Wie wil d'r mee naar Oost-Indië varen. Liedjes uit de Compagniestijd

Een nieuw lied, gemaakt op de thuiskomende Oostindischvaarders

Stem: Waarom verlaat je mij, zeg alderzoetste, etc.aant.

Wat is er nu een vreugd,
Ach, allerzoetste meisjes,
Wie dat gij wezen meugt,
Toont u nu zeer verheugd
Omdat er zijn gekomen,
Alhier op onze kust,
Veel schepen, zonder schromen,
Kostelijk toegerust.

[p. 133]

 

Zij zijn zeer vol van goed,

 

Heel rijkelijk geladen

 

En komen welgemoed

 

Over Neptunus' vloed

 

Met velerhande waren

 

Van kaneel en nootmuskaat,

 

Foelie en peper klare,

 

Ook thee zeer delicaat.

 

 

 

Met porselein en zij,

 

Saffraan en koffiebonen

 

En nog meer goed daarbij,

 

Dit maakt de vrouwtjes blij:

 

Jan brengt, o zelderweken!

 

Zo levendig uit zee

 

Zijn wijf een sitsen deken

 

Met nog twee kanasters thee.

 

 

 

Hein Lammertse bevindt

 

Dat zijn vrouwtje moet kramen

 

Al van haar derde kind;

 

Nu gaat hij aan de wind:

 

Zal men een man zo lonen?

 

Roept hij, o vuile beest!

 

En zo met horens kronen,

 

Ik heb het wel gevreesd.

 

 

 

En Klaas die vindt zijn vrouw

 

Och lacy! en och arme!

 

Getrouwd met schele Louw,

 

Nu zit hij in de rouw.

 

Bram Veen en Van der Weijde

 

Vinden (o droevig kruis!)

[p. 134]

 

Hun vrouwtjes allebeide

 

Zitten in een hoerhuis.

 

 

 

Wel, waarom zouden wij

 

Ons hartje niet ophalen,

 

Sprak Keet tegen Marij,

 

Het staat ons alzo vrij

 

Als onze lieve mann'tjes

 

Die met dat vuile goed

 

Nemen zo menig trantjes,

 

Al met dat zwart gebroed.

 

 

 

Het is maar leer om leer,

 

Laten wij 't ons eens doen,

 

Onz' mannen doen het weer

 

Een ander, menig keer:

 

't Is zo menig haven

 

Ook zo menige vrouw

 

Daar zij hun hart mee laven;

 

Zij weten van geen rouw.

 

 

 

Wij zijn geen kalk of steen,

 

Wat leit er aan gelegen,

 

Onze mannen gaan maar heen

 

En wij blijven alleen;

 

Zij hebben ons dat kunstje

 

Eerst zelve wijs gemaakt,

 

Te spelen met het flunsje

 

Zo zijn wij eraan geraakt.

 

 

 

De zoete meisjes van

 

Onze landen hier verheven,

 

Vallen opnieuw weer an,

 

Zij zoeken ook een man:

[p. 135]

 

De lange winternachten

 

Die zij zo droef en bang

 

Doorbrengen in gedachten,

 

Vallen haar veel te lang.

 

 

 

De meisjes van die trant

 

En dochters van pleziertjes,

 

Ziet men aan alle kant

 

Zwieren met een galant;

 

Zij strelen en zij kussen,

 

Geven hem zoen op zoen

 

En 't is haar ondertussen

 

Maar om zijn geld te doen.

 

 

 

Zo worden zij gezult,

 

Die zoete sjappetouwen,

 

Maar 't is hun eigen schuld

 

Dat zij worden gekruld.

 

Loer hem, hij komt van buiten,

 

Roepen de hoeren snel,

 

Hij brengt mee schone kluiten,

 

Dat komt ons zeker wel.

 

 

 

't Is niet als: hartje, kind,

 

O bloed! wat bent gij murw,

 

Ik heb jou zo bemind,

 

Kom, gaan wij aan de wind;

 

Ons ganse lieve lijfje

 

Dat is tot uw vermaak

 

En tot uw tijdverdrijfje,

 

Is 't niet een schone zaak?

 

 

 

Men zingt, men springt en drinkt

 

Daar lustig om te scheuren,

[p. 136]

 

't Is goud al wat er blinkt

 

Van deze narre bink;

 

Hij weet toch van geen zorgen

 

Voor 't geldje is verhaard,

 

Hij moet bij avond of morgen

 

Toch weder op de vaart.

 

 

 

Dan is het: allons, allez!

 

Voor het zielverkopers Jantje

 

Moeten zij weer in zee.

 

Al naar de Kaapse ree;

 

Want al hun schone geldje

 

Is roekeloos verteerd

 

Al tot het laatste speldje

 

Bij hoertjes en de weerd.

 

 

 

Dat is een stalen wet

 

Daar zij meest aan geloven,

 

Dit wordt hun voorgezet,

 

Daarom hier wel op let:

 

Is 't mogelijk, wil toch leren,

 

Eer dat het u berouwt,

 

Van hoertjes u te weren,

 

Eer gij wordt arm en oud.