|
| |
| |
| |
| |
Derde deel,
vierde wtcomen.
Nargal, Zarezar, Thessalia.
Den alderwreedtsten strijdt, gevoel ick in mijn hert
't Schijnt dat niet haer, maer my den strijdt geboden wert.
Thessalia doet my ghevoelen all' dit lijden,
Om dat ick sonder haer gedwongen wort te strijden.
‘Ick slacht den krancken mensch, die naer het drincken haeckt,
Die, soo het noch gevalt, dat hy daer aen geraeckt.
Soo blust hy synen dorst, te samen met syn leven,
Om dat hem syn verderf, door 't drincken wordt gegeven.’
Mijn herte van gelijck, is dorstigh naer den strijdt;
Want blussend' mijnen dorst, word ick mijn leven quijt,
Den brandt die my verteyrt, doet my in 't leven sterven,
Om dat ick dorstigh ben, naer 't geen dat ick moet derven,
Den strijdt wort my belast, in 't af syn van mijn ziel,
In 't af syn van mijn Son, die my in 't leven hiel.
In 't af syn van den roem, en glori van de menschen,
Die my nu selver doet, om mijn ontseggingh wenschen.
't Is d' aldergrootsten pest, en 't doodelijckst fenijn,
Als wy door sotte liefd, soo gansch verwonnen zijn
Hy heeft wel weynich hert, die hem so laet verwinnen,
Men moet de Vrouwen maer, als noodigh quaet beminnen.
‘Die hem bedriegen laet, van synen sotten lust,
Is Vyandt van zijn eer, en van syn eygen rust;’
Maer seght toch, wat voor deught, condt ghy van haer verwachten?
Vreest ghy niet dat sy noch u trouwheyt sal verachten?
Meynt ghy niet, nu sy haer, van u ontslagen vindt,
Dat sy een ander oock, so wel als u bemint?
Ick vrees dat u noch self, dees liefde sal berouwen,
Men mach hem niet te veel, op ydel gunst vertrouwen.
‘Hy thoont hem wijs te zijn, en een voorsichtigh man,
Die ongebonden mint, en licht verand'ren can.
De liefd' en heeft geen cracht, soo wy haer niet en voeden,
Men moet hem meer voor haer, als voor den Vyandt hoeden.
Die hem aen een verbindt, die wort syn vryheyt quijt,’
't Is wijsheyt datmen kan verand'ren naer den tijdt.
Hoe qualijck kan de Slangh, haer boos vergift verbergen,
My dunckt dat hy my kent, hy soeckt my maer te tergen.
Veel eerder sal ons macht, den Hemel nemen in,
Eer ick verand'ren sal, van mijn getrouwe min.
Veel eerder sal de doodt, mijns levens draet afsnijden,
Eer ick, die my bemint, wantrouwigh sal benijden.
| |
| |
Mijn vryheyt ben ick quijt, 'k en ben niet meer alleen,
Thessalia mijn Lief, en ick, en syn maer een,
Doch hoe sy is of niet, sy is mijn eenigh leven,
Die machtigh is mijn ziel, haer vryheyt weer te geven,
Mijn Lichaem dat te voor, noyt overwonnen wert,
Docht my dat nu voortaen, te swack was met een hert,
Twee herten konnen best, mijn Lichaem onderhouwen,
'k En dorst my op een hert, en ziel niet meer betrouwen.
'k En vrees voor geen ontrouw, ick ken haer vroom gemoet,
Ick sal haer eerbaerheyt, betuygen met mijn bloedt,
Soo ymant seggen derf, dat aen haer eer sou raecken,
Die sal ick door mijn swaert, vals, en meynedigh maecken.
'k Moet lachen, als ick sien, dees dulle sotterny,
En ick verworgh van spijt, dat ick u valsheyt ly.
Maer hebt ghy niemant meer, als haer bemint te vooren?
'k Heb hare deught bemint, van dat ick werd' geboren,
Sy was mijn eerste liefd', sy sal mijn leste zijn.
Die sottelijck bemint, die doet hem selven pijn.
De liefde slacht de couw die 't bloeysel doet verderven,
Of 't branden van de Son, waer door de Bloemen sterven,
Sy knaeght ons aen het hert, als wormen aen het saet,
Sy pijnight ons gemoet, met een schoonschijnigh quaet,
Den Hagel aen het graen, en kan soo veel niet schaden,
Noch 't pestelijck vergift van rispen aen de bladen.
