De psalmen Davids

Psalm LXXXII. Vermaninge aen de Rechters datse haer ampt waernemen sullen; waerschouwinge voor onachtsaemheyt, met een dreygement van straffe.

GOdt sagh des werelts Vorsten aen,
Hoe 't op der aerden toe mocht gaen,
Hoe dat sy 't maeckten in het rechten,

[p. 246]

Hy sagh hoe datse het geschil
Tot nadeel van de Vromen slechten,
Niet na de reden, maer na wil.

2.   Hy riep, ghy Rechters hoe lang sal
Den Goddeloosen te geval
Valschoordeel van u zijn geweesen?
Helpt Armen, en helpt Weesen voort,
En spreeckt na gunst van dien of desen
Het vonnis niet, maer als 't behoort.

3.   Maeckt dat die arm is en verdruckt,
Werdt uyt der Boosen handt geruckt;
Maer 't schijnt sy daer niet om en geven,
En wand'len steed's in duysternis,
Soo dat des werelts gronden beven,
En alles waggelt wat 'er is.

4.   Ick hebbe wel geseyt, dat ghy
Zijt Goden, en gevoeght daer by,
Ghy zijt des Alderhooghsten kind'ren,
Nochtans geen van u allen kan
Wanneer ick kom, sijn doodt verhind'ren,
Maer sterft gelijck een ander man.

5.   Als and're Princen, kond oock ghy
Vw' graf en doodt uur niet voorby,
Ghy volght al mee der Vorsten lijcken.
Daerom, o Godt, dael nederwaert,

[p. 247]

 

En komt ghy self het Oordeel strijcken,

 

Want ghy besit de gansche aerdt.