Poematia

Illvstrissimi principis Gvilielmi Dvcis Ivliacensis, Clivensis & Montensis Comitis Marchiae & Rauenssteinij &c.

Cliviacvs tristem metam cum maximus Heros

Cerneret, & vitae hic vltima signa suae.

Tristes ore sonos, & verba nouissima dixit,

Sic tremula Princeps voce precatur opem.

Me Deus in terris cur diutius esse recusat?

Cernere & hîc operis facta stupenda sui?

Antiquos reputans annos, suspiria misit

Vltima, nonne Deum hic cernere plus liceat?

Nonne hominem rursus potero sociumq́ue quietis

Aspicere? ablata est nunc mea progenies.

Aspiciens oculis caelum sic voce vocabo,

Vim patior, lassum suscipe quaeso Deus.

Pro me Christe precor sponde me suscipe Christe;

Tu mea vita salus, tu anchora Christe mea es.

[p. 25]

 

Praecisa est mea vita mihi, vt textoris imago;

 

Tristia sic Parcae nunc mea fila secant.

 

Vita mihi est mutata modò, vt tentoria pastor,

 

Ex sterili mutat pascua ad alta loco.

 

Vescitur aethereis nunc mens mea fructibus vsq́ue ,

 

Diuinoq́ue alitur nectare & Ambrosiâ.

Epitaphivm.

Clivia celsa iacet, lugent iuuenesq́ue senesq́ue

Et lachrymas vulgus fundit inerme suas,

Plangunt ore simul proceres luctusq́ue seniles,

Principis effundunt pectore Cliuiaci.

Illustris recubat Princeps, studiosus amoenae

Pacis, diuinum Principis ingenium.

Excelsus recubat tumulo nunc culminis instar

Armiger insignis pondere Cliuiacus.

Ergo Cliuiacum semper sopor vrget, amoenae

Astraeae socium germine perpetuum?

Incorrupta fides, virtus pia, nudaq́ue veri

Cui fuit hic bene mens, & pudor ingenuus?

Quando quaeso parem sibi sic modo Cliuia celsa,

Vllum hic inueniet? quis modus armigero?

Conditus ingenti tumulo licet inclytus Heros,
Virtute Augustâ hic viuere fata dabunt.
Fata canunt laudes, coelestibus indidit astris

Fatorum series candida conspicuum.

[p. 26]

 

Viuite progenies simili virtute supremae

 

Augusta sic vt viuere fata sinant.

 

Qui legis haec similes spectato hic Principis artes

 

Illustrissimi, vt hic viuere fata sinant.