Prozawerken in Maastrichtsch dialect

LI. Executies (vervolg).

Et sjavot waor rontelum mèt rouw behange en de Hiere van et Gerech stónte bove op et ierste balkon.

Wie z'em hoole kwaome broch te keplaon em tot aon de trappe van et sjavot, leet em nog ins et kruus pune en zag tegen-em: ‘zeet, dat is eure Kalvarieberreg’, en ondertösse tot te geistelek kneelde op te trappe van et sjavot, ‘Iech bin bereid te sterreve’, zag heer, wie de beul de hand op z'n sjouwer lag en em nao bove brach. Op et platforrem dooge z'em z'n sjeun oet; z'n han waore gebonde.

De galleg zellef wèrrekde mèt ene mikkenik. Door et wèrreke van 'n klik veel et ‘valluik’ onder de veroordeilde oet. Bove d'rop aon de kant van de Nuijstraot stónt et beeld van de Gerechtigheid mèt 'n waog in häör han.

Zjus um tien oore doog te beul z'n pliech en veel et luik onder de veroordeilde eet. Mer...... et moot e vreiselek aonzeens zien gewees, want menute laank heet er nog gesparteld ie heer doed waor. Versjeije lui veele dan ouch koelek, andere begóste helop te beije...... Wie heer eindelek stèl hóng drejde de beul em iers nao de Hiere van et Gerech en toen nao de kant van de lui. Et liek bleef tege alle regele en gebruke onderhaaf oor hange en woort toen gekis in de zerrek, die op et platforrem gezat waor.

De vollegenden daag stónt 'n sjerrepe kritiek in de ‘Courier’ umtot te geistelek neet te ‘surplis’ aon had, wat van aajtsheer gebruuk waor gewees. Es te rechterleke mach tao 'n inbreuk in zaog op te wèt op te godsdeenstige gemeintes, dan had ze zeker te väöl ier getuind.

Bij de vollegende en lèste ekzekuussies droog te keplaon dan ouch weer de surplis.

Van keplaon Ingele weurd wijer vertèld’, tot teen hier et ziech zee had aongetrokke, tot heer 'n kwijnende krenkde devan kraog en noets mie good gezond is gewoorde.

Boe de beul gelozjeerd had wèt niemes, wel tots'em in gein ei lozjemint onderdaak wouwe bringe.

Bij et aofbreke van et sjavot veel eine van de wèrreklui aof en woort levensgevierelek nao Kalvarie gebroch.

Zoewel aon et opzètte es aon et aofbreke dooge wèrreklui van Amsterdam en van Mastreech mèt en noe had me heij vreuger twie tiepe onder de zakkedreegers, boevan d'n eine d'n Ingel en d'n andere d'n Duvel hèdde. Wie die koppel later ins ruizing kraoge, verweet d'n Duvel, dee de naom had, aon d'n Ingel, dat tee had hellepe de galleg opzètte, boeveur ziech t'n duvel nog te good heel.

E paar daog nao de ekzekuussie gónge de kinder in Sint-Teunisstraot ‘ophengerke’ speule. Eine kraog 'n touw um zene nek, die door ene rink getrokke woort, boe ze de peerd aon vasbonte. Ze hónge-n-em parmantig

[p. 119]

op en wie dee jong blouw begós te weurde, leepe ze versjrik eweg. Ene scheunmeeker, dee aon z'n vinster zaot te wèrreke, had tat speul zien aonkomme. Heer leep gaw d'rop aof en kwaom zjus bij tijds um d'n aap te redde.

E paar jaor later, in 1860, d'n daag veur Allerhèllige, had te lèste Mastreechter ekzekuussie plaots. De misdiediger, dee ze sjoenmoojer de kop had ingeslage, had zie verzeuk um graassie ouch zien aofwieze en woort op tezellefde maneer geriech es ziene veurgenger. Väöl versjèl waor neet in die twie ekzekuussies, es tot bij de lèste alles mie puntelek op tied góng. De veroordeilde woort in z'n lèste ougenblikke bijgestande door ene keplaon van Oppen, dee weer vollegens te aw tradiessies van de stad bij die gelegenheid te surplis droog. De veurlèste góng kallem d'n doed in mer de lèste waor al mie doed es levetig ie heer bove kwaom. Heer mós door zene beechvajer en eine van de hellepers opgeleid weurde. Op twie oore, van nege tot èllef, waor alles aofgeloupe. Bij et aofbreke van et sjavot kraog zjus wie de veurige kier eine van de wèrreklui 'n ongelök doordat em eine van de twintig treje van et sjavot op e bein veel.

Veur de kurjozeteit höbbe veer ein van de twie rekeninge aofgesjreve, woebij d'n aonnummer z'n wèrrekzaamhede in alle onderdeile opgief.