Logo DBNL
Proef-stukken van heilige sinne-beelden. Deel 1 (1700)

Proef-stukken van heilige sinne-beelden. Deel 1

(1700)–Johannes d' Outrein–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

Den CIV. Psalm

+§ III. Heeft geen opschrift by de Hebreen. Maar de Griekse oversetting der LXX bestempeld David als den Digter van dit gezang, terwylse voor aan stelt τῷ Δανίδ. 't Geen de Latynse oversetting heeft nagevolgd; ipsi David. Gelyk men ook vind boven de vertaling van de Moorsche oversetting, en boven de Arabische: Davidis. 't Welk niet anders seggen wil, als dat dese Psalm, benevens veele andere, op de rekening van David staat, die de Digter is van de meeste gesangen in dit gewydde Psalmboek.

+§ IV. En seker, daar is geen andere reden, dan om David den Autheur te stellen van desen Psalm. Eensdeels om dat op het hoofd van den voorgaanden Davids naam is uitgedrukt, weshalven het selfde te bevroeden is van alle de volgende, die sonder opschrift synde, onder de liederen van den selfden Digter, die laast in 't voorgaande vermeld was, schynen begrepen te moeten worden. Anderdeels,

om dat men Davids trant en styl in den selven oogenschynelyk genoeg siet doorstralen. Want voor eerst begint en eindigt deselve even als den CIII. Psalm, met een Lovet den Heere myne ziele! en ten anderen komen'er verscheidene uitdrukkingen in voor, die paralleel syn met soodanige, welke men vind in andere Psalmen, die buiten kyf van David syn, als te sien is uit vergelyking van

Vs:3.met Psal:18: 11
 5.met24: 2. 78: 69.
 27.met145: 15.
 29.met30: 8.
 33.met63: 5.

§ V. Edogh, hoe het met den Digter of Schryver mogt+ gelegen syn, daar in stemmen ten minsten alle Godgeleerde over een, dat dese Psalm Goddelyk is en met regt onder de Heilige gesangen plaats heeft. Dus belyd selfs Grotius, schoon hy in twyfel trekt of David'er de Digter wel van sy: Van wien ook desen Psalm wesen mag, se is altoos van een voortreffelyk (en ik voege'er by van een Goddelyk) Digter. En het is ons genoeg, dat dese Psalm nevens de overige Goddelyke gesangen van de Joodse Kerk getrouwelyk bewaard en aan ons overhandreikt is. Hoewel de bewysen, die ik strax vermeld heb, genoegsaam syn, om ons ten minsten waarschynelyk gerust te stellen, dat dese Psalm een konststuk van den Koninglyken Harpslager geweest is.

 

§ VI. De Syrische oversetting in de Biblia Polyglotta+ Londinensia heeft een Opschrift, dat veel breeder is, waar in te gelyk de tyd en aanleiding tot het digten van desen Psalm, en desselfs gebruik, bestempeld word: Dus luid het: ‘Een Psalm Davids. Als hy voor de Arke ging om aan

+te bidden met de Priesteren. En wat ons betreft, dese Psalm leert ons God loven en bidden. Zy leid ons op tot de vaststelling van het beginsel der schepselen. Geeft ook’ iets te kennen van de Engelen. Dogh dewyl dit opschrift niet van Goddelyk gesag is, laten wy dat in syn weerde.

 

+§ VII. Sixtinus Amama vermeld ook dat dese Psalm in de Griekse oversetting tot haar opschrift heeft: ψαλμὸς τῷ Δανὶδ ὑπὲρ τὴς τõυ κοσμου συστασεως: Een Psalm Davids, over het gestel [of samenstelsel] van de weereld. Dit opschrift hebbe ik egter niet gevonden, nog in de Biblia Polyglotta; nog in myn exemplaar, 't welk ik gwoon ben te gebruiken; Synde de druk in 12 te Kantelberg 1665 door J. Pearson uitgegeven: Maar vinde het in een Psalmboek in twee stukken in Octavo, waar in de Hebreeuse text met de Griekse en Latynse oversettingen, nevens eenige korte aanteikeningen van Petrus Artopoeus in vier Colommen gedrukt syn, en in 't ligt gegeven te Basel in den Jare 1569. Als mede in een ouwd Griex Psalmboekje in 16.

