Princeliicke deuiisen

[p. 72]

XXV. Nil penna, sed vsus.

De handeling ist al, en het gestadich wennen:

De penn en doettet niet, maer het gebruyck der Pennen.

Ick acht den schijn alleen, daer niet bij is het zijn,
Niet meer dan eenen wint, en een spotwaerdich prachten:
Geveynsde goetheyt is veel erger dan venijn:
De woorden zijn oock niet; de wercken moetmen achten.

Wat baet v vlogels-tuyg, en kunt gij niet gevliegen

Wat baet u wijsheyts schijn, te wijl v zeden liegen?
Wat baet de schoon lanteern, als sij is sonder licht?
Wat baet u broot gebeent, als ghy maer zijt een wicht?

Antiochus die had een leger rijck van goudt,

Maer die had hij vergaert van on-ervaren menschen:

[p. 73]

 

Des Hannibal hem seyd', gelijck een crijchsman oudt:

 

Ick sie hier recht den buyt die v vijanden wenschen.

 

Het Roomsche volck en vreest geen wapens, maer den man

 

Die moedich ende vernuft de wapens voeren can.

 

Tgewaed van al v heyr, soo costelick en cierich

 

Is den Romeyn genoech, al waer hij noch soo gierich.

Anders.

Den Africaenschen Struys maect hier seer groot gebeir,

En spreydt seer wijd en sijd sijn vlogelwijse veir:
Doch hij en vliegt niet op, gelijck als ander vogels,
Mits dat hij wiecken heeft, maer geen gebruyck der vlogels.

Alsoo is menich man, die hooge pluymen draegt,

En toont met sijnen top een croes hert onvertsaecht:
Maer hem ontbreect den moet. De veiren niet bewaren,
En dienen alderbest om Vliegen te vervaren.

Soo is oock menich man, die pen en inct genoech

Besitt, en veel papier, om schrijven spaede en vroeg;
Maer hem ontbreeckt het meest, de handeling van schrijven:
Die eenen esel is, sal eenen esel blijven.

Anders.

Veel hebben boecken hoog gestapelt op den hoop:

Sij treckent al naer heur, tzij dier, tzij goeden coop:
Maer dat en doen sij niet om daer-wt wat te leeren,
Alleen om datmen heur voor hoochgeleert souw eeren.

Veel dragen lange cleer, gaen met gebogen hals,

Heel zeegbaer en gedweeg, maer zijn van herten vals:
Sij toonen heylicheyt in allen heuren schijn,
Daer sij in al heur lijf niet min dan heylich zijn.

Het schijnt dat sij den sin alleen opt hemelsch stellen,

En vliegen boven d'aerd: maer dalen meest ter hellen:
Gemerckt dat heur gemoet vol hooverdijen steect,
Daer heuren mont aldeur van stilte en deugden spreect.

DEN Struysvogel sijn vlogels ende schoone veiren wtspreydende, maect eenen grooten schijn, ende gebeirt sich seer,

[p. 74]

al oft hij vliegen souw: nochtans hij en verheft sich selven niet vander aerden, gelijck als Sinte Gregorius verhaelt. Ende hier in gelijct desen Vogel-Struys de geveynsde menschen oft hypocriten: de welcke nae het wtwendich blijcken ende blicken, vertoonen een groote heylicheyt ende devoticheyt: maer dat isset al, want in heur is anders niet dan schijn: ende inwendichlick zijn sij gantsch anders gestelt.