De psalmen Davids

Psalm CXXXVII. Een bedroefde Klachte over de beschimpinge die de Joden in Babel lijden moesten. Een Vloeck over Edom en Babel.

Oock op de wijse van den 18. 39. 63. oud. Comp. Navolgenden 137. oud. Comp. en 139 Psalm.

WAnneer wy treuriglijck gevaen
Aen Babels stroomen saten,
En dachten met soo meen'gen traen
Aen Zion gansch verlaten,
Doe was al onse blijschap uyt,
Ons' Harpen gaven geen geluyt;
Noch eyschten ons' Vyanden

[p. 397]

Een vrolijck liedtjen van Gods lof,
Maer och 't mocht van ons hart niet of,
En dat in vreemde landen.

2.   Ierusalem, soo schoon wel eer,
Soo ick u oyt vergete,
Dat dan mijn rechterhandt niet meer
Van harp of speelen wete,
Ierusalem, mijn lust, soo ghy
Van my veracht wordt, moet in my
't Gehemelte verdroogen,
Dat mijne tonge daer aen kleef,
Indien ick niet soo lang ick leef
Sal uwen roem verhoogen.

3.   Heer houdt den hoon in uw' gedacht
Van Edoms trotsche woorden,
Die, doe wy wierden t'onderbracht,
Wy uyt haer lippen hoorden;
Sa, was den roep, laet moordt en brandt
Nu gaen in swang, laet uwe handt
Noch oudt noch jong ontloopen,
Vernielt des Tempels schoone kruyn,
Bedeck het Heyligdom met puyn,
Komt wal en muuren sloopen.

4.   Maer Babylon ghy zijt niet vry,
Ick sie den tijdt noch komen,
Dat ghy en uwe Burgery
Sult werden weghgenomen;

[p. 398]

 

Wel dien die u vergelt het quaet,

 

En meet u oock met sulcken maet

 

Als ghy ons hebt gemeten,

 

Wel die uw' kind'ren breyn en bloet

 

Vyt hals en hoofden spatten doet

 

Te pletteren gesmeten. 4. Gloria.