 

+§ VIII. Immers het is seker, dat de gemeene inhouwd van desen Psalm is een lofsegging van God over het werk der schepping en voorsienigheid. 't Welk een Ouwd Schryver, in de Keten der Griekse Ouwdvaders over desen Psalm te vinden, dus niet qualyk heeft uitgedrukt: ‘De genade des Heiligen Geestes, gebruikende den dienst van David, heeft desen Psalm willen beschryven, op dat wy souwden weten, met hoedanige lofsangen het ons betaamd onsen weldoender te verheerlyken: Want hy toont dat God is de schepper van alles, en dat syne voorsienigheid over alle dingen sig uitstrekt: Hy wyst niet alleen den schepper aan, maar ook de nuttigheden van sommige schepselen, 't welk hy'er byvoegt tot vermeerdering’ van den lof des Heeren.

§ IX. Theodorus Beza zegt niet ongevoegelyk ‘dat tusschen+ desen Psalm en den voorgaanden alleen dit onderscheid is, dat in den selven worden vermeld de bysondere weldaden van God ontrent syne Kerk; maar in desen de algemeene weldaaden Gods ontrent het Menschelyk geslagt, namelyk de schepping van de weereld en van desselfs bysondere deelen, en de onderhouwdig en regeering der weereld om der Menschen wille: beide met soo veel luister van woorden en soo veel deftigheid van spreekwysen voorgesteld, dat het my toeschynt, dat'er niets cierlyker nog geleerder souwde konnen gesegd worden, als’ dit proefstuk van Goddelyke en geheiligde Digtkunde.

 

§ X. Ik stemme egter geensins toe, het seggen van Sixtinus+ Amama, die beweeren wil, dat dit harpgezang niet van een Theologischen, maar van een natuurkundigen en Philosophischen inhouwd is, als sprekende van de schepping en het gestel der weereld. Want of het schoon waar is, dat hier van de schepping, onderhouwding en regeering van het geheele Al gehandeld word, geschied sulx egter niet op een Philosophische wyse en slegts met een natuurkundig oogmerk, maar op een wyse en met een beleid en toeleg, die wel deegelyk Theologisch syn. Want eerstelyk leeraart de natuurkunde niets van de schepping aller dingen, als dat sy door de eeuwige kragt Gods moet geschied zyn. Maar hoe en op wat order deselve geschied is en toegegaan en met wat voor een toeleg God de Weereld geschapen heeft, daar ontdekt ons de redenleer niets van. Nu word de schepping en onderhouwding hier dus voorgesteld, als se in het woord van God, insonderheid door de pen van Moses, is geboekstaaft; en by gevolg op een Theologische wyse. Daar en boven, is het met regt opgemerkt van voorname uitleggers, dat men hier de schepping en onderhouwding niet

blootelyk op haar selfs moet beschouwen, maar soo, als deselve worden aangemerkt, als dienende ter uitvoering van den raad des vredes, en met betrekking op het werk der verlossinge en het genaden-Koningryk van den Messias. Te dien einde willen wy den leser vermaand hebben om na te sien, het gene de Heer Petrus Hamer en Henr. Groenewegen tot bevestiging daar van hebben bygebragt. Welke aanmerking genoegsaam medebrengt, dat men desen Psalm mag en moet stellen, niet alleen van een natuurkundigen, maar ook van een Theologischen inhouwd te syn.

