Saul

Sonet.

EEn wijle tijdts ter zee den Amstel dreef hooghmoedigh,

En spreydd' al om vermaert sijn schoon verguldich sandt:

Want hy in sijnen schoodt van 'tgansche Nederlandt

Behiel d'eer en den roem in treur-ghesanghen bloedigh.

Niet min gaet nu verblijdt en insghelijcx voorspoedigh

De Scheld' verbreydend' haer nieuw' schatten t'elcken cant:

Midts een Nieuw'landtsche Swaen doet haren rijcken strandt

Weerschallen door 'tgheluydt van hare stem soet-vloedigh.

Den eenen om dat hy den Amsteldam besproedt,

Die hem heeft voort-ghebracht wiens pen soo heerlijck doet

Verrijsen wt het graf soo menich helt verheuen.

D'ander Antwerpen daer ghelijck gheluydt van gheeft,

Die Sauls wreede doodt en hooghmoedt ons soo heeft

Vertoont, dat wy hem des sijn schuldigh lof te gheuen.

Deught is haers selfs loon.