De bakru is gevlogen

[p. 10]

...mi na Mahoni, ik ben Mahoni
blz. 41

[p. 11]

De aankomst

- Odiooh

Lang rekt de schreeuw zich uit over de bomen van het oerwoud. Langs de boorden van de rivier, over het rustige water. Het geluid dringt diep en ver het bos in en even komt als een echo een antwoord uit de mond van het bos:

- Ohohodioooh.

Even verstommen alle geluiden in het bos, alsof de dieren meeluisteren naar de groet. Maar al gauw gonst en kwettert het als voorheen. Een paar opgeschrikte baboonapen grommen nijdig in de richting van de boot die over de stille rivier glijdt.

- Na so w'e bori odi, zegt de stuurman grijnzend naar de twee kinderen, terwijl zijn pagaai rimpels doopt in het water.

- Dan weten ze dat we komen.

- Hoe ver is het nog? vraagt Bea.

Ze waren die ochtend vroeg uit Paramaribo vertrokken. Twee dagen geleden waren ze uit Holland aangekomen. Op vakantie. Die twee dagen hadden ze bij tante Lucia en oom Henk gelogeerd. Maar nu waren ze op weg naar granma en granpa. Het was al diep in de middag. Zo lang had de reis geduurd. Maar nu waren ze er toch bijna.

- Nog vijf kilometer, zei één van de andere roeiers.

Het zweet gutste over zijn krachtige schouders en ook zijn gezicht was nat. In zijn haar kaatste de zon kleurige regenboogjes in de zweetdruppels die daar hingen.

- Hoe, hoe kunnen ze ons dan horen, fluistert Bea tegen Frank. Maar voordat Frank haar kan antwoorden, zegt de stuurman weer:

- De mensen wonen hier ver uit elkaar. En iederéén heeft z'n kostgrondje waar ze elke dag op werken. Als ik ongeveer bij de kostgrondjes ben dan begin ik te groeten. Wie mijn groet opvangt, roept het door aan iemand op een andere kostgrond en zo weet binnen de 3 minuten iederéén dat er een boot aankomt uit de stad. Weer grijnste hij.

- Als je goed luistert, hoor je hoe ze elkaar toeroepen. In de stilte van het bos draagt geluid veel verder. Geen stadslawaai.

Kudu, zo heet de stuurman, begint weer te lachen.

- Op de rivier heb je geen last van verkeer met geluidshinder, zegt Frank.

[p. 12]

- San na geluidshinder? vraagt Kudu ernstig.

- Bari bari, zegt Bea in haar beste sranantongo.

- Ooh, Kudu knikt begrijpend.

Dan begint hij weer samen met de andere roeiers te roeien en te zingen. Een danklied aan de Watramama die hen zo veilig over de rivier heeft gebracht.

Als de boot tegen de rivieroever aanstoot, verliest Frank, die rechtop is gaan staan, zijn evenwicht. Hij weet zich echter door een sprong een nat pak te besparen. Zijn handen graaien diep in de aarde en zijn knie komt pijnlijk in aanraking met een wortel van een boom.

- Heb je je bezeerd? vraagt Bea.

- Nee, hoor, Frank springt op. Hij voelt de aarde aan zijn handen en denkt: ‘wat een omhelzing’. Dan wast hij z'n handen in de rivier.

Kudu heeft hem al die tijd strak aangekeken, dan knikt hij goedkeurend als Frank de gronmama met de watramama één laat worden.

Samen met de andere dragers tilt hij de bagage van de twee kinderen aan de kant.

- Je granpa komt je wel halen.

Langs dat pad moet hij komen.

Mi e go doro, ik ga door.

Ju frede?

- Nee hoor, zegt Frank, ik ben niet bang. Maar hij houdt zich alleen dapper.

- So, dan p'kin masra, p'kin misi.

Ik wens jullie kracht en wijsheid en tot over een halve maan. Zonder veel omhaal duwen ze de boot af en steken hun pagaaien zachtjes in het lichaam van de rivier. En al gauw zijn ze door een bocht, die hen aan het oog van de zwaaiende kinderen onttrekt.

- Ik vind het toch wat eng, zegt Bea zacht, terwijl ze dicht bij Frank gaat staan.