 

+§ XI. Ja dat meer is, nademaal (gelyk wy sien sullen) de schepping van Hemel en Aarde een sinnebeeld en voorbeeld is geweest van de schepping eener nieuwe Hemel en Aarde; en de bysondere schepselen sinnebeelden syn van geestelyke Persoonen en saken in het Koningryk van Christus, souw het geweldig in bedenken komen, of men de uitterlyke schors van de natuurkundige sin van desen Psalm opligtende, daar niet souwde agter verborgen vinden een Schets van de wegen en werken Gods in syne Kerk, dat is in het Koningryk der genade.

 

+§ XII. Het heeft my gelust eenige Schryvers daar over na te sien. En vinde'er meer als een, die met sulken oog desen Psalm gelesen hebben. Ik swyge dat Vicars aanteikent uit de Midrasch Tillim; dat de Sonne in desen Psalm souwde beteikenen den Messias, de holen der wilde dieren, de helle; de Groote Zee, soodanigen Koningryk, dat de alleen heerschappye voert over dese Weereld; enz. Maar by de Ouwde Christenschryvers vindmen overvloedig blyk, dat sy alles niet alleen eigentlyk, maar ook oneigentlyk hebben opgevat.

 

+§ XIII. In de keten der Griekse Ouwdvaders, door Cor-

derius uitgegeven, vind men'er verscheidene, die den Psalm+ allegorisch verklaren, insonderheid eenen Hesychius, die van oordeel is, dat in desen Psalm beschreven word de Heerlykheid van dien Schepper van alles, die geopenbaard is in den vleesche; en voorts den gantschen inhouwd van den selven sinnebeeldig verklaart. Als, by voorbeeld, door de Son verstaat hy Christus, door de Maane de Joodse Synagoge.

 

§ XIIII. Hieronymus insgelyx verklaart verscheide spreekwysen+ op een sinnebeeldige wyse, en Augustinus segt: ‘Dat dese Psalm by na geheel is te samen gesteld uit verborgentheden. Hy erkent wel, dat alles naar de letter ook moet worden opgevat. Maar te gelyk dat in alles ook moet gevonden worden een geestelyke sin; en dat'er derhalven nauwkeurige aandagt vereischt word om door de schors der sienelyke dingen door de dringen tot de’ onsienelyke, die'er door verbeeld zyn geworden. Hoewel ik beken, wanneer men de geestelyke toepassingen van die Ouwvaders leest, dat men'er luttel welvoegsaamheid in vind, en insonderheid dat sy sig weinig bekreunen om de saken in haar verband en behoorlyke samenhang op te vatten, en dus vervolgens op het geestelyke over te brengen.

 

§ XV. Wat aanleiding David gehad hebbe tot het digten+ van desen Psalm, konnenwe met geen sekerheid seggen. Maar het is te bevroeden, dat hy by gelegenheid van het leesen en overpeinsen van de Historie der scheppinge, soo als se door Moses is geboekstaaft, en te gelyk door het beschouwen van de schepselen in haar order, cieraad en gebruik, en derselver onderhouwding en bestiering tot eer van God, en tot heil van de uitverkorene en de Kerk, is opgewekt geworden om zyne gedagten en zielsbewegingen

daar ontrent in een hoogdravend gesang uit te boesemen en God te prysen over het werk der schepping en voorsienigheid, als door welke beide hy syn voornemen der genade slegts uitvoert, en de gantse weereld gemaakt heeft, onderhouwd en regeert met betrekking op en ten goede van het Koningryk van den Zoon zyner Liefde, die het beginsel synes wegs ende het beginsel der scheppinge Gods is.

