|
| |
Kapittel XLII.
MYn hulpe, zult gy my niet hooren? ik ben moede van roepen, myn Geest bezwykt by na, doch ik kan u noch niet los laten, ik laet u niet los eer gy my zegent, gy die gy de jonge ravens hoort alsze tot u roepen, en zult gy my niet hooren, met welke gy zoo veel moeite genomen hebt, om haer uwes Gee- | |
| |
stes deelachtig te maken, en om haer door uw' Geest te doen leven en wandelen? wie weet 'et in de weerelt hoe dikmal dat gy bezig zyt geweest om my dit toe te voegen, als gy en ik, doch gy het best.
Iacob weende en hy badt, en alzoo overwon hy u, namentlyk, gy liet u overwinnen: de Cananeesche vrouwe hielt aen, en zy kreeg hare begeerte, zult gy my nu ledig weg zenden? gy zult wel rechtveerdig en heilig zyn in dit u doen, maer uwe goetheit en zal zig zoo niet vertoonen: en waer zult gy dan met uwe ingewanden hene, o barmhertige Hoogepriester, die met alle de zwakheden der uwe medelyden hebt.
En zult gy, met deze myne zwakheit van geestes gebrek en verlegentheit om die te krygen, ook geen medelyden hebben: myn hope, och dat het u behaegde my te hooren! op u hebben onze vaders vertrouwt, en zy zyn geholpen: maer ik ben een wurm, die noch zoo aerts is, zoo in de aerde wroet, zoo in het verderfelyke haer beweegt: o dat het u behaegde my op te helpen uit dit stof, en met u Geest een heel ander leven te vergunnen als tot noch.
Immers geeft my doch iets op myne begeerte, is het dan noch niet dat voorname van uw' Geest, daer myne ziele na zucht, laet het dan zyn een klaerder gezigte van hoe en waer my uw' Geest by uitnementheit ontbreekt, en laet het dan maer zyn verlenginge van innige en gestadige ziel zuchten na uw' Geest, en kennisse hoe uw' Geest verder in alle verstant en wetenschap der heilige te zoeken, en laet ik hem dan maer voort zoeken in alle innerlyke bewegingen, en ei doch ook vorder in overvloedige tranen, ja overvloediger tranen als tot noch.
| |
| |
Laet ik hem maer zoekende blyven tot dat het hem behagen zal my voor te komen, en tot myn wenende en zoekende ziele te zeggen, ziet hier ben ik: o myne hulpe, vergeeft, en doet het om uwes naems wille, geeft doch een woortje antwoort, hout u doch niet als doof; ik weet wel dat gy my in alle billikheit lange moogt laten roepen om uw' Geest, en niet antwoorden; want uw' Geest zoo dikmael van uwent wegen tot my riep, en ik en hoorde niet, maer gy, myn troost, gy en zyt geen mensche als ik, och werkt dan doch ook anders als ik.
Doch ik legge my hier zoo zuchtende om uw' Geest voor u neder, och dat uw' alziende ooge my zach! och dat uw' alhoorende oore my hoorde! och dat uw' teeder herte bewoogen wierde in mededoogentheit en ontfermingen: myn medelydende Hoogepriester, geeft my maer waerlyk, en dadelyk, en wezentlyk uwen Geest: ik geef my selve aen u, op dat gy uwen Heiligen Geest zoo aen my geeft, als gy ziet en weet en oordeelt dat hy my het dienstigste is, om u te leven, te lieven, te dienen, en te gehoorzamen, en te verheerlyken.
Och, neemt my doch aen, erbermt u over myne geesteloosheit, en gebrek van genade; en hebt gy niet gezegt, doe gy zeidet dat gy my lief haddet, dat gy u met my vereenigen woudt? en dat ik alle die zielzuchtende begeerten na inwendige heiligheit wel van die liefde mochte verwachten; en dat gy met uwen Vader in den Geest woudet komen en wooninge by my en in my maken? och myn beminde, gedenkt daer aen, en mochte nu die wenschelyke tyt gebooren zyn, dat gy daer aen dachtet! ziet daer | |
| |
is nu myn herte, ik wil 't zoo geerne aen u overgeven, hoewel ik met beschaemtheit alzoo spreke, om dat het zoo vuil is, en hoe zoude ik het derven zoo vuil aen u prezenteren, tenzy gy my geleert haddet, dat het van niemant als van u kan gereinigt werden, och Heere, maekt het doch een bequame wooninge voor u, zuivert het doch door uwen Geest, op dat het een bequame tempel voor uwen Geest werde.
