Verzamelde gedichten

[p. 198]

De eenzame en zijn hart

Toen 'k door de stad ging langs een tuinmuur zeeg
Een dor blad op mijn schouder. 't Was October.
De gracht rimpelde onder 't gebroken koper
Der blaren. De avondlucht was hoog en leeg.

Mijn hart, wij hebben eenzaam met elkaar
De langzame seizoenen door geloopen.
Maar dit seizoen, vriend, is zoo ijl en open:
En jouw voorzichtig kloppen is zoo zwaar.

Ik bleef dicht aan den grond. Ik greep met dorst
Omlaag, zooals een wortel 't gras ingrijpt,
En 't opgezogen sap heeft jou gerijpt,
Nu kun je heengaan, bonzer in mijn borst.

Jij bleef een geel en altijd bevend blad,
Goddank, nu kan je vluchten uit de stad.