Sy slacht het brandigh vier, dat schoon en lieff'lijck blaeckt,
Maer grouwelijcken brandt, wanneermen het geraeckt.
In 't eerste dunckt sy ons seer lieffelijck te schijnen,
Totdat sy ons de ziel, in 't lichaem doet verdwijnen,
't Schijnt dat sy rust belooft, maer sy beloont met leedt.
Haer sinne-loos gewelt is aengenaem, en wreedt.
Soo haest sy in ons hert, haer wooningh heeft genomen,
Soo syn wy sonder macht, in haer gewelt gekomen.
Geen Tygers syn so wreedt in het Hyrcanisch Landt,
Noch Leeuwen so verwoedt in 't Lybiansche zandt.
Geen Hell' en pijnicht meer, geen doodt en doet so klagen,
Door haer vergiftigh quaet, doet sy ons zielen plagen.
Van die barmhertigh zijn, thoont sy haer Vyandin,
Niet minder als de min, en heeft de valsche min.
Die sy door haeren list can trecken en bedrieghen,
Die leert sy hare const, van meesterlijck te liegen.
Den Minnaer door den schijn, seer licht bedroghen wert,
Om dat sy liegen kan, met oogen, mondt, en hert.
Mijn leven, en mijn doodt, wordt teghen een gewegen,
Terwijlen dat mijn hert tot twijffel is geneghen.
Den twijffel maeckt my stom 'k verander in mijn bloedt,
't Schijnt dat ghy my bedwinght dat ick 't gelooven moet.
| |
| |
'k En kan dees lasteringh met geen gedult ghelijden,
Soo 't ymant anders sey', 'k sou voor haer eere strijden,
Ick sou hem desen punckt doen dringen door syn borst,
Dat ymants mijns gelijck, haer so beschelden dorst.
Mijn Heer 't en voeght u niet, de Vrouwen so te schelden,
Men seyt de lasteraers die deughen oock seer selden,
Ghy stort een heel revier van scheldingh over haer,
En van al dat ghy seght is niet een druppel waer.
Phileno dat ick my, aen Kinders socht te wreken,
Eer ghy het dencken sout, sou ick u 't hert door-steken,
Denckt niet dat ghy soo licht de straffe sout ontgaen,
't En Waer den trouwen dienst die ghy hy hebt gedaen.
‘Men moet veel min syn tongh' gebruycken als syn ooren,’
't Is waer, dan ick en en kan, syn lasteringh niet hooren,
‘Die self oneerlijck is, rooft licht eens anders eer.’
Al dat ick segh is waer, 'k en doen haer gheen oneer.
Dat sy Melinda waer, soo mocht ghy haer onteeren
't En voeght de Dienaers niet te twisten met haer Heeren,
‘Die doet bequamen dienst, die plaets gheeft aen den tijdt.’
Dat sy Melinda waer sy waer haer eere quijt,
Thessalia binnen.
Phileno gaet van hier, en maeckt my niet t'onvreden,
Of ick sal u den kop, met voeten noch vertreden.
Het schijnt dat hy gewis Thessalia bestaet.
Die sulcke Dienaers voet, die voet syn eygen quaet.
Soo wy de dienstbaerheyt als onnut costen derven,
Wy leefden sonder vrees en souden vredigh sterven.
‘De dienaers syn voor ons, den alderswaersten last,
Wanneer sy meerder doen, als 't geen haer wort belast,
Die meerder ondersoeckt, als hem toe staet te weten,
Thoont dat syn slavich hert, met hooghmoet is beseten.’
‘De deught van lijdtsaemheyt en vreest, noch kent geen schandt.’
De liefde tot mijn lief, nam in hem d'overhandt,
Doch 't sy hoe dat het sy geen deught en gaen verloren,
Hy thoont dat syn gemoet, in vryheyt is geboren.
Comt gaen wy naer het Heyr, den droeven nacht begint,
't Is heerlijck dat den mensch, hem selven overwint.
PAUSA.
| |
Verthooningh.
Daer Ierusalem by nacht wordt inghenomen, ende Zedechias vluchtende wort gevangen, met syn Moeder, ende kinderen.
|
|
Auteursrechtvrij