De psalmen Davids

Psalm XII. Een Gebedt om bescherminge tegen de trouwloose, valsche, en trotsige menschen; een verseeckeringe van Goddelijcke hulpe van wegen de getrouwe beloften sijns Woorts.

Op de wijse by den 1 Psalm aengewesen.

BEhoud ons Godt, en siet hoe dat
De Aerd' steeckt vol gebreecken;
Hoe wijdt de menschen van het pat,
Der deughden zijn geweecken:

[p. 29]

Men vind geen trouw' in haer gemoed
De schijn-deught werd by haer gevoed
't Is valsch al wat sy spreecken.

2.   Maer ghy Heer sult den mond die vleyt
Met haer bedrogh ontdecken,
Des Snorckers opgeblasentheyt,
Sult ghy een wreecker strecken.
Wy winnen 't roepense, wel hoe!
't Is onse tong, ons komtse toe,
Wie salse ons ontrecken?

3.   Daerom spreeckt God, 'k wil overend
Op der bedroefder kermen:
Mijn volck werd al te seer geschent,
't Is tijdt om my t'ontfermen.
Ick sal haer Vyanden verslaen,
Als kaf sal ick haer doen vergaen,
En zijn het heyl der armen.

4.   Gods Woordt is reyn, die daer op bouwt
Sal van den wegh niet dwalen;
't Is als een welgeloutert gout,
Het welcke sevenmalen.
Door vuur en vlammen is beproeft,
Dat geen getuygenis behoeft
By andere te halen.

5.   Ghy sult de Vroomen maecken vry,
En niet altijdt vergeten

[p. 30]

 

De droeffenis, waer in dat sy

 

Ter neder zijn gesmeten.

 

De boosheyt neemt de overhandt

 

Wanneer de snoodste van het landt

 

Zijn aen het stuur geseten. 1. Gloria.