Ierusalems verwoestingh door Nabuchodonosor
(1635)–Guilliam van Nieuwelandt–
Auteursrechtvrij
[Folio E3v]
| |
Te langhsaem thoonen wy, ons schrickelijck ghewelt,
Dees ongetemde beest, heeft ons te langh ghequelt,
Wy moeten door de wraeck, zijn misdaedt overwinnen,
Geen wraeck is wreedt genoech, hy doet my schier ontsinnen.
Syn beestelijck ghemoet, verweckt hem all' dit quaet,
Sijn onghetrouwe ziel, veroorsaeckt mijnen haet.
Sijn boos hertneckigh hert, en can niet zijn gheboghen:
Maer sal het breecken wel, door Conincklijck vermoghen,
Hy brenght door zijn verraedt, syn Stadt tot dezen val,
Ick weet dat hy eer langh, hem self vervloecken sal,
Al heeft den Enghel eens het Sirisch Heyr gheslaghen,
Die met Senacharib rontom haer Vesten laeghen,
'k En acht dan niet met all' dat was zijn eyghen schant,
Den naem van mijn ghewelt, doet beven al het Landt,
Het aerdtrijck hem verschrickt, als het maer voelt mijn treden,
Ick wordt van al dat leeft, ghevreest, of aengebeden,
Ick doe met vier en vlam, weerschijnen 't grasich Veldt,
Als ick maer eens den thoorn, en geef aen mijn ghewelt.
Soo haest als ymant my door ontrouw soeckt te terghen,
Vervul ick met mijn Heyr, de dalen en de berghen,
Als mijn trompetten slaen, met schrickelijck gheluyt,
Soo roepen sy de doodt, ofwel het oorlogh uyt,
Die niet en zijn ghedoodt, die doen ick daerom wenschen,
Mijn wraecke die voldoet, de misdaedt van de menschen.
Noyt is mijn groot gemoet, door valschen lof verleydt,
Ick doen al dat ick wil, ick heb mijn moghentheyt.
Al dat gheschapen is, doen ick met vreese beven,
Als ick mijn dulle wraeck, maer eens den loop wil gheven,
De vrees' daer yder mensch, soo door ghepijnicht wert,
En heb ick noyt ghevoelt in mijn grootmoedich hert.
Als ick maer krijgh den wil, soo can ick my gewreken,
Ick doe mijn toornigheyt, gelijck een vyer uytbreken,
Den donder van mijn stem, verschrickt den grooten
Al, Ich trotsch' al dat daer is, of dat daer comen sal.
Ick doe met schrick, en vrees, volbrenghen mijn gheboden,
Ick ben den soon van Bel, en wreker van de Goden.
Dit wilt en grimmigh dier, dat nu beproeft mijn macht,
Thoont recht den slaefschen aert, van zijn vervloeckt gheslacht.
Ick sal zijn herte noch, met dees mijn tanden eeten,
Op niemant die nu leeft, en ben ick soo ghebeten.
'k En weet niet hoe ick kan bedwinghen mijn ghemoet,
Daer my dees' diefsche slaef, soo veel ontrouheyt doet.
Ick sweyr hem by den Godt, die met verschricken dondert,
Dat yder van mijn wraeck, en straf sal zijn verwondert,
Den Hemel sal ick self, doen trillen door mijn wraeck,
En 's Werelts vasten grondt, doen schudden met gekraeck.
| |
[Folio E4r]
| |
Nabusar.
Die voor gheen straf en vreest, betrouwt zijn eyghen selven.
Nabuch.
In 't aerd'rick sal ick noch, den booswicht laten delven.
Dees grouwelijcke dracht, dit valsch, en doof Serpent,
Moet van het aerdtrijck wegh, en grouwsaem zijn geschent.
Nabusar
't Is wonder dat hy geen genade doet versoecken,
Nabuchodonosor
Veel eerder sou hy my ontsegghen en vervloecken,
Sijn hert is veel te boos, hy slacht den Galadiet,
Die als een wreede beest, zijn dochter dooden liet.
Nabusa.
De vreese van de doodt, doet hem wanhopigh leven,
Misschien verhoopt hy noch, dat ghy 't hem sult vergeven.
Nabuch.
Vergheven, neen gewis, veel eerder sal de maen,
Haer Goddelijck gesicht, en schijnsel laten staen,
Veel eerder sal de locht, en 't aert-rijck weer verwerren,
En 's Hemels blauw ghespan, berooft sijn van de sterren.
Veel eerder sal de Son, verschijnen in den nacht,
En al dat wesen heeft, weer zijn tot niet gebracht,
Veel eerder sal men sien den Hemel sonder reghen.
