Gelijck als den Profeet Helias in siel en lijf ter hemelenwaert op genomen ende gevoert wiert met eenen vierigen wagen, (alst geschreven staet in't boek der Coningen in het ²Capittel:) Inder selven voegen wort den geest van een heylich mensch hier op der aerden om hooch gelicht, ende ghevoert, door sijnen goeden ijver ende vierige begheerte: met de welcke hij sich seluen vermaect, ende soo te seggen herschept inde aenmerckinge oft contemplatie van de hemelsche schoonheyt ende wtnementheden des Goddelijcke hoocheyts. Tot welcke Devise ooc seer wel dient tgene dat Ovidius in sijn 15 boeck van de Herscheppingen oft Metamorfoses, van Pythagoras seydt, aldus:

Mente Deos adiit: & quae Natura negârat
Visibus humanis, oculis ea pectoris hausit.

Dat is:

Pythagoras besocht de Goden, onbevreest:
En dat Nature sluyt voor smenschen duyster oogen,
Dat heeft hij met verstant, en met invvendich poogen
Ontdeckt, en claer gemaect, door't licht van sijnen geest.