- Jij niet?

- Ach, welnee, zegt deze.

- Kom we beginnen te lopen, dan komen we granpa onder weg wel tegen.

Hun grootvader is houtvester in 's landsdienst. Iederéén hier kent Ba Jurian. En hij kent iederéén. Al bijna dertig jaar zwerft hij door

[p. 13]

de bossen met in z'n hoofd de gedachte dat hij hier het gezag vertegenwoordigt. Wild- en houtstropers blijven hem liever uit de weg. Dit is zijn gebied en daar maakt hij geen grapje van.

- Ja, maar die valiezen zijn zo zwaar, zegt Bea, geloof je ook niet!

- Nou dan laten we ze hier staan. Granpa zal wel iemand meenemen die ze ophaalt.

Ze pakken de rugzakken en een paar handtassen en beginnen het pad af te lopen.

Frank en Bea lopen over 't bospad.

- Ruku ruku, koert boven hen een bosduif.

- Daar is ie, zegt Frank.

- Waar, ik zie niets. Bea kijkt zoekend omhoog.

- Daar, bij die mooie oranje-gele bloem, wijst hij.

- Oh wat een mooie bloem, Bea houdt haar adem in.

- Wat is dat voor een bloem Frank?

- Ik weet niet; vraag 't maar aan granpa.

- Ja dat zal ik doen en als ze weer voor zich kijkt, ontdekt ze het huis in de verte.

- We zijn er al bijna.

- Ik zie 't ook, roept Frank opgewonden.

- En ik zie oma, daag oma, schreeuwt ze, tussen de bomen door. Dan beginnen ze tegelijk te rennen. De zware tassen slepen door 't hoge gras. Dan laten ze die ook vallen en vliegen hun grootmoeder om de hals.

- Dag granma, hoe gaat 't, mmmmm.

Je moet de groeten hebben van mama en papa en tante Lucy en oom Henk en alle anderen. Ze komen later hebben ze gezegd. De zinnen rollen over elkaar heen, want ze willen alle twee vertellen.

- Kinderen, kinderen wat zijn jullie groot geworden. Jullie granma wordt oud hoor. Dagge m'n skat. Stijf drukt ze beide kinderen tegen zich aan, zodat die haar oude hart bevend voelen trillen tegen hun jonge warme lichamen en allen weten ze het warme stromen van elkaars bloed en allen voelen zij die innige verbondenheid van liefde. In granmama's ogen welt een traan.

- Dagge mi boi, zegt ze zacht en ze geeft Frank een zoen tussen de ogen en alleen zij weet, dat haar eigen zoon in haar kleinzoon mee is teruggekomen.

- Waar is granpa, granma, vraagt hij dan een beetje verlegen. Alle drie schieten ze in de lach.

[p. 14]

- Hier... ben ik, klinkt door 't gelach heen, granpa's zware basstem tot hen door. Hij staat achter hen, op 't bospad dat ze net afgekomen zijn. In zijn hand de zware koffers die ze bij de rivier achter hebben gelaten.

De kinderen vliegen ook hem om de hals.

- Jullie denken zeker dat ik vergeten ben dat jullie zouden komen hè? Niks hoor. Ik wou alleen maar zien wat jullie zouden doen, als jullie mij niet zagen.

- Ja, maar Kudu heeft ons de weg gewezen, zegt Bea.

- Maar ik ben toch trots op jullie hoor. Echte woudlopers zijn jullie.

Hij pakt de valiezen op en samen lopen ze 't huis in.

- Wat willen jullie drinken kinderen, vraagt granma direkt.

- orsjade of tamarin?

- orsjade, roept Frank, is goed voor je spieren.

- Voor mij ook, lacht Bea uitgelaten, daar krijg je witte tanden van.

Granpa komt terug uit het zijkamertje.

- Zo, zegt hij, twee weken lang kunnen jullie doen en laten wat jullie willen. Jullie mogen gaan en staan waar jullie willen. Het bos is voor iedereen die er respekt voor heeft. En, o ja, Bea het bos is vol van die prachtige orsjidejen die jullie zo bewonderen. En er zijn vele duizenden mooie dingen meer, als je goed kijkt.

[p. 15]

...en vormen op die manier een tunnel
blz. 54