Princeliicke deuiisen
(1615)–Claude Paradin, Gabriel Simeon– Auteursrechtvrij
[pagina 75]
| |
[pagina 76]
| |
Maer op den selven tijt, en op den selven man
Te dragen alle bey, ick niet geprijsen can.
| |
Anders.
De Liefde can in mij seer vreemde dingen wercken:
Den Lust ontsteect mij thert, maer reden blust den brant:
Doch somtijts brandt mijn hert, en noch soo canmen mercken
Mijn aensicht door geschrey bedauwt aen elcken cant.
EEnen stock oft hout, aen d'een eyndt ontsteken, ende aen elck een van sijn sijdtacken met eenen eemer waters behangen, twelc Galeaz Viconte, den tweeden van dien naem, Hertog van Milaen voor sijn Devijs plogt te houden, soude mogen int gemeyn genomen ende verstaen worden van de gene die (soo het spreeckwoort luydt) het water in d'een hant ende het vier in t'ander hant dragen. Oft, het verstant ende de wtlegging wat hooger nemende, men souder mogen bij verstaen de seer brandende affectien ende ijvericheden die een mensche heeft: waer bij, dat hij oock heeft (door Godes voorsienicheyt) de middel om de selve met de redelickheyt te blusschen. Doch insonderheyt wort met dese Devijs betoont de vromicheyt van den voorseyden Hertog: den welcken in een besteck, vechtender hant verwonnen hebbende eenen grooten Heer van Neder-Duytschlant, (die dese Devijs plogt te voeren) de selve naderhant voor de sijne genomen heeft, ende als een Winteecken oft Trionfe van overhand gedragen. |
|