 

+§ XVI. Hier uit konnenwe van syn oogmerk en toeleg ook ligtelyk oordeelen. Welke sonder twyfel geweest is, aan de Kerk een voorschrift te overhandreiken, waar naar men souwde God loven en verheerlyken over het werk der scheppinge en voorsienigheid, met betrekking op de Kerk en het werk der genade. En te gelyk ook te verheffen het geluk van de waare geloovige, die den Formeerder van alles tot hun deel hebben. Uit welken hoofde sy sig versekeren konnen dat alles hen moet medewerken ten goede. En dat Gods wysheid en kragt tot hunnen voordeele zyn, gelyk in tegendeel tot nadeel van de Godloose, die hunnen schepper niet soeken, nog hem naar behooren verheerlyken en danken. Dit blykt, dewyl de Goddelyke Spreker synen lofsang dus besluit: Myne overdenkinge van hem, sal soete zyn: ik sal my in den Heere verblyden: Maar in tegendeel sig vergewist, dat de sondaars sullen van de aarde verdaan worden, ende de godloose niet meer zyn: waar door hy te gelyk toont dat God de aarde niet geschapen heeft om der Godloosen, maar om der uitverkorenen wille. Dat hy de eerste wel duld in syne verdraagsaamheid; doch dat sy eindelyk eens sullen van de aarde verdaan worden en'er niet meer syn. Daar in tegendeel de regtveerdige de aarde erfelyk besitten, of die verwisselen sullen met den Hemel en de hemelsche geluksaligheid.

Nopens het beleid, in desen Psalm gehouwden, wy+ bespeuren dat'er verscheidene Sprekers of sangbeurten, elkander vervangende, voorkomen. Of immers, indien men al [den] selfden spreker houwden wil, dat hy by beurten syn [aanspraak] wend, dan eens tot zyne ziele; dan tot God, [den] Schepper en herschepper; dan wederom tot sekere [omstaanders], die als syne medegeloovige worden aangemerkt, of immers als soodaanige, die hy onderrigt nopens de grootheid van syn God en syne werken.

 

§XVIII. Volgens dese onderscheidene spreekbeurten of+ spraakwendingen, konnenwe den Psalm bequamelyk in deser voegen ontleeden. Dat sy behelst

