De psalmen Davids

Psalm XLVII. Een triumpheringe over het algemeene ende heerlijcke Rijck ende regeeringe onses Konincks Christi, voorgebeelt door de opbrenginge des Arcks in Zion.

IVycht nu ghy volckeren, en slaet
d'Handen t'samen Godt ter eeren,
Singt hem een liedt met bly gelaet
En dat vrolijck gaet,
Hy is vreess'lijck Heer der Heeren;
Want hy is Koning op der aerdt,
Hy doet de volcken wijdt vermaert

[p. 138]

Die eerst plachten te regeeren
Voor ons verneeren.

2.   Hy heeft ons Iacobs eer, en stadt
Tot ons erfdeel doen bewaren,
Die hy altoos heeft lief gehad
En hoogh geschat:
Hy is naer om hoogh gevaren,
Omringt met Konincklijcke stoet,
Met hantgeklap van elck begroet,
En men heeft te saem doen paren
De stem en snaren.

3.   Dat al het volck zy saem vergaert,
En sing onsen Godt ter eeren,
Hy is een Koningh wijdt vermaert
Van de gantsche aert,
't Moet sich al voor hem verneeren:
Verheft met bly geluyt uw' stem
Op dat, wanneer ghy singt van hem,
And're mogen van u leeren
Het lof des Heeren.

4.   De Heer die heeft sich op den Troon
Sijner Heyligheyt begeven;
Hy geeft de Heydenen geboon,
Hy spant de kroon
Over al die geen' die leven.
De Vorsten zijn by 't volck vergaert
Van Abrams Godt, want schilt en swaert

[p. 139]

 

Heeft hy, hoogh is hy verheven

 

Die 't al doet beven.