Verzamelde gedichten

[p. 351]

Het zwetende beeld

Op zekere Zondagmorgen
bij 't zingen van de mis,
begon het beeld van Maria
te zweten in haar nis.

Zweet gutste van het voorhoofd,
zweet parelde als dauw
langs wangen, hals en handen
van Onze Lieve Vrouw.

Ijlings, van alle kanten,
kwamen, ten zeerste ontsteld,
vrouwen, om 't beeld te wissen,
met doeken toegesneld.

Een mens was in ons midden
die men de simpele heet.
Verneemt, riep hij, de reden
waarom Maria zweet.

Het is voorwaar geen wonder!
Jezus, het zwaard ontbloot,
wil de wereld verdelgen
om onze zonden groot.

Zij echter, vol genade,
belet hem toe te slaan.
Hield zij zijn arm niet tegen,
de wereld was vergaan.

[p. 352]

 

Zo sprak hij, en wij, ziende

 

de wereld als zij is,

 

bekruisten ons voor Maria's

 

zwetende beeltenis.