Den Ophef of inleiding vs: 1. Waar in de eerste spreker+ syne aanspraak wend}
Tot syne siele: Loof, [segen] Jehova myne ziele.
Tot God selfs; waar in hy een algemeene reden geeft van de voorgaande opwekking tot lof van God: En daar in vermeld
De betrekking, waar in hy met God stond: O Jehova, myn bond-God!
De grootheid van die God: Gy zyt zeer groot, gy syt bekleed met Majesteit en heerlijkheid. VS: 1.
De Uitbreiding, waar in verscheidene sprekers sig vervangen+: Of anders Deselfde spreker syn aanspraak wend, dan tot syne medegeloovige of omstaanders, en dan wederom tot God selfs.
De inhouwd van dese Uitbreiding is een ophaaling van Gods groote werken, en dat wel meest volgens de order van de Sesdaagse schepping. Dogh soo evenwel, dat hy in de eerste dagen ook wel vermeld van saken, op de volgende dagen eerst geschapen, alleen,
om in het voorbygaan het gebruik van die schepselen aan te wysen. Hy spreekt dan
+
Van de werken der scheppinge.
De spreker wend syne rede eerst tot andere, die men als omstaanders of syne medegeloovige kan aanmerken. En hy vermeld
Het werk van den Eersten dagh: Hy bedekt sig met het ligt als met een kleed. Want het allereerste van Gods werken, waar ontrent in de Historie van Moses gesegt word, dat God syne scheppende kragt heeft in het werk gesteld, is het ligt geweest. Daar word van den Bayert of Chaos gesegt: de aarde WAS woest en ledig, en duisternisse WAS op den afgrond. Niet, dat God ook selfs den Chaos niet hebbe doen syn door syne almogende kragt; maar dat het soo in het verhaal van Moses niet uitdrukkelyk voorkomt: om dat den Chaos nog geen werk was, Gode, om soo te spreken, weerdig en waar in eenige volmaking was. Maar het eerste, dat God scheppender wyse SEYDE, was dit: Daar sy LIGT en daar was ligt. Zynde het ligt een allerheerlykst sinnebeeld van God selfs, die een ligt is en geen duisternis in hem. Waarom hy ook gesegt word een ontoegankelyk ligt te bewonen. 't Welk het selfde is, als hier word gesegt: Hy bedekt sig met het ligt, als met een kleed.
Het werk van den tweeden dagh:
Hy rekt den hemel uit als een gordyne.
Dit is de schepping van het Uitspansel.
Die syne oppersalen soldert in de wateren. Dat is die syne woonplaats gestigt en alsoo syne oppersalen, als het ware, gesolderd heeft boven de wolken.
Die van de wolken synen wagen maakt.
Hier komt hy wat laager, namelyk tot de wol-
ken selfs, die God tot syn wagen maakt, terwyl hy dikwils uit en door middel van de wolken syne kragtige dagen doet sien en uitvoert. Zie Jes: 19: 1. Openb: 14: 14.
Die op de vleugelen des winds wandelt.
Hier komt hy nog laager tot de beneden-lugt, die het uitspansel en welks voordryvinge den wind uitmaakt.
Die syne Engelen maakt geesten en syne Dienaars tot een vlammend vuur. Waar door Paulus ons leeraart dat de geschapene Engelen of gedienstige geesten verstaan moeten worden. Heb: 1. Van welke, schoonse op den eersten dag al schynen geschapen te syn, hy egter hier gewag maakt, om dat hy besig was met te melden van den Hemel, der selver woonplaats; als mede van de winden, waar by dese gedienstige geesten konnen vergeleken worden.
Van den Hemel en het uitspansel daalt hy met syne gedagten tot de aarde, en vermeld
Haare grondvesting op en boven de wateren, in het gemeen voorgesteld: Hy heeft de aarde gegrond op haare grondvesten op dat sy niet beweegd worde, immermeer nog eeuwiglyk.
De nadere verklaring daar van, hoe sulx is toegegaan. Hier vertoont Hy
Den staat, waar in de aarde was op den+ eersten dag. Gy hadse met den afgrond over dekt als met een kleed, de wateren stonden boven de bergen, dat is de gantsche aardkloot was rondom van de wateren omgeven, soo wel de verhevenste deelen, als de holligheden daar van.

De werken van den derden dagh:
Namelyk dat God de aarde heeft doen voorbrengen kruiden, planten, boomen. Dit word

In het gemeen voorgesteld, in een spraakwending+ tot God: vs: 13. b. De aarde word versadigd door de vrugt uwer werken.
+ Nader uitgebreid, en het gebruik en aangenaam-
heid daar van aangewesen: In een vervolgde+ aanspraak tot syne mede geloovige. Hy doet het gras uitspruiten voor de beesten, ende het kruid tot dienst des menschen, doende het brood uit de aarde voortkomen, ende den wijn, die het herte des menschen verheught, doende 't aangesichte blinken van olie: ende het brood, dat het herte des menschen sterkt. De boomen des Heeren worden verzadight, de cederboomen van Libanon, die hy geplant heeft. Alwaar de vogelkens nestelen: Des ojevaars huis syn de denneboomen. De hooge bergen syn voor de steenbokken: de steenrotsen sijn een vertrek voor de konijnen.

De werken van den vierden en sesden dagh.

