Tweede Deel, Vijfde Wtcomen.
Zarezar, Thessalia, Melinda.
Die lichtelijck betrouwt, wordt menighmael bedroghen,
'k En weet niet of ick my, wel sou betrouwen mogen.
Van mijn getrouwigheyt, getuyght mijn vroom gemoet,
Ick acht getrouwigheyt meer, als al des Weerelds goet.
Soo ick my tot ontrouw, voor desen had begeven,
'k En sou in mijn gemoet met geen gerustheyt leven.
Van waer, en wie zijt ghy, en hoe zijt ghy genaemt?
Van waer, en wien ick ben, ach Godt ick word' beschaemt,
Doch heb mijn Ouders vroegh, en in mijn jeught verloren,
Mijn Vaderlijck geslacht, comt van Philenus af,
Waerom men my den naem, oock van Phileno gaf,
Doen onlanghs Arphazat, den Coninck van de Meden,
Heeft tegen onse Stadt, met ongeluck gestreden,
Ben ick door vrees' gevlucht, tot over den Euphrat',
En weeck voor weynich tijdt, in d' Egbathensche Stadt,
Sints heb ick my een wijl, in Babylon gehouwen,
Daer ick meest heb gewoont, by twee schoon Edel Vrouwen.
So meyn ick dat ghy dan Melinda seer wel kent,
Seer wel, die droeve Maeght is deerelijck geschent,
Ick heb haer menighmael met droefheyt hooren klaghen,
Voorseecker haer verdriet, is qualijck om verdragen.
Naer dat ick heb' verstaen, wort sy met hoop gevoedt.
't Is quaet, wanneer den mensch op hope leven moet,
Bedriegelijcken schijn, doet haer met droefheyt hopen,
My dunckt dat sy begint, door vreese te wanhopen.
| |
Nochtans ick ben gewis, dat hy haer liefde draeght,
Sy heeft groot ongelijck, dat sy haer soo beklaeght,
Om dat sy is bevrucht, en mach hy haer niet haten,
Want anders ick geloof, dat hy haer sou verlaten:
Maer meynt ghy dat sy hem, in 't af zyn is getrou?
't Waer oneer datmen sulcx, van haer vermoeden sou,
Voor haer getrouwigheyt, sou ick wel dorven spreken,
De Vrouwen hebben oock somwijlen haer gebreken.
't En waer so wonder niet, nu sy verlaten leeft,
Dat sy haer tijdt-verdrijf, met ymant anders heeft.
Die trouwelijck bemint, en kan soo niet vergeten,
Ia somtijdts, dan gaet heen, en geeft de Peerden t' eeten.
En als dat is gedaen, soo suyvert het geweyr,
Ick sal terwijlen gaen, by Nargel in het Heyr,
Soo haest den avont comt, mooght ghy my komen halen,
Den dienst die ghy my doet, sal ick u wel betalen.
Ick sal gewilligh doen al dat mijn Heer gebiedt,
Hy kent Melinda wel, maer my en kent hy niet,
Phileno wacht hier wat, misschien sal Zangher komen,
Seght dat ick mijnen wegh, heb naer het Heyr genomen.
En dat ick wesen sal in Nargal-Esars Tent,
Binnen.
Of by Nabursadan, gelijck ick ben gewent.
't Is wel gelijckmen seydt, den mensch die voeght syn leven,
Naer dat hem syn natuyr, van boven is gegeven,
Zarezar thoont te recht, natuyrs verdorventheyt,
Die meer door valschen waen, als reden wort geleyt,
‘Die niet getrouw en is, en kan oock niet betrouwen,
Een ondanckbarich mensch, leeft altijd in mistrouwen.’
Den Vorst en denckt niet eens, dat ick hem soo wel ken,
Ick sal my wachten wel, te seggen wien ick ben,
'k Verhoop door desen schijn, tot mijnen wensch te raecken,
Ick sal soo veel ick kan, den trouwen Dienaer maecken.
Het wachten my verdriet, ick wil hem tegen gaen,
'k Heb langh genoegh om niet de schilt-wacht hier gedaen.
Seer qualijck salmen my, met dese kleeders kennen,
Soo ick maer mijnen ganck, kan Mannelijck gewennen,
Een yder sal gewis, my houden voor een Man,
Soo ick my selven maer, met list geveynsen kan.
Door desen valschen schijn, verhoop ick my te wreken,
Doch moet my soo ick kan, vermijden veel te spreken,
Soo ick geen wraeck kan doen, van sijn ontrouwheyt snoot,
Soo sal ick soo veel doen, dat hy my selver doodt.
‘Het leven is verdriet, als wy ons wensingh derven,
Die leeft naer synen wensch, die niet en vreest te sterven.’
Binnen.
'k En sien hem nievers niet, 'k heb langh genoech gewacht,
Gewisselijck my dunckt, dat ick Melinda slacht.
| |
Wat wacht sy die ghy noemt?
Een die haer heeft begeven,
Nu hy haer heeft onteert moet sy op hope leven,
Sy wacht met ydel hoop haer wachten is om niet.
Kent ghy Melinda wel die dees ontrouw geschiet?
Ick heb haer wel gekent doch 't is wat langh geleden,
Ick meyn dat ghy haer noch hebt aengesproken heden,
Hoe sou dat connen zijn, 'k en sprack doch niemant aen,
Als u en mijnen Heer die van my is gegaen.
Mijn Heer en was het niet, ghy sout het moeten wesen.
Besiet my dan te recht, of ghy my saeght voor desen,
Ick weet wel dat ick ben verandert om mijn leedt,
Doch ben Melinda self al ben ick in dit kleedt;
Maer wie is uwen Heer daer ick u hoor af-spreken?
Daer ghy op zijt vergramt en u soeckt aen te wreken.
Den Hemel sendt my hier die geen ontrou en lijdt,
Ick hoop my dan door u te wreken met der tijdt.
Wat wraeck condt ghy door my, van syn ontrou bewinnen?
Met u in plaets van hem van herten te beminnen,
U Engelijcke schoont ontsteelt mijn jeughdigh hert,
Dat u so 't u belieft gantsch opgeoffert wert.
Onweerdigh is u slaef, dees liefde te ghenieten,
Dees ontrou waer te groot, het sou mijn Heer verdrieten,
Indien het hem verdriet soo wreeck ick syn ontrou,
‘Die hem door oneer wreeckt crijght naderhandt berouw,’
‘Men moet de reden-plaets, en tijdt bequaemheyt geven,’
Soo ghy den tijdt verwacht die haest sal syn vervult
Ick meyn dat ghy de wraeck, naer wensch vercrijgen sult.
Mijn liefd en mijnen haet, en kan ick niet bedecken.
Wy spreken noch daer af com laet ons beyd' vertrecken.
|
|
Auteursrechtvrij