Tweede deel, Vierde Wtcomen.
Ebedmelech, Ieremias.
Den Vorst is op het hof, comt gaen wy naer den Put,
Dees doecken, en dit zeel, syn tot de saecken nut.
‘'t Schijnt dat de trouwe deught, van 't aerd'rijck is verbannen,
Noyt creegh de vriendtschap plaets, in 't herte der Tyrannen.
Een recht boos-aerdigh mensch, thoont syn verkeert gemoet,
Als hy hem dorstigh thoont, naer het onnosel bloedt.
Doch als den Heer verdriet, den laster van den vromen,
Soo laet hy zijne straf, op den Godloosen comen.’
Ras opent desen kuyl, en laet de zeelen af,
't Ellendigh sou den mensch, hier sterven in zijn graf.
Ick sien hem, ach hy weent, het hert dunckt my te breken,
Den Heer sal hem eer langh, aen syn Vyanden wreken.
Vreest niet, Israels Godt, den helper uyt den noodt,
Heeft u, door my verlost, van u ghewisse doodt.
De Vorsten sullen u, om mijnent wil vervloecken,
't En schaed' niet, vat dit zeel, met dees versleten doecken,
Siet dat ghy u wel vast, en seeckerlijcken bindt;
Maer dat ghy toch het zeel, met doecken wel bewindt.
‘Door goetheyt, en door trouw, voor-comtmen syn misdaden,
Die Godt den Heere vreest, die schouwt hem van den quaden.
Den Goddeloosen Vorst, verliest syn Rijck en Croon:
Maer die gerechtigh is, bevestight synen throon.’
Treckt op, hy is gereet, verseeckert is zijn leven,
‘Den nederighen mensch, wort uyt het slijck verheven.’
Gelooft moet syn den Heer, die my verlossingh sandt,
Als ick verlaten was, en in mijns Vyandts handt,
Gebenedijt moet zijn, den Heere der Heyrscharen,
Dat hy my, synen knecht, so trouw heeft doen bewaren.
Om uws naems heerlijckheyt, bewaert my voort o! Heer,
En geeft mijn ziele doch in haere macht niet meer,
Beschaemt haer al te saem, wrijft haer gewelt in stucken
En laet u knechten doch van haer niet meer verdrucken.
Thoont dat ghy zijt alleen, een groot, en machtigh Godt,
Die der God'loosen raedt, te niet doet, en bespot,
Thoont dat ghy zijt alleen, barmhertigh, hoogh van waerden,
Wiens Godtheyt heerlijck maeckt, de rondtheyt van der aerden.
Omgordt my met u vrees', thoont haer u Godtheyts cracht
Vernedert haer gemoet, en haer verkeert gedacht.
Ghy sult voor weynich tijdt, noch in den Voor-hof blijven,
Daer moeght ghy met gemack, en met bequaemheyt schrijven,
| |
Als ghy den Heere bidt, so bidt hem oock voor my,
Op dat hy van gelijck, my oock bermhertigh sy.
Den Heer sal u gewis, voor ongeluck bewaren:
Want also spreeckt den Heer, den Heere der heyrscharen.
Ghy sult het ongeluck, van deze Stadt wel sien,
Doch aen u, seydt den Heer, en sal geen leedt geschien,
Om dat ghy u op my, volkomen hebt verlaten,
Daerom en sal ick u, door 't swaert niet vallen laten;
Alleen sult ghy ontgaen, mijn uytgesonden straf,
Tot dat ghy vredelijck, sult dalen in u graf.
Des alderhooghsten wil, moet synen knecht geschieden,
Rechtveerdich is den Heer, wie kan syn handt ontvlieden?
Comt laet ons naer den Hof, tot ons verseeck'ringh gaen,
Binnen
Den Coninck sal van als, de weete syn gedaen.
|
|
Auteursrechtvrij