Ierusalems verwoestingh door Nabuchodonosor
(1635)–Guilliam van Nieuwelandt–
Auteursrechtvrij
Vijfde deel,
| |
[Folio H2v]
| |
Gaet ghy met all' u Volck, en haelt my den Prophet,
Wt syn gevangenis, daer hy gevangen leet,
Nargal binnen.
Dat niemant hem misdoet, verlost hem uyt zijn banden,
En brenght hem stracx voor my, als ghy hem hebt in handen.
‘Noyt viel het deughdigh zaedt, in soo verherden grondt,
Dat het in yemants hert, niet synen wasdom vondt.
Noyt oncruyt wies soo seer, in ongetrouwe zielen,
Dat het all' 't goede zaedt cost dooden, of vernielen.
De vrucht al schijnt sy kleyn, van een vroom deughsaem hert,
Groeyt als den Cederboom, die groot en heerlijck wert.
Al tracht den boosen mensch, den goede te verdrucken,
Den Hemel doet hem doch, syn goede saeck gelucken,
Den quaden om zijn quaet, wort met verdriet geloont,
Maer een die deughdigh is, wordt met geluck gekroont.’
Nargal wt.
Wy hebben den Propheet naer u bevel gevonden,
Die oock als all' het volck, met Ketens was gebonden,
Sarsechim had hem oock, met all' het Ioodtsch' geslacht,
Gevangen, en geboeyt, tot Rama opgebracht.
Nabusar
Waer is hy dat wy hem, ontfangen, en begroeten?
Ieremias
Siet hier ghenadigh Heer, u Slaef voor uwe voeten.
Nabusar.
Den Heere dijnen Godt, had dit swaer ongeluck,
Van dese Stadt voorseyt, en jammerlijcken druck.
Dat hy voor-sproken heeft, heeft hy oock doen gebeuren,
En alles uytgevoert, soo hy 't voorseyd' te veuren.
Want ghy hadt al te saem gesondight teghens Godt,
Om dat ghy niet en waert gehoorsaem sijn gebodt,
Derhalven heeft hy ons, doen worden u vyanden,
Om u, en uwe Stadt te geven in ons handen.
Nu siet, ghy zijt van my, op heden los gemaeckt,
Van u gevangenis, daer ghy waert ingheraeckt.
Is 't saecke dat ghy wilt, met my naer Babel reysen,
Soo komt, spreeckt vrylijck uyt, gh' en hoeft u niet te veysen.
Oock soo ghy niet en wilt, vrywilligh met my gaen,
Soo blijft, dit gantsche Landt sal voor u open staen.
Gedalia den Vorst, sal Vooght in Iuda blijven,
Ghy mooght indien ghy wilt, den tijdt met hem verdrijven,
't Sy of ghy gaet, of blijft, of yvers elders gaet,
't Is my al even-eens, 'k en stel u gansch geen maet.
Ieremias
Ick sal soo 't u belieft, in dit Landt blijven woonen,
En aen Gedalia, mijn dienstbaerheyt bethoonen.
Den Godt van Israel, wil loonen uwe deught,
Dat ghy van tijdt, tot tijdt, noch vromer worden meught.
Nabusar.
Ontfanght dan van mijn handt, dit geldt, en dees geschencken,
Waer aen ghy altijdt sult, Nabusardan gedencken.
Bidt uwen Godt voor my, en voor ons goede saeck,
Dat hy 't Assierisch' Rijck, en my voorspoedigh maeck.
| |
[Folio H3r]
| |
Ieremias
Onweerdigh ick ontfangh, dees Princelijcke gaven,
Nabusar. binnen.
‘De deught vertoont haer vrucht, hoe diep sy leydt begraven.’
Godt heeft de Heerlijckheyt, van 't Isra'litsch gheslacht,
Ter aerden neer ghesmeten,
Hy heeft van sijnen throon, syn toornigheyt volbracht,
En Zion gansch vergeten.
