Wie wil d'r mee naar Oost-Indië varen. Liedjes uit de Compagniestijd

[p. 107]

Terugreis
De Oostindische retour,
Die nuar de Kaap toe voer

Een nieuw lied, gemaakt op het vergaan van de twee Oostindische retourschepen, het ene genaamd Amsterveen en het andere genaamd de Samson, 1722

Stem: Van de Spaanse ruiteraant.

Aanhoor toch, zeelui al,
Naar 't droevig ongeval
't Geen ik u zal verhalen.
Helaas, wat zware druk,
'k Kan mijn veder nauw bepalen
In 't melden van dit stuk.

De Oostindische retour,
Die naar de Kaap toe voer,
Kwam van Batavia brallen,
Is op Neptunus' vloed
Door veel stormen overvallen,
Wat menig treuren doet.

Door 't weer heel fel en zwaar
Raakten wij van elkaar
Op de ongestuime baren.
Men bad aan God de Heer,
Die ons allen moet bewaren
In dit benauwde weer.

Doch men had haast verstaan
Als dat in deze orkaan
Twee schepen zijn gebleven,

[p. 108]

 

O, derelijke nood,

 

Daar men zo geraakt om 't leven

 

En worstelt met de dood.

 

 

 

En daar bijna geen man

 

Die staat ontvluchten kan,

 

Maar moet in 't water sneven.

 

Wat baat al ons verstand?

 

God kan andere dingen geven,

 

Brengen ons nooit te land.

 

 

 

Het ene schip, o smart,

 

Zoals geschreven wordt,

 

Is Amsterveen geheten,

 

De winden en de zee

 

Hebben het vaneen gereten.

 

Ach, wie en hoort niet wee.

 

 

 

't Andere schip, genaamd

 

De Samson en befaamd

 

In 't zeilen, is gezonken;

 

Het volk, o wat verdriet,

 

Is eindelijk verdronken,

 

Zo men geschreven ziet.

 

 

 

Van Amsterveen daar zijn

 

Twee man in deze pijn

 

Door Godes gunst behouwen.

 

En van de Samson maar

 

Ene man, ach wat benauwen

 

En droevelijk gevaar.

 

 

 

Ach, waar is groter smart

 

Dan daar men allen wordt

[p. 109]

 

Gedreigd met die ellende

 

En dat wij één voor één,

 

Waar dat wij de ogen wenden,

 

De dood in 't aanzicht treên.

 

 

 

God spare in zulke nood

 

Toch de overige vloot,

 

Opdat die aan mag landen,

 

Behoed haar, goede God,

 

Voor orkanen, klippen, stranden

 

En zulk een droevig lot.

 

 

 

In die benauwde staat

 

De mensen nooit verlaat,

 

Maar wil hen al ontfermen,

 

O God! door uwe macht.

 

Gij moet hen alleen beschermen,

 

't Wordt al van U verwacht.