De Maan: Hy heeft de maan gemaakt tot gesette tyden.
De Sonne. De sonne weet haaren ondergang.
Welke sonne hy in het voor by gaan toont
Hoe hy door syn ondergang de nagt maakt,+ die den wilde dieren te stade komt: Gy beschikt de duisternisse, ende het wort nagt, in den welken al het gedierte des wouts uittreed, de jonge leeuwen, briesschende om eenen roof, ende om hunne spijse van Godt te soeken.
Hoe hy door syn opgang den dag veroorsaakt, die den mensche voordeelig is, terwyl se
Hem beveiligd voor de wilde dieren.
De sonne opgaande, maken sy sich wech, ende liggen neder in hunne holen.
Hy dan syn werk kan verrigten. De
mensche gaat [dan] uyt tot syn werk, ende naa synen arbeid tot den avond toe.
Welk alles tussen beide den spreker verrukt om een uitroep te doen: Hoe groot syn uwe werken, O Heere! gy hebtse alle met wysheid gemaakt, 't aardryk is vol van uwe goederen!
De werken van den vijfden dagh. Dese zee, die groot ende wijd van ruimte is; daar in is het wriemelende gedierte, ende dat sonder getal, kleyne gedierten met groote. Daar wandelen de schepen, [ende] de Leviathan, die gy geformeert hebt, om daar inne te spelen.
Daar op gaat de spreker over tot de werken van Gods voorsienigheid en onderhouwding
Van de dieren en visschen, en alsoo van de werken des vyfden en nogmaals des sesden daags. Sy alle wachten op u, dat gy [hen] hunne spyse geeft te syner tijt. Geeft gyse hen, sy vergaderense: doet gy uwe hand open, sy worden met goed versadight. Verberght gy uw aangesichte, sy worden verschrikt: neemt gy hunnen adem wech, sy sterven, ende sy keeren weder tot hunnen stof. Sendt gy uwen Geest uyt, soo wordense geschapen,
De onderhouwding van het gewas des aardryks, 't welke het werk was van den derden dag. Ende gy vernieuwt het gelaat des aardtrijks.
Het besluit van den Psalm. Waar in een derde spreker te voorschyn komt, of anders deselve spreker syn aanspraak wederom wend tot syne medegeloovige. In welke hy
een verklaring en belydenisse doet
Nopens God,
van syne heerlykheid: De Heerlijkheid des Heeren zy tot in der eeuwigheid.
Van syn wensch en verwagting, dat God sig verblyde in syne werken. Jehova verblijde sich in sijne werken.
Van syne ontsaggelyke kragt en sterkte. Als hy de aarde aanschouwd, soo beeft sy: als hy de bergen aanroert, soo rooken sy.
Nopens sig selfs: wat syn voornemen sy ontrent dien God, wiens grootheid in desen Psalm beschreven was. Ik sal den Heere singen in mijn leven: ik sal mijnen God psalmsingen, terwijle ik noch ben. Mijne overdenkinge van hem, sal soete sijn: ik sal my in Jehova verblijden.
Nopens de Godloose. Wat derselver verwagtinge is. De sondaars sullen van de aarde verdaan worden, ende de godtloose en sullen niet meer sijn: Loof den Heere, mijne siele:
Het slot: Loof den H. mijne siele! Hallelujah!

 

§ XIX. Wy hebben by sekere gelegenheid dese heerlyken lofsang eens in rym gebragt op de selfde Zangwyse als P. Dathenus. Welke gerymde Uitbreiding ik de vryheid neemen sal om den leeser mede te deilen.

 

Psalm civ. op den trant van Dathenus nagevolgt.

 
1.
 
 
 
WAak op, myn ziel en loof den Hemel-heer.+
 
O Heer, myn God, gy zyt zeer groot, met eer
 
En Majesteit gantsch luisterryk omtogen,
 
Zoo dat uw glans doet schemeren myn' oogen.
 
Hy dekt sig met het light als een gewaad,
 
Dat rondom synen glans afstralen laat;
 
Hy rekt den Hemel uit als een gordyne,
 
Daar Son en Maan en 't sterreligt in schynen.
 
 
 
2.
 
 
 
Syn' oppersalen soldert hy om hoog
 
In 't Hemel-vogt als een verwelfde boog;
 
De wolken Hem verstrekken voor een wagen,
 
Op vleugelen des winds word Hy gedragen.
2
Zyn Eng'len Hy tot geesten heeft gemaakt,
 
Zyn dienaars als een vuur, dat vlammend blaakt,
 
Zoo vuurig in syn liefd' soo snel bewogen,
 
Zoo passen s' op de wenken van syn oogen.
 
