De verraders

14.

In gloedvolle bewooringen verzekerde maarschalk Woroshilov zijn gehoor in Soerabaja, dat het Kremlin met haar hele hart de rechtvaardige Indonesische eis op Nieuw Guinea zou steunen. Wat maakte minister Luns het de Russen toch gemakkelijk!

De Indonesische republiek zou volledig op de morele en militaire steun van de Sovjet Unie kunnen rekenen. Woord voor woord werden zijn woorden door een tolk voor de massa vertaald. Dit vertraagde het elan van zijn speech en men werd onrustig. Pandoe's, dus padvinders en zeeverkenners op de eerste rijen, trachtten tevergeefs de opdringende menigte tegen te houden.

Men raakte geleidelijk aan in opwinding. Plotseling brak pande-

[p. 105]

monium uit. Er vielen mensen flauw. Anderen werden onder de voet gelopen. Militairen droegen brancards aan. Woroshilov brak ontzet zijn rede af en keek onthutst naar Soekarno, alsof hij om hulp vroeg.

Soekarno stond op en greep in. Hij liep naar de batterij microphoons en riep, ‘djam, djam, djam.......’ Zijn stem klonk luid over het hele veld. Stilte, stilte, stilte. Bij het horen van Boengkarno's stem ontstond een onmiddellijk reactie onder de massa. Alle ogen richtten zich direct naar hem, zoals hij daar stond, rustig, met een hand aan de microfoon. Iedere Indonesier kende die vertrouwde stem. Daarop begon de president een Indonesisch lied te zingen. Geleidelijk aan werd de melodie overgenomen en zongen de mensen mee. Het volk bedaarde. Ik zat op de tribune vlak schuin achter de beide presidenten. Ik heb de show schitterend van ogenblik tot ogenblik kunnen volgen.

Met onverholen bewondering stond Woroshilov te kijken hoe Soekarno met zijn interventie die duizenden en duizenden mensen tot kalmte wist te vermanen. Even later kon de maarschalk zijn rede vervolgen.