Verzamelde gedichten

[p. 291]

De kreupele

Ik schoof het kind van mijn schouder,
Ik deed het geschrijf aan kant,
Het huis werd kouder en kouder,
Het woord werd een winterland.

Want niemand wil zoo lang wachten
En geleefd hebben voor een kind
En schrijven voor de gedachte
Die na het schrijven begint.

Buiten het venstertje voeren
Schepen op de rivier.
Een grimmige wildheid doorvoer me:
Ik moet weg, ik moet weg van hier.

De werknemer werpt zijn gereedschap
Dat het rinkelt op zijn rug.
Ik verliet mijn straat met blijdschap
Met blijdschap betrad ik de brug.

Daar lag, langs beide zijden,
Stroom-op en stroom-af, de stad
Haar breed beeld uit te breiden
Dat de twee einders omvat.

Dat ik in de dunne wolken
Nog goden zag gaan, en in 't blauw
Der onder mij spoelende kolken
De stem nog hoorde eener vrouw,

[p. 292]

 

Dat waren slechts laatste visioenen

 

Van een verminkt bestaan,

 

Een rand van versierde festoenen,

 

Een lijst om een landschap gedaan.

 

 

 

Zoo warm doorschoot mij de weelde,

 

De stad zooals die daar lag,

 

De zon die in 't water speelde

 

Het bedrijf dat ik overal zag,

 

 

 

Dat schreiend ik neerzonk in mijn knieën

 

In bed voor het boek en het kind,

 

Voor het leven daarginds met ons drieën

 

Verstrooid las asch in den wind.

 

 

 

En ik wist, vertwijfeld gebogen,

 

De stad bereikte ik nooit,

 

Eer de traan van het kind zou drogen

 

Eer het nieuwe boek was voltooid.