En 't aertrijck sonder vrucht, eer ick my sal beweghen.
Euphrates sal veel eer de Berghen maecken vocht,
En desen aerdtschen cloot, opvlieghen naer de locht.
Nabusa.
‘'t Is Conincklijcke deught, genade te bewijsen,’
Nabuc.
‘Die d' ontrouw niet en straft, die doet hem self misprijsen,’
Nabusa.
‘Die 't quaet vergeven can, die wint des vyandts hert,’
Nabuch.
‘Die 't quaet te licht vergeeft, oock licht bedroghen wert,’
Nabusa.
‘Door wreetheyt maeckt den Vorst, hem self de kroon onweerdich,’
Nabuch.
‘Een die slaphertigh is, en is de Croon niet weerdigh,’
Nabusar.
‘Door strafheyt wordt het volck, door muytery verweckt,’
Nabuch.
‘Den Vorst die slacht den steen, die 't yser tot hem treckt,
Sijn aensien can het volck, oock trecken naer zijn willen,
En als 't oneenich is, can hy 't door wreetheyt stillen.’
Nabusar.
‘De wreetheyt baert nochtans, den aldergrootsten haet,’
Nabuch.
‘Den haet, en het ontsach vermeerdert onsen staet.’
Nabusa.
‘'t Is oneer alsmen d' eer, door wreetheyt moet becomen,’
Nabuch.
‘De rijcken worden meest, door wreetheyt ingenomen,
De liefde, lof, en haet, is yder mensch ghemeen:
Maer 't Conincklijck gewelt, en voeght ons maer alleen.’
Nabusa
‘Den Prins die 't al vermach, moet synen wil bedwinghen,’
Nabuch.
‘Te doen al dat men wil, syn Princelijcke dinghen,’
Nabusar.
‘De Godtheyt door syn deught, doet niemant onghelijck,’
Nabuch.
Godt doet al dat hem lust, en ick doe van gelijck,
Nabusa.
Vergeeft my, dat ick my, noch wat verstout te spreken,
Wilt u door reden doch, en niet door wreetheyt wreken.
Nabuch.
‘In een wraeckgierich hert, daer is de reden doodt,’
'k En vrees' my nievers voor, mijn macht is veel te groot,
Nabusa.
Nochtans en moghen wy de vreese niet verachten,
Om dat wy ons daer door, voor onsen vyandt wachten,
| |
[Folio E4v]
| |
Nabuc.
De vreese wort den mensch als voor een straf ghestelt;
Nabusa.
Voorsichtelijcke vrees' vermeerdert ons ghewelt.
Nabuc.
‘Die 't vreesen overwint, die thoont hem self grootmoedigh;’
Nabusar.
‘Den mensch die niet en vreest, die thoont hem self hooghmoedigh.’
Nabuch.
‘'t Geluck verjaeght de vrees', een die geluckigh leeft,
Lijdt lichtelijck het geen, dat hy te vreesen heeft.’
Wy hebben langh ghenoegh, van 't vreesen nu gesproken,
Hier door en word' ick niet, naer mijnen wensch gewroken,
Voert als ick heb geseyt, het storm gereetschap aen,
Doet stracks door all' het heyr, de dulle trommel slaan.
Vernielt door vyer en sweert, die ghy vindt in de wapen,
Sy zijn doch al te saem, tot dit verderf geschapen,
De Godtheyt heeft my self, verweckt tot hare straf,
Doen sy my het bevel, van haer vernielingh gaf.
Nabusar.
En laet doch uwen haet, niet op 't Gemeynte dalen:
Maer doet den dwasen Vorst, zijn schult alleen betalen.
Nabuch.
Dit boos hertneckigh volck, syn Stichters van verraedt,
Sy souden van ghelijck, beroeren mijnen staet,
Ick wil dat sy alt'saem, ghestraft zijn aen het leven,
Alleen aen den Propheet, sult ghy zijn vryheyt gheven,
Den booswicht van den Vorst, die mijn ghebodt veracht,
Die wil ick, dat voor my, ghebonden wert gebracht,
Op synen valschen neck, sal ick met voeten treden,
Eer ick hem naer verdienst, sal worghen of ontleden,
Siet toe dat ghy maer doet, dat ick u heb belast,
En maeckt dat yeder een, op mijn bevelen past,
Vermaent mijn moedigh Heyr, kloeckmoedigh haer te quijten,
Soo sy slaphertigh zijn, soo sal ick 't u verwijten.
Terwijlen ghy volbrenght, mijn Conincklijck bevel,
Sal ick Brandt-offer doen, den Aldergrootsten Bel,
|
|