Och, blyft my doch niet in gebreke, om dit herte aen te nemen, laet des zelfs vuiligheit u niet afschrikken, maer bewegen: waer zal ik met dit herte hene? zelfs en kan ik het niet regeren, ik en weet 'er geen raet toe, ik heb 'er noch wysheit noch kracht toe, en aen de weerelt en wil ik het geenzins, noch in eeuwigheit niet geven, de Satan hebt gy door uwe goetheit het ontnomen, myn nature en wil ik het niet toe, veel min myn verdurventheit, en die alle zouden wel t'zamen spannen om het my te ontnemen.
Ik bid u laet het haer doch niet toe, 't is immers uw' herte, gy hebt het geschapen, gy kent het door een weer door, en tot u zucht het om uw hulpe, op dat het zyne tyrannige vyanden quit worde, op dat het uwe macht behage die den dootsteek te geven, en het in een andere vorm te zetten, zoo als het gevoegelyk past voor uwe wooninge, op dat gy 't u niet en behoeft te schamen, als iemant van uwe lievelingen u daer in ziet, of indien de weerelt hoorde dat gy daer woondet, och neemt het doch aen, blyft doch niet in gebreke het aen te nemen.
Is het niet een allenthalve genade, die volgens uw' verbont met ons nietige aertwormtjes op- | |
| |
gerecht, te verwachten is? zoudet gy 't niet alles doen wat 'er te doen is? och hoe groot is dit geluk uwer bontgenoten? op de kracht en nature van dat verbont ziende kryg ik een weinig hoope, dat gy het zult aennemen, myne onveranderlyke Heere, al wederom prezenteer ik het u: gy woudet het doch aennemen: de gezonde en hebben de medecynmeester niet van nooden, maer de zieke, ik ben gansch ongezont van herten, gansch dootbrakende, en ik en kan niet zeggen hoe ongenezelyk:
Niet een eenig schepzel, geen mensche en kan my helpen, ja alle menschen te zamen niet, al waren alle de uitstekenste heiligen die op de aerde zyn neffens my werkzaem, zy en hebben noch wysheit, noch kracht, noch raet voor myn geesteloos en dootbrakent herte, ja uwe Vader noch u Geest en zullen 't haer ook niet aentrekken, tenzy door uwe verdiensten ende gunste te mynwaert, en tenzy gy voor my spreekt, zoo dat 'er in Hemel, noch op Aerden geen hope voor my overblyft als by u, myn Saligmaker, voor dit elendig en erbermelyk herte.
En ook, en hebt gy niet geroepen alle belaste tot u? en gezegt gy zoudet haer verquikken? zult gy my dan niet aennemen? ik geef my geheel en blindeling aen u over, ik vertrouwe my uwe wysheit veel beter als myn onverstandig verstant, begint gy het bestieren te voltrekken: doet het allenthalven zoo als 't in uwe oogen goet is om my te genezen, en myn herte te wederbaren, immers te heiligen.
O myn kracht, geeft my maer kracht om my u te onderwerpen, evenveel hoe 't u behaegt uwe' werk aen my te doen, laet maer myn herte an- | |
| |
ders worden, och, ik bid u, en vergeetet doch dat herte niet.
Ik zal nu in 't particulier zyne ongezontheden niet op tellen, gy kent ze beter als ik, ik wil der ook myn zin en myn handen af houden, och doet gy 't werk: maer geeft my maer genade en kracht om my gestadig zoo aen u over te geven, en my u te onderwerpen meerder als men aen een uitstekend' medecynmeester doet, van de welke men geerne geholpen wiert, laet ik my doch gedurig zoo stil, ja stil houden onder uwe behandelingen, hoe zwaer de zelve voor myn nature zyn mochten.
Och dat ik my maer buigen, breken, en maken late van u, als 't leem van de pottebakker, daer hy een uitnement vat van maken wil, en zyn uitnemenste bequaemheden aen en in vertoonen wil: myn formeerder, doet my maer t' elkens zien en weten wanneer uwe hant bezig is om my te cureren, op dat ik my uwer niet en onttrekke, en indien ik my door zwakheit onttrekken mocht, hout my dan noch vast door u getrouwe macht, op dat gy doch voortgaet in uw' werk van myn herte te genezen.
Betoont nu doch ook aen my alle uwe lankmoedigheit en goedertierentheit en genade tot een voorbeelt van alle die in u zullen gelooven ten eeuwigen leven, en ik zal daer in eeuwigheit voor looven, dus moet ik nu hene gaen van deze uwe tegenwoordigheit: ik danke u van herten dat gy my gegunt hebt by u te zyn, och roept my doch weer in de tyt uwes welbehagens, Amen.
|
|
Auteursrechtvrij