Tweede deel, Derde Wtcomen.
Zedechias, Ebedmelech.
‘Die van den oever siet, het woeden van de baeren,
Doet dwaesheyt dat hy 't schip, doet in de diepte vaeren.
Die sonder achterdocht, yet sorghelijcks bestaet,
Krijght syn verdiende straf, wanneer het qualijck gaet.
Die Beesten die den Strick, om haren hals ghevoelen,
Die trecken hem meer toe, hoe dat sy meerder woelen.
Die ongeduldigh lijdt, vermeerdert syne smert,
Niet wondt de siele meer als een onrustigh hert.
Geen redelijck verstandt, en wenscht zijn eyghen plaghen,
't Quaet dat men mijden kan, en soeckt men niet te draghen.
Geen dieren hoe sy zijn, en doen haer selven leedt,
Een yder door natuer is synen vyandt wreedt.
Wie synen vyandt bidt, en hem toereyckt syn handen,
Die buyght hem self voor 't sweert, tot spot van sy vyanden.
Noyt vyandt was soo goet, dat hy de vrede gaf,
Soo langh hy middel vont, tot zijn ghedreyghde straf.’
Wat reden heb ick dan, my selven te verraden,
'k En weet niet waerom my dees ontrouw wert gheraden?
't Schijnt dat ick reghel-recht ghedwonghen wert te gaen,
Waer datmen my den Hals wraeckgierigh sal afslaen.
‘Soo eenich Schipman waer, die self syn Schip de sincken,
Eer dat den storm begint, door vreese van verdrincken,
Of dat hy op een klip, moetwilligh liep voor windt.
n sou hem yder een, niet achten voor ontsint?
Een die vreesachtigh is vercost syn eyghen leven,
Den vromen wordt de vrees', als voor een strafgegeven.’
| |
‘Wie voor syn leven vreest, die rooft syn eygen rust,
Den onbevreesden mensch, die stelt hem self gerust.
Het staet den vromen toe, syn ziele te bevrijden,
Den dwasen brenght hem self, door dwaesheyt in het lijden.’
Den Godt die Iacob heeft, gesegent in zijn zaedt,
Die zeghen van gelijck, den Conincklijcken staet.
Den zegen moeten wy, van synen Godtheyt hopen,
Al sien wy dat de saeck, gebracht is tot wanhopen.
Die vast op Godt vertrouwt, de wanhoop van hem drijft,
Al doen ick dat ghy secht 't schijnt nochtans dat sy blijft.
Dat is om dat wy ons niet wel en laten raden:
Maer dat wy Godes wil, door ons vernuft versmaden.
Wanner heb ick versmaedt, den wil van Godt den Heer?
Doen hem den Coninck niet en voeghde naer zijn leer.
Den raedt van den Propheet, was gansch tot mijn verderven,
't Waer dwaesheyt datmen self, sou loopen om te sterven,
De Vorsten hebben oock, syn Prophecij veracht.
Ick vrees dat hy van haer, sal worden omgebracht.
't is waer, sy hebben hem, in eenen kuyl gesmeten,
Daer hy haest sterven sal, soo hy blijft sonder eten,
Den honger en 't verdriet, sal hem haest maecken mat:
Wat daer en is alree, geen broodt meer in de stadt.
Zijt seecker so ghy hem, niet stracx en doet uytrecken,
Dat ghy noch meerder straf, sult over u verwecken,
De schult van haer misdaedt, sal vallen op u hooft,
Om dat ghy haren raedt, lichtveerdich hebt gelooft.
En maeckt u selven niet, deelachtigh aen de sonden,
Van die door 't Hemels vier, of beyren zijn verslonden.
Eert Godts Propheten doch, en thoont geen onverstandt,
Of ghy verweckt u self, de plaghen in u Landt.
De Vorsten hebben my, om den Propheet ghebeden,
Mijn ziel is sonder schult, soo hy is overleden.
Hy leefde noch terstont, so ick hem bidden sach,
Lijdt daerom, dat ick hem, daer uyt verlossen mach.
'k En weet niet hoe ick 't dan, sou met de Vorsten maecken,
‘Een recht kloeckmoedich Vorst, en vreest hem voor geen saecken,
Als hem den Coninck vreest, voor synen onderdaen,
Soo doet hy self syn macht, en moghentheyt vergaen,
De vreese van het recht, die doet den rechter dwalen.’
Wel aen ghy sult hem dan, weer uyt den Kuyl gaen halen.
't Waer my van herten leedt, dat hy ghestorven waer,
Neemt dese mannen me, tot dat ghy comt van daer,
Wy sullen op het hof, u wedercomst verbeyden,
Binnen.
Siet dat ghy hem tot ons, versekert doet geleyden.
|
|
Auteursrechtvrij