|
| |
| |
| |
Eerste deel, Tweede Wtcomen.
Coninck Zedechias, Gadalia.
Mijn vrees is nu ghedaen, Godt heeft mijn Stadt bewaert,
Dat Assur vry noch eens, so grooten macht vergaert.
Dat hy vry toornigh is, en quaet van my gaet spreken,
Om dat ick sonder schult, van hem ben afgheweken.
't Gebieden van mijn Rijck, staet my als Coninck toe,
Ick ben mijn dienstbaerheyt, en syn ghebieden moe,
Ick ben soo wel als hy, nu Coninck van mijn Landen,
Ick voer soo wel als hy, den Rijckstaf in mijn handen,
'k En acht syn gramschap niet, dat hy my vry beschelt,
Ick lach met syn verwijt, en steun op mijn gewelt.
'k En acht syn wetten niet, noch alle zijn geboden,
Noch minder het gheroep, aen syn vermeynde Goden.
Ick spot met Camarim, met Milcon, en met Baal,
Dat hy haer vry beroockt, en Offert al te mael.
Ick Offer, en ick dien den Godt die met verwond'ren,
Den blixem van hem sendt, eer hy met schrick gaet dond'ren.
Die 't aerdtrijck beven doet, wanneer hy wort vergramt,
Of als hy maer alleen, met sijnen voet en stampt.
Wat Goden syn daer doch, die desen Godt gelijcken?
Bevestight niet zijn macht, de macht der Coninckrijcken?
Is hy niet die het Rijck, de Croon, en Schepter geeft?
En die des Conincx hert, in syn vermogen heeft?
Heeft hy de Vorsten niet als Kinders aenghenomen?
Syn sy door syn bevel, op 't aerdtrijck niet ghekomen?
Heeft Nimrod niet zijn macht, verkreghen van zijn handt,
Als een gheweldigh Vorst, en Iagher van het Landt?
Heeft hy syn heerschappy, tot Babel niet begonnen,
Daer desen nu gebiedt, die ons schier had verwonnen?
't Is wonder dat den Heer, hem so lanckmoedigh thoont,
Dat hy hem niet sijn quaet, op synen kop en loont,
Die teghen zijnen eedt, syn trouw, en zijn toeseggen,
Iechonias den Vorst, gevangen heeft doen legghen.
‘Den Heer beproeft den mensch, tot dat hy kent zijn hert
In een gerechte Waech syn doen gewegen wert.’
't Is wonder dat hy niet van 't aerdtrijck wort verslonden.
‘Den sondaer voelt in 't lest de straffe van syn sonden,’
Doch hoe den sondaer is, als hy ons eer aendoet,
Soo moeten my met danck, hem komen te ghemoet.
't Is dwaesheyt datmen danck Tyrannen wil bethoonen,
Of sy tyrannen zijn dat kan ons niet verschoonen.
Het sy dan hoe het sy, 'k en weet hem geenen danck,
Dat hy my 't Coninckrijck, van mijnen Broeder schenk.
| |
| |
Wie kost hy toch het Rijck, als synen Broeder geven?
Naer dien hy synen Soon, ontrouwigh had verdreven,
Het recht van mijn geboort, heeft my in't Rijck gestelt,
Syn ontrouw', en mijn recht, veroorsaeckt mijn gewelt.
't En staet geen Mannen toe, syns Vyandts macht te vreesen,
Aen Kinders-voeght het best, of onbejaerde weesen,
Mijn macht komt van den Heer, ick ben van Davids stam,
Het Rijck was my belooft, eer ick ter Werelt quam.
Ick heb, so veel ick kan, den Heer syn eer bewesen,
Dies hoop ick sal mijn Rijck door hem gesegent wesen.
't Is waer, ick heb den Heer, vertorent al te met,
Doch heb mijn ziele noyt, met Astaroth besmet.
Als synder in mijn Rijck, die Baal brandt-offer branden
'k En treck my dat niet aen, ick wasch daer van mijn handen.
Een yder wort gestraft, om 't geen hy heeft misdaen,
Den Vader die en sal voor synen Soon niet staen.
een Soonen sullen straf, van hare Vaders erven:
Maer hy die sondigh is, sal om zijn misdaet sterven.
't Is waer, een yder lijdt om syn bedreven quaet,
Dan nochtans rekent Godt de Vorsten haer misdaet:
Wanneer de Vorsten niet, het quaet met straf verbieden,
Soo sien wy menichmael, de straf aen haer geschieden.
