De psalmen Davids

Psalm XXIX. Vermaninge aen de Geweldigen deser Werelt; datse Godt van wegen sijn Majesteyt (die hy door Donder, Blixem, ende Watervloeden bewijst) in sijn Gemeente eeren sullen.

Op de wijsen by den 1 Psalm aengewesen.

VErheve Princen groot van macht,
Beheerschers van de landen,
By yeder een seer hoogh geacht,
Kom brengt Godt offeranden,

[p. 81]

Kom prijst de grootheyt van den Heer
Laet kleyn en grof vee 't sijner eer
Op 't heyligh Outer branden.

2.   Men hoort door 't heele werelts rondt
Godts stem seer sterck en machtigh,
Tot in der wat'ren diepe grondt
Slaet sijnen Donder krachtigh;
Hy laet sich hooren over zee
Van d'eene tot de and're ree,
Sijn stem is groot en prachtigh.

3.   Godts stercke stem kan, soo wanneer
Hy spreeckt, de Ceders wringen
Heel uyt der aerd', en slaense neer;
De logge bergen springen
Gelijck den Eenhoorn, Sirion
En den verheven Libanon
Als dert'le hockelingen.

4.   Godts stem drijft vuur ten wolcken uyt
Als wild' het al verslinden,
Dat Kades lilt voor 't wreedt geluyt,
En dat de rappe hinden
Haer jong van vreese raken quijt,
En lange voor den rechten tijdt
Sich van het kalf ontbinden.

5.   De bosschen daer sich 't wildt in houdt

[p. 82]

 

Kan uwe stem ontblooten,

 

Dat niets en blijft in 't heele woudt.

 

By uwe Bondgenooten

 

In uwen Tempel werdt uw' eer

 

Gesongen, hoe ghy hebt, o Heer,

 

Het aerdrijck overgooten;

 

 

 

6.   Soo dat verdroncken mensch en vee

 

Door uw' vergramden reegen

 

Des Sondvloets uytgestorte zee

 

Bedeckte 's aerdrijcks wegen.

 

De Heere sal staen op de zy

 

Sijns volcks, haer maken sterck en bly

 

Door vrede, heyl, en zegen. 1. Gloria.