Nuttige besteedinge der afgebrookene uuren

Iesus liefde, aan de zielen der verheerlykte Geloovigen in den Hémel.

Wijze: Hoe schoon licht ons de Morgen-ster

1.
Geen Eng’len-spraak, nog menschen tong,
Ons nooyt volmaakt den lof opzong,
Die Iesus doet erlangen
Den geesten; die om hoog geligt,
^aDat onbegrijp’lijk eeuwig wigt,
Van heerlijkheid ontfangen;
Dat goed, Zoo zoet,
Al dat heerlyk, Zoo begeerlijk,
Klaar t’ontvouwen,
Konnen zy maar die ‘t aanschouwen.

2.
^bHy die eens op een wond’re wijs
Tot in den Hémel, ‘t Paradys,
Van God, wierd opgeheeven,

a 2 Cor. 4: v. 17. 18. 2 Cor. 5: v. 7.

b 2 Cor. 12: v. 2. 3. 4.

[p. 212]

 

Betuigde, dat hy zaaken zag,

 

En hoorde, daar hy geen gewag

 

Van kond, of mogte geeven;

 

Geen stog, Dien lof

 

Uit kan spreeken, Hier ontbreeken

 

Licht en kragten,

 

‘t Reikt verr’ booven ‘t schepsels kragten.

 

 

 

3.

 

Hier ^ckenden zy ten deele; maar

 

Daar kennen zy geheel en klaar,

 

Gelijk zy zelfs geként zijn;

 

Haar Propheety, hier staamel-taal,

 

Zal daar volmaakt, in ‘s Hemels zaal,

 

Het staamelen ontwent zijn,

 

Al ‘t geen, Voor heen,

 

d’Opgetoogen, Zielen oogen,

 

Deed vertrouwen,

 

Zy dan van na-by aanschouwen.

 

 

 

4.

 

Hier zag haar zielen-oog het goedt,

 

Dat Iesus aanbragt, te gemoet,

 

^d’t Geloove was haar leeven;

 

Maar daar de ziel eerst regt geniet,

 

Al ‘t geen God in zijn Zoon aanbiedt,

 

Daar werd haar eerst gegeeven,

 

Dat lot, dat God

 

Heeft beschooren, d’Uitverkooren

 

Lievelingen:

 

Die daar eerst haar lust ontfingen.

 

 

 

5.

 

^eDes Geestes eersteling, ‘t begin

 

Van vreugd en deugd, door Iesus min,

 

Haar stuks-wys was geschonken;

 

Maar daar, is voor hen toebereidt,

 

Volmaakte vreugd en heiligheid,

c 1 Cor. 13: v. 9. 10.

d Gal. 2: v. 20.

e Rom. 8: v. 23.

[p. 213]

 

Daar zijn s’ in liefde dronken,

 

Daar zal, ‘t Aan-tal

 

Van ‘t geheiligt Volk (beveiligt,

 

Van haar smetten),

 

Bly volbrengen ‘s Heeren wetten.

 

 

 

I. Ruste.

 

 

 

6.

 

Schoon hier verlooft als Iesus bruidt,

 

^gZy woont tog van den Heere uit,

 

Als vreemdeling op aarde,

 

^hGeen wereldling haar eer-staat kent,

 

Dies zugt’ zy in des lichhaams tent,

 

Die vaak den geest beswaarde;

 

Dog daar Geeft haar

 

Ziels beminden, t’Ondervinden

 

Zijn na-byheid,

 

In ‘t volmaakst genot en vryheid.

 

 

 

7.

 

Schoon hier zomtijds haar ziels-begeer

 

Voldaan wierd, en zy met haar Heer

 

Gemeenzaam, eenzaam leefden,

 

‘t Was zeldzaam, en het week weer draa,

 

Haar struik’ling toonde agter naa,

 

Dat zy aan ‘t stof nog kleefden,

 

Dat knelt, Onstelt

 

En baart smerte In haer herte,

 

Naa die vreugde:

 

‘t Zoet hier nooyt altoos verheugde;

 

 

 

8.

 

Maar daar is ‘t eind van droeffenis,

 

Wijl zy ⁱsteeds by den Heere is,

 

Nooyt van hem afgeweeken,

 

Daar bergt zig nooyt haar Bruidegom,

 

Geen wisselbeurt haar staat keert om,

 

En maakt haar moed besweeken,

 

Zijn min, Zig in

g 2 Cor. 5: v. 8.

h Col. 3: v. 3. 4.

i 1 Thess. 4: v. 17. 18.