 
 
3.
 
 
5.
Den aardkloot, schoon hy hangt als aan een niet,
 
Men egter door Gods magt gegrondvest siet,
 
Zoo dat hy niet in eeuwigheid sal wyken,
 
Nog in zyn stand en ordening bezwyken.
6.
Gy hade m met den afgrond overdekt
 
Als met een kleed, daar over uitgestrekt;
 
De wateren bevloeiden selfs de bergen,
 
Die met hun kruin den hoogen Hemel tergen.
 
 
 
4.
 
 
7.
Maar als Gy gaaft uw Goddelyk gebod,
 
Flux sagmen dat sy henen vloden tot
 
Haar eigen plaats en hollighêen: O Wonder!
 
Sy pakten sig ter schuil voor uwen donder.
8.
De bergen sag men haastig rysen op
 
En beuren in de Wolken haaren top,
 
Daar weder de valleyen nederdalen
 
Ter plaats, daar gy gevestigd had haar palen.
 
I. Ruste.
 
 
 
5.
 
 
9
Door duin en strand hebt gy een perk gesteld
 
En ingetoomd des Oceaans geweld
 
Zoo dat hy zig daar over niet sal strekken,
 
Nog immer wêer den aardenkloot bedekken
10
Gy zyt het, die fonteinen springen doet,
 
Die leeveren een ryken watervloed,
 
En van het hoog gebergte door de dalen
 
Met soet geruisch door kromme beekjens dwalen.
 
 
 
6.
 
 
11.
Die drenken al het tamme vee van 't veld,
 
Wanneer het van de hitte word gekweld?
 
Het wouwdgediert syn dorst daar mêe kan weeren,
 
Zoo dat gy haar geen laaf'nis doet ontbeeren.
12.
't Gevogelt schept vermaak in haar geruisch
 
En word genoopt door 't aangenaam gedruisch
 
Van tusschen het geboomte met haar kelen
 
Een liefelyk getierelier te kwelen.
 
 
 
7.
 
 
13.
Het steil gebergt, dat dorstig is en droog,
 
Bevogtigt hy met dropp'len van om hoog,
 
Het aardryk word versadigd van den regen
 
En levert wêer een aangenamen segen.
14.
Het groene gras spruit daar door uit voor 't vee
 
En 't gulle koorn, tot dienst des menschen meê,
 
Het kost'lyk brood, die allereêlste spyse,
 
Doet Hy daar door ten vrugtb'ren grond uit rysen.
 
8.
 
 
15.
Ja selfs dat uitgelesen wyngaadnat
 
Dat soo veel kragt en geest in sig bevat,
 
Waar door 't kan vreugd in hert en aansigt werken,
 
En 't brood, geschikt om 't licchaam te versterken.
16.
't Geboomte, dat door 's Heeren toedoen groeit,
 
Word rykelyk met droppelen besproeid;
 
De cederen, die op den Liban wassen,
 
Gedyen wel door syne regenplassen.
 
 
 
9.
 
 
17
't Gevogelte syn nesten daar bereid,
 
Daar het syn teed're jongskens nederleid,
 
Den oojevaar weet in de denneboomen
 
Voor syn gebroed een schuilplaats te bekomen.
18.
De wilde geit beklautert het gebergt
 
Op dat sy hare jongen daar verbergt;
 
De rotsen voor 't* Konyn een huis verstrekken,
 
Om in het hol der selve sig te dekken.
 
 
 
II. Ruste.
 
 
 
10.
 
 
19.
Hy heeft de Maan, dat wisselvallig ligt,
 
Tot rekening van de Maand en Jaar gestigt,
 
De Sonne weet, wanneer hy syne stralen
 
Op Gods bevel laat klimmen of weêr dalen.
20.
Soo dra syn ligt van d'aard geweken is,
 
Is 't rondom nagt en naare duisternis,
 
Dan komt het wild gediert uit syne holen,
 
Waar in het lag by hellen dag verscholen.
 
