ene weuste baard opgezat. Dee maan stónt tan neve de ketel mèt te kokenden olie, mer wis van toete noch blooze, wat heer doen mós, en umdat em meistens zene baard zjeneerde, stónt heer doorgaons te haore d'roet te trèkke, die em in z'n neusgater kietelde.
Umdat eus kemedie op te ierste staassie lik, komme heij hiel zelde ander bieste op te ‘scène’ es op rölkes. In ‘Le Pardon de Ploërmel’ is ‘zij’ ins opgekomme mèt 'n geit en in ‘La Fille du Tambour-major‘ ins mèt enen ezel en zeker honderd maan figuraassie. D'n ezel kwaom sjoen mèt op en bleef stoon veur de soeflörskas. De dochter van d'n tamboermajoor zong häör ‘air’ en et publiek stambde mèt zoe dèks es zij bij häöre zaank ouch mós stampe. Et orkes späölde ‘con amore’; de zaol applodiesseerde dat et daverde en d'n ezel sjeen dat zoe bezunder good te bevalle, dat heer neet mie van zien plaots wouw. De ‘chanteuse’ reet en trok, ene figurant houwde mèt ene stek, d'n ezel bleef stoon. Toen begóste de nudige seldaote aon em te duije en dat beveel cm neet, want heer begós, wie de ‘chef d'orchestre’, mèt veer pu te sloon en te trampe. Et publiek stambde mèt van de lol, tot op et langelèste d'n ezel bij pu, oereten start opgeluf woort en de ‘scène’ aofgedrage. Nao deen aovend zien noets mie zoe'n köpsige aktörs op eus planke versjene.
Allein in ‘Venus, de bis 'n krök’ woorte e paar sjäöpkes op rolle euverent-weer getrokke, wie ouch ene zwaon, dee Cupido veuroet trok, en daan is nog ins in ‘Der Freischütz’ get vertuind gewoorde, boe de lui et nog neet euver eins zien, of et e wèld verreke waos of te twiede bas. Dao waos te väöl vuurwerrek op te ‘scène’ um et good te onderkinne. In de jaore 70-71, wie d'n oorlog tösse Frankriek en Duitsland aon de gaank waos, hoort me zjus wie noe van tied tot tied te kanonne, mer ouch hóbbe veer toen heij de sjoenste muziek gehuurd, die me bij minsegeheugenis heij gehad heet. De Franse artiste kóste in hun eige land neet terech en waore väöl et Belzj ingetrokke, en ouch aon eus kante woorte toen reprezentaassies gegeve, boe-in de ierste artiste van Paries optrooje. Vreuger had Mastreech dus et hiel sezoen door d'n operatróp van Verviers, Namur, Luik of Aoke en de rondreizende gezèlsjappe (de ‘tournèes’) höbbe ouch altied geere eus stedsje bezeuk. Daodoor höbbe veer dèks genóg ierste klas artiste heij kinne bewondere, mer dat waos mie in et kemediespeul. Madame Agar späölde heij de klassieke stökke van Racine, Madame Samary, Judic, Sarah Bernhardt, Mlle Reichenberg, Segond Weber, Agnes Sorma höbbe allemaol in hun jong jaore heij hun talente laote sjittere, zjus wie La Cressonière, Taillade, Kraus-Mine, Paul Mounet, Mounet Sully, de Max en le Bargy.
Onder al de dames waos ein van de leefste versjijninge en bèste ‘chanteuse’ 'n juffrouw, die einige winters heij bij d'n tróp van Verviers de hoofrolle zong onder de naom Mlle Vialla. De lui leepe mèt häör eweeg en zellefs van de ‘habitués’ van d'n ‘amfi’ woort häör e prachtig boekèt aongebooje. Es ze optrooj, zaot altied enen hier in de ‘stalles’, dee häör euveral vollegde en boemèt ze is getrouwd. E jaor daonao waos ze wedevrouw en errefde einige mieljoene. Versjeije gooj merreke Franse wien komme allewijl van häör geujer.
Dat teen hier z'n hart verlore had aon e leef ‘chanteuske’ waos nog
Auteursrecht onbekend