Heeft ons Ieroboam, en Achab niet geleert,
Hoe Godt de Vorsten straft, als hem het volck onteert,
‘Den Heer heeft genen lust, aen 't herte der Sondaren:
Maer een rechtveerdich Vorst, sal hy het leven sparen.’
Gerechtigh is den Heer, dat weet ick voor gewis,
Dan weet oock wel daer by, dat hy bermhertich is,
Aen die den Heere vreest, en wort geen straf gesonden:
Maer aen den boosen mensch, die wentelt in syn sonden.
'k En weet niet dat ick my, soo qualijck heb bethoont,
Of ick sou van mijn doen wel mogen zijn verschoont.
‘Die sonder weet misdoet, is minder straffe schuldich
Dan soo hy straffen wil, ick ly syn straf gheduldigh.’
Verschooningh.
Den Coninck Israels, moet leven langen tijdt,
En wensch dat ghy mijn Kindt, naer wensch geluckigh zijn
Mijn Moeder uwen wensch, is my als eenen zeghen,
‘Godt zeghent met geluck die deughdigh syn genegen.’
Ick hoop dat uwen wensch naer wensch gelucken sal,
Daer hoop is, daer is vrees, ick vrees voor ongheval.
Mijn hoop is sonder vrees, de vrees heb ick verbannen.
‘Natuyrlick vreest men doch, de wreetheyt der Tyrannen,’
Mijn vrees is gansch vergaen, doen hy vertrock van hier:
Syn Heyr kan keeren licht, als een verslindich vier.
| |
| |
Sijn machten zijn verstroyt, als schapen op de Berghen.
Hy slacht den wreeden Leeuw, men mach hem niet veel terghen.
AEgypten staet ons by, die sal hem wederstaen.
Soo Godt ons niet en helpt, soo is 't met ons gedaen,
Al' Pharaos gewelt, en sal ons geensins baten,
Soo wy van onsen Godt, en Schepper syn verlaten.
Ick vrees' voor het gesicht dat my verscheen te nacht,
Als ick om uwen staet, op mijnen Legher dacht.
My docht dat ick vol schrick, sach Ieremias comen,
Die teghen Sion riep, met eyschelijken verschromen,
Blaest de Trompetten op, hout Boomen, maeckt u sterck,
Verseeckert uwe Stadt, met een verseeckert werck.
Bewaert Ierusalem, want God sal haer besoecken,
Van Assur comt hy voort, die Iuda sal vervloecken.
Vergadert uyt de Stadt, ghy kinders Benjamin;
Want onrecht en gewelt die woonen bey' daer in.
Hout vry op Tekna wacht wilt uwe Stadt bewaren,
Bekeert u tot den Heer, den Heeren der Heyrscharen.
Als hy dit had geseyt soo docht my dat hy strack,
Een aerde kruycke nam, die hy in stucken brack,
En riep ghelijck dees kruyck, gebroken leydt in stucken,
Sal God Ierusalem, vernielen en verdrucken.
Ach God hoe was mijn ziel, van desen droom verschrickt,
Geen vreucht van mijn gevolgh, en heeft mijn hert verquickt.
En nu verstaen ick noch, dat hy weer is ghesonden,
Om ons des Heeren woort, als voormaels te verconden.
Dies vrees ick voor verdriet, of eenich ongheval,
Of dat ons, mijn gesicht, noch overcomen sal.
Wel hoe, en vreest hy niet, te vallen in mijn handen?
Weet hy niet dat ick eens, sijn boeck heb' doen verbranden?
Gedenckt hem niet mijn straf, en Conincklijck bevel,
Om dat hy niet en sprack, ghelijck Ezechiel?
Ick sweer hem by den Heer, soo ick hem kan gekrijghen,
Dat ick hem straffen sal, of beter leeren swijghen.
Comt gaen wy naer het Hof, en letten op ons stuck,
‘Voorsichtigheyt, en raedt, zijn vrienden van 'tgeluck,’
En denckt niet om den droom, ick sal hem wel voorcomen
‘Noyt valt de saeck soo quaet, als het wel wordt ghenomen.’
Die goeden raedt gebruyckt, die wint bequamen tijdt:
Maer die te licht gelooft, wordt licht syn voordeel quijt.
|
|
Auteursrechtvrij