Derde deel, derde Wtcomen.
Nabusardan, Nargal, Zarezar.
Assyren zijt ghemoet, denckt wat ghy zijt voor Mannen,
En teghen wat gespuys, ghy moet u boghen spannen,
Soo ghy dit wel bedenckt, eer ghy den strijdt begint,
Soo weet ick voor ghewis, dat ghy haer overwint.
Noyt hebben wy den Krijgh, als met geluck begonnen,
Den vyandt is altijdt, door ons gewelt verwonnen,
Al dat de Son beschijnt, en daer men can ghegaen,
Of dat ons ooghen sien, is ons al onderdaen,
De Werelt is te kleyn, om onsen lof te draghen,
Al dat hem maer verheft, wort door ons macht verslaghen,
| |
Die d' eyndt sou willen sien, van ons verwinningh groot,
Die sou schier moeten gaen, rontom den aerdtschen cloot.
Ick vrees dat ons veel eer, het winnen sal verdrieten,
Als haer de nederlagh en schande te ghenieten,
Wy moeten meerder deught, bethoonen in 't geluck,
Als sy stantvastigheyt in haren grootsten druck.
Haer onbevreest gemoet en moeten wy niet achten:
Maer wel dat sy de doodt, kloeckmoedighlijck verachten.
‘Die sonder vreese sterft en overwint men niet,
Ten sy dat hare doodt, met 's Landts verderf geschiet,
Den onervaren mensch acht sorgelijck te wesen,
Dat in een vroom gemoet ten hooghsten wert gepresen.
Die syn gewenst geluck met maet gebruycken kan,
Die thoont hem in den strijdt, als een kloeckmoedigh man.’
Het gelt ons al te saem, ò! Mannen nu het leven,
Soo wy ons niet terstont, tot strijden en begeven,
Wy moeten voor ons sien ons eere voor te staen,
De winningh van den strijdt leyt maer in doodt te slaen.
‘Een recht grootmoedigh man, en mach geen oneer lijden,
Men moet meer om den naem als om het leven strijden.’
Verwacht geen ander hulp het sou ons wesen schandt,
Soo ymant ons ontnam de winningh uyt ons handt.
Wy souden voor gewis ons selven moeten schamen,
Wanneer men seggen sou sy spaerden haer lichamen.
Hoe sou ick dorven sien des Conincx aengesicht,
Soo ick door vreese niet voldede mijne plicht?
Hoe sullen wy hem doch, voor oogen dorven comen,
Soo door een ander macht de Stadt wort ingenomen?
Die niet en is gewent dan dat syn volck verwint,
Dat hy niet Conincklijck, maar Vaderlijck bemint.
Siet toe dat ghy dees eer, door vreese niet laet varen,
Want ick en sal my self tot in de doodt niet sparen.
Soo ghy my niet en volght en trouwen bystant doet,
Soo vrees ick dan ghy 't sult betalen met u bloedt.
Mijn wonden sullen my van lasteringh bevrijden,
Die hem slaphertigh thoont die sal de straffe lijden.
‘Die 't ongeluck voorcomt die thoont syn man'lijck hert:
Maer die hem self versuymt, licht overwonnen wert.’
Al hebben wy somwijl een kleyne schaed' geleden,
Soo heeft den Hemel doch altijt voor ons gestreden.
Door haer wantrouwigh hert is ons dit leedt geschiet,
De Ioden weet ick wel en achten 't selver niet.
Haer schadelijck verlies, dat comt haer van de Goden,
Of van u vroom gemoet dat noyt en heeft gevloden,
Sy hebben over haer, haer gramschap uytgeschut:
Maer u, en uwe deught, genadelijck beschut.
| |
De zielen die door 't Sweert van 't Lichaem sullen scheyden,
Die sullen haer een plaets, daer boven doen bereyden,
En in des Hemels Throon, als Sterren zijn gheset,
Daer niemant wort ghevoert, van die vergaet in 't Bedt.
Die liever door de vrees', op haer Sieck-bedde sterven,
Die wensch ick dat sy d'eer, van haer begravingh derven,
Die wensch ick dat den vloeck, comt over haer Lichaem,
En over hare Ziel, tot schand' van haren naem.
Door yver brandt ons hert, voert ons maer aen het strijden,
Wy willen voor ons eer, de doodt ghewilligh lijden,
Denckt niet dat in ons ziel, de vrees' haer wooningh heeft,
'k En meyn niet dat by ons, een vreesich mensche leeft.
Noyt sterven wy te laet, soo wy door 't sterven winnen,
Laet ons naer uwen raedt, het strijden maer beginnen.
Wel aen ick sal my dan, verlaeten op u macht,
Maeckt dat ghy zijt ghereet, in 't midden van den nacht,
Het schijnsel van de Maen, sal ons behulpich wesen,
Soo ghy kloeckmoedigh strijdt, soo sult ghy zijn ghepresen.
Aen Assur' is belooft, des Werelts Heerschappy,
Door teeckens van de Goon, en door waerseggery,
Emegar die men meynt, der Goden wil te weten,
Heeft ons geluck voorseyt door teeckens der Planeten.
Den Priester van de Son, den wijsten der Chaldeen,
Heeft nae syn raserny, den Hemel oock ghebeen,
Die ons verseeckert heeft, den bystant van de Goden.
Soo ghy kloeckmoedigh strijdt, met dees vervloeckte Ioden,
Den Hemel, en den nacht, en heeft maer eene Maen,
Het aerdtrijck moet ons oock, alleen syn onderdaen.
Doet blincken uwe deucht, en thoont door uwe Wapen,
Dat ghy tot desen staet, en hoogheyt zijt geschapen.
Den vloeck, naer uwen wensch, die wensch ick dat verderft.
Die liever op zijn bedd' als in syn wapen sterft.
Geen vreught, noch geen geluck, en moet hem meer geschieden,
Die vreesich uyt den strijdt, sal soecken wegh te vlieden.
Ons edel vroom gemoet, beweeght hem maer door deught,
Noyt heeft den hooghen geest, in cleyne dinghen vreught,
Hoe wy door onse deught, volbrengen grooter saecken,
Hoer grooter wy den lof, van ons Victory maecken.
'k Besweyr u dan altsaem, by onsen grooten Bel,
Dat ghy naer uwe macht, sult volgen mijn bevel,
Voorcomt door uwe deught, mijn willen en bevelen,
Wy moeten doch den val, van Zedechias spelen.
|
|
Auteursrechtvrij