11.
 
 
21.
De jonge leeuw dan op 't vervaarlykst bruld
 
En 't gantsche wouwd met naar geluid vervuld,
 
Als hy, gekweld van honger, uit syn hoeken
 
Te voorschyn treed om spys van God te soeken.
22.
Maar als de Son ryst in den dageraat,
 
Dit wild gediert dan sluipend henen gaat
 
En legt sig nêer in onderaardsche kuilen,
 
Om voor het ligt en laagen te verschuilen.
 
 
 
12.
23.
Dan komt de mensch, (is Hy gesond en sterk)
 
Eerst voor het ligt en geeft sig aan syn werk,
 
Hy arbeid tot den avondstond met lusten,
 
Tot dat de nagt weêr komt om uyt te rusten.
24.
Hoe groot syn uwe werken, Heere God!
 
Die gy met soo veel wysheid maakte, tot
 
Uw heerlykheid; wie kan het al bevatten?
 
't Aardryk is vol van uwe goedheids schatten!
 
 
 
13.
 
 
25.
Ook d'Oceaan, dat ruim' en diepe nat
 
Veel wonderen van uwe hand bevat:
 
Met siet aldaar de visschen talloos swieren,
 
Die, klein en groot, best in het water tieren.
26.
Daar dobberen de schepen in het ruim,
 
En druisschen by den wind door 't pekelschuim,
 
De Leviathan grof en swaar van deelen
 
Heeft daar syn plaats om dart'lende te speelen.
 
14.
 
 
27.
Die alle, van wat naam, gestalt of soort,
 
Afhangig syn van uw gebiedend woord,
 
Zy wagten en verlangen op haar wyse,
 
Datg' op syn tyd haar iets verschaft tot spyse.
28.
En als gy dan middadig voedsel geeft,
 
Elk een van haar daar gretig henen streeft,
 
Wanneer g' uw hand goedgunstiglyk doet oopen,
 
Dan komen s' om versading tot u loopen.
 
 
 
15.
 
 
29.
Maar weigert Gy het al-doorstralend ligt
 
Van uwe kragt en gunstig aangesigt,
 
Sy schrikken; doet gy d'adem uit haar varen,
 
Sy gaan tot niet, gelyk sy voormaals waren.
30.
Doch send gy uw bevel uit en uw woord,
 
Strax komen'er weêr diergelyke voort,
 
Selfs Jaar op Jaar besorgt gy dat de aarde
 
Een nieuw gelaat en luisterkleed aanvaarde.
 
 
 
16.
 
 
31.
Dies segt myn ziel, des Heeren Majesteit
 
Gepresen sy tot in der eeuwigheid!
 
Dat onse God sig in syn werk verblyde,
 
Waar in syn glans doorstraalt aan allen syden.
32.
Hy is soo seer gedugt, dat, als hy d'aard
 
Eens stuurs aanschouwd, terstond word sy vervaard
 
En beeft van schrik; 't is enkel op syn raken,
 
Dat bergen rook, damp, vuur en swevel braken.
 
17.
 
 
33.
Soo lang ik leef, vind ik hier ruime stof
 
Om uit te schateren Jehovas lof;
 
Myn Bondgod sal, soo lang ik ben in wesen,
 
Door myne harp en Psalmen syn gepresen.
34.
Dit agt ik voor het allersoetste soet,
 
Te peinsen in het diepst van myn gemoed
 
Aan sulken God; ik sal my t'allen tyden
 
In's Heeren werk en in hem selfs verblyden.
 
 
 
18.
35.
De sondaars sullen van dees' aard vergaan,
 
Geen godloos mensch sal voor syn kracht bestaan.
 
Dies looft den Heer, myn ziel ('t is regt en reden)
 
Ja looft dien IAH in syn betaam'lykheden!

Vorige Volgende