[p. 214]

 

Haar laat blaaken, Haar vermaaken

 

Duurt daar immer,

 

Zijn nabyheid eindt daar nimmer.

 

 

 

9.

 

Daar ziet de ziel, volmaakt verlicht,

 

Zijn minzaam heerlijk aangezicht,

 

En in hem ‘s Váders zeegen,

 

Zijn gunst en liefde uitgespreidt,

 

Aan haar voor eeuwig toebereidt,

 

Door ‘t Godlijk bloed verkreegen,

 

Daar juicht, Daar buigt

 

Zy by ‘t zalig Volk, lieftalig,

 

Voor den throone,

 

Hem lof zingend in dien Zoone.

 

 

 

II. Ruste.

 

 

 

10.

 

Daar wordt den Geest in voller-maat,

 

Die als een stroom ten throon uitgaat,

 

‘t Begeerig volk gegeeven;

 

Die geeft verzaadiging van vreugdt,

 

Daar swemmen zy in ziels geneugt;

 

Daar is ‘t al licht en leeven,

 

Daar ziet Geniet,

 

En ervaart men, Iaa verklaart men,

 

Met gevallen,

 

^kGod Drie-een is al in allen.

 

 

 

11.

 

Daar wordt Gods reine Eng’len-schaar

 

Met menschen-geesten familjaar,

 

Als nu eens huis bewoonders,

 

Nu Borgeren van eene Stadt,

 

Bezitters van de zelve schat,

 

Eens heerlykheids vertoonders;

 

Daar ‘s stof, Daar ‘s lof,

 

Mensch en Engelen, Zang zig meng’len,

 

‘t Roems verheffen,

k 1 Cor. 15: v. 28.

[p. 215]

 

Gaat daar booven al ‘t beseffen.

 

 

 

12.

 

Daar vinden zy volmaakt gemeen,

 

In een ontelbaar tal by een

 

Des Heeren Lievelingen;

 

Dat zoet gezelschap uit welks geest,

 

In ‘t Hemels heerlijk vreugden-feest,

 

Komt lied op lied t’ontspringen;

 

Wie vat, Al wat

 

Zig daar op doet. En vol op voedt,

 

Vreugd en lusten?

 

O Volmaakt en eeuwig rusten!

 

 

 

III. Ruste.

 

 

 

13.

 

Daar zien s’ in ‘t allerklaarst gezicht

 

Die rampen, waar uit s’ opgeligt

 

Zijn, in die hooge wooning;

 

Hoe meer gevaar, druk angst en smaad

 

Hier was, te meer blijkt de genaad’

 

En gunst van hunnen Kóning;

 

Wat dank, Wat klank

 

Zal (naa ‘t swoegen,) Haar genoegen

 

Vreugd en leeven,

 

Aan haar God en Kóning geeven?

 

 

 

14.

 

Dan zien zy klaar hoe vuil en boos,

 

Hoe blind gerust en zorgeloos

 

Zy waaren van natuuren;

 

Hoe zy ontdékt, met schrik en rouw,

 

Verbaadsen, doe haar Iesus, trouw

 

Aanbood, en bleev’ volduuren;

 

Hoe hy, Doe zy

 

Van hem dwaalde, Haar bestraalde

 

Met zijn luister

 

En opklaarde al haar duister.

 

 

 

15.

 

Hoe hy daar naa haar struik’ling’ droeg,

[p. 216]

 

En in haar angstig herts gewroeg

 

Weer troost en kragt beschikte,

 

Hoe alles meede-wrogt ten best’,

 

Zoo dat hem zelfs het quaad, op ‘t lest

 

Tot heil bestuurt, verquikte.

 

Dat wekt, Dat trekt

 

Al haar tragten, En haar kragten

 

Tot beseffing,

 

Van die trouw en zijn verheffing.

 

 

 

16.

 

Wie meldden al de liefdens ooyt,

 

Die Iesus aan de ziel voltooyt,

 

Die by hem opgenoomen,

 

Met hem verheerlijkt wordt, om hoog?

 

Dat zag tog nooyt een sterflijk oog,

 

Geen oor heeft zulks vernoomen,

 

Geen tong Ooyt zong

 

Al het heerlijk, Zoo begeerlijk,

 

Daar t’ontfangen,

 

‘k Swijg en wagt het met verlangen.