Wie wil d'r mee naar Oost-Indië varen. Liedjes uit de Compagniestijd

Een nieuw Oostindisch lied

Stem: Juffrouw, wil je geen moesjes kopenaant.

Oorlof gij jonggezellen
Die gaan zwieren door de stad;
Hoor, ik moet u wat vertellen,
Hoe dat ik het al heb gehad:

Ik ben gaan varen

Al door de baren

[p. 124]

 

Naar 't Indisch land,

 

Daar de nootmuskaten wassen

 

En zo menigeen wordt verbrand.

 

 

 

Als men aan de wal wil gaane

 

Dient het achterop gevraagd;

 

Dan staat men nog in bezwaren

 

Of het de kapitein wel behaagt.

 

En kan men 't verkrijgen,

 

Dan mag men wel zwijgen

 

En henen gaan,

 

Want de stuurlui niet lang dreigen,

 

Of zij zoeken erop te slaan.

 

 

 

Ik kwam laatst bij een mestiesje,

 

't Was een meisje als een vlag,

 

O, het was zo'n aardig meisje

 

Toen ik haar zoet wezen zag.

 

Ik speelde een reisje

 

Met dat zoet meisje

 

Het spel van de min,

 

Dat haar oogjes schier verdraaiden

 

En dat ging er wel naar mijn zin.

 

 

 

Als wij wederom aan boord komen

 

Maakt het achterop bekend

 

Dat het niet is naar behoren

 

Om te tonen dat gij daar bent!

 

Dan weer aan 't werk

 

Ja, vrij wat sterk,

 

Met alle man.

 

Dag noch nacht kan men niet rusten

 

Van de Oostindische nachtegaal.

 

 

[p. 125]

 

Krijgen wij dan somstijds wat lusten,

 

Dan een handje vol droge rijst,

 

Voor degenen die niet veel lusten

 

Die zijn daar dan mee gespijsd.

 

Maar gij moet weten,

 

Ik lust er wel eten,

 

Ja, vrij wat veel;

 

Drie dubbeltjes in tien dagen,

 

Krijgen wij kostgeld tot ons deel.

 

 

 

's Morgens ten negen uren

 

Dan komt de biermaat aan,

 

Dan kan men het niet langer duren,

 

Of men dient er eens bij te gaan.

 

Dan gaat men lopen

 

Al om te kopen

 

Van vis en brood;

 

Want wij zijn zo uitgehongerd,

 

Ja, van honger haast half dood.

 

 

 

Als ons scheepje dan is geladen,

 

En de monstering is gedaan,

 

Zo moeten vlag en geus weer waaien

 

Als het op een tocht zal gaan.

 

Dan komen de tijden

 

Ons weer verblijden,

 

Want in de zee

 

Zijn wij allemaal nog veel liever

 

Als te Batavia op de ree.

 

 

 

Waar dat wij dan weer belanden,

 

Naar Suratte of Ceylon,

 

Daar krijgt men meer geld op handen,

 

Tsa, couragie, is dat niet bon?

[p. 126]

 

Daar heb je de sitse,

 

Men kan ze wel missen,

 

En menig lijnwaad,

 

Daar zo menig Hollands meisje

 

Mooitjes van in de klederen gaat.

 

 

 

Als wij dan wederom komen

 

In ons lieve vaderland,

 

Dan zo zullen wij zonder schromen

 

Nu en dan gaan aan de trant.

 

Schier alle dagen,

 

Met sjees en wagen,

 

Al aan de zwier,

 

En ons paardje laten draven

 

Met zo'n nobel venusdier.

 

 

 

Oorlof, gij jonggezellen,

 

Bent gij 't Hollands dal weer moe,

 

Laat het u toch niet vervelen,

 

Ga weer naar Oost-Indiën toe.

 

Het is geen schande

 

Om vreemde landen

 

Eens in te zien;

 

Als men toch niet op wil passen,

 

Moet men evenwel daar nog heen.