Aen Iacob thoont den Heer, syn onbermertigheyt,
Wiens wooningh wort verdorven,
Van Iuda treckt hy oock, syn ontfermhertigheyt,
Tot die, die zijn gestorven.
De sterckte Israels breeckt hy met grammen moet,
Als eenen stock in stucken.
Den zegen haer belooft van weeld, en overvloedt,
Doet hy niet meer gelucken.
Hy heeft syn toornigheydt als een vier uytgestort,
Daer Zion plach te woonen,
Den Altaer omgekeert, en synen dienst verkort,
Om sijnen haet te thoonen.
De Dochters van mijn volck, doen asschen op haer hooft,
All' d'oudtste sietmen weenen,
De Poorten van haer Stadt syn van haer plaets gerooft,
En syn bedeckt met steenen.
Den Heer heeft naer zijn woort, syn straffingh uytgevoert,
En ons tot roof gegeven,
Den Vyandt die zijn Handt, heeft over ons gevoert,
In sijn gewelt verheven.
Wy syn als dreck en slijck, by all' het volck gemaeckt,
En spot van alle menschen,
Verschricktheyt, anxst, en vrees, heeft ons het hert geraeckt,
Die wy om 't sterven wenschen.
Mijn oogen syn schier uyt, van weenen dach en nacht,
Den buyck dunckt my te scheuren.
Dat ick door hongers noodt, de kinders sien versmacht,
En jammerlijck hoor treuren.
Ons schadelijck verlies, is groot, gelijck de Zee,
Die vloeyt aen alle Rijcken,
By niemant, als by haer, en kan ick onsen wee,
Tot onsen troost gelijcken.
Stort uyt u bang gesucht, en roept tot Godt den Heer,
O! Ghy verheven mueren.
Laet als een snelle beeck, u tranen vlieten neer,
Weent droevigh 't allen uren.
U sienders hebben u, haer ydelheyt geleent,
Daer ghy socht naer te leven,
Haer droomen hebben u, van uwen Godt gekeert
En uyt het Landt gedreven.
| |
[Folio H3v]
| |
O! Heer aenschouwt en siet, wie ghy so gantsch verderft
Is u 't verbondt vergeten?
Siet ghy niet dat het Kindt, aen 's Moeders borsten sterft,
En van haer wort gegeten.
Siet ghy u Priester niet in 't Heylighdom vermoort,
En jammerlijck verslagen?
't Schijnt dat ghy zijt vergramt en haer niet meer en hoort,
Al hoort ghy dat sy klagen.
Ons vreught heeft nu een endt, ons dansen is verkeert,
In droefheyt, en versuchten.
Ons croon is ons berooft, ons cuysheyt is onteert,
En moeten vreesich vluchten.
Ons Vrouwen zijn geschent, ons Maeghden niet gespaert,
Ons Vorsten zijn gevangen,
Doch my hebt ghy alleen tot uwen dienst bewaert.
En mijn Gebedt ontfangen.
Dijn goedertierenheyt, en trou, o! Heer is groot,
Die ghy my hebt bewesen,
Ghy hebt mijn ziel verlost doen ick was inden noodt,
U deught moet zijn ghepresen.
Om Zion uwen Bergh, syn wy o! Heer bedroeft,
Daer ghe pleeght op te woonen,
Het is met ons gedaen, soo ghy noch langer toeft,
Van bystant te bethoonen.
Ghy Heere blijft altijdt en uwen hoogen Throon,
Sal eeuwelijcken blijven,
Naer u rechtveerdigheyt bereyt ghy onsen loon,
Om 't quaet dat wy bedrijven.
Wy syn als Sodoma verdorven om ons quaet,
En uyt ons Landt verdreven.
Doch Heer wy bidden u vergeeft ons, ons misdaet,
Wilt ons weer ruste geven.
Bekeert ons Heer tot u, soo worden wy bekeert,
Vernieuwt ons, onse dagen,
Wy syn doch langh genoegh, verworpelijck onteert
En met verdriet geslagen.
|
|