Wie wil d'r mee naar Oost-Indië varen. Liedjes uit de Compagniestijd

Een nieuw lied, op het Oostindische Compagnieschip genaamd de Mentor, dewelke gebleven is vijftien mijlen van de Kaap de Goede Hoop

Op een aangename voois

Ach, wat is het mensenleven,
't Is gelijk een bloem op 't veld;
Zou een stenen hart niet beven
Over 't geen men ons vermeldt.
't Schip de Mentor, ach, wilt horen,
Brengt ons nieuwe stof ter ore,
't Welk men met een droef geklag
Wel met recht betreuren mag.

[p. 110]

 

Door Neptunus' woeste baren

 

Kwam dit schip uit Indischland,

 

Door kapitein De Kort bevaren,

 

Uitgestuurd naar 't vaderland.

 

Maar helaas, wat kwam gebeuren

 

Toen zij omtrent land bespeurden

 

Van de Afrikaanse wal?

 

Luister naar dit droef geval.

 

 

 

Door zwaar onweer, storm en winden,

 

Moest dit schip met honderd man

 

In de woeste zee verslinden,

 

Daar geen helpen was meer an.

 

Zij, om 't leven te behouden,

 

Kapten zij haar mast en touwen,

 

Maar te laat in dit gevaar.

 

Het schip sloeg midden van elkaar,

 

 

 

Dat het volk daarop metenen

 

In een nare toestand kwam,

 

Stortte door elkander henen,

 

Die de zee voort tot zich nam.

 

Welke nu in deze ellenden

 

Haast hun leven moesten enden,

 

Drijven zo lang om elkaar

 

Tot de dood hun helper waar.

 

 

 

Zelfs een gouverneur, niet minder,

 

Kon dit noodlot niet ontgaan,

 

Die er met zijn vrouw en kinder

 

Moesten met het schip vergaan,

 

Welk zo jammerlijk gestorven,

 

Daar nog één van is gezworven

[p. 111]

Afb. 7 Schipbreuk van een Oostindiëvaarder (kb Den Haag)

[p. 112]

 

Van deze dochters op een plank,

 

Vierentwintig uren lank.

 

 

 

Twee matrozen die dit zagen,

 

Die ook zwommen heen en weer,

 

Hoorden nog dit meisje klagen,

 

Roepen, schreeuwen, kermen zeer.

 

Maar daar was geen hulp te vinden,

 

Want de zee kwam haar verslinden;

 

Zij moest in deze grote nood,

 

Zich bereiden tot de dood.

 

 

 

Doch de twee matrozen wierden

 

Nog gered uit dit gevaar,

 

Wijl 't God nu zo bestierde

 

Dat een Frans schip kwam aldaar,

 

Die zodra zij hen vernamen

 

Met een schuit of boot aankwamen,

 

Toen zij reeds drie dagen lank

 

Dreven zonder kost of drank.

 

 

 

Deze gingen toen verkonden

 

Aan de Franse kapitein

 

Dat hun schip met volk verslonden

 

En in zee verdronken zijn.

 

Daarop heeft men hun geboden

 

Kost en drank die zij van node,

 

En daarop genomen mee

 

Tot al op de Kaapse ree.

 

 

 

Dit gedicht dat is nog heden

 

Op de Kaap de Goede Hoop,

 

Maar het zal in korte tijden

 

Zijn in Amsterdam te koop.

[p. 113]

 

Wilt gij ook de dichter weten,

 

Hij heeft zelf op de Kaap gezeten,

 

't Is geen Kaapse burgerzoon,

 

Maar een soldaat van 't Bataljoon.