|
| |
Kapittel XXXIX.
MAer kond' ik u dit uw' beroep wat diepe indrukken, myn waerde ziele: hier toe wort gy dagelyks gestadig, en in allerlei gelegentheden geroepen, lettet wel wanneer, en in wat gelegentheden: uw' vyand loert gestadig om u dit beroep uit de zin en uit de gedachten te nemen, en daer is hy zoo op gezet, dat hy, al wie hy maer gebruiken kan, in dezen tot zyn dienst gebruikt.
Waert gy nu zoo gelukkig, myne ziele, dat | |
| |
gy dit uw['] beroep wel waernaemt: en dat is de zaek dieje nu van uwe Heere geerne woudet leren, is't niet waer?
Och Heere, gy weet het, niets is voor u verborgen, waer doch myne ziele zoo dierbaer en zoo lief by u en voor u, dat gy haer dit leerdet! voor myne ziele wensch ik dit, want myn verstant dit begrypende, verstaende, oordelende, daer ontrent krachtig werkende, en kan myne begeerte (die doch door uwe genade zig klaer vertoont tot dat ware, tot de zaek te genieten) geenzins genoeg voldoen.
Maer, myne ziele is zoo van u vervreemt, zoo van u verdwaelt, zoo in haer eigen onmacht geraekt, zy heeft haer zelve nu by na als verlooren, och dat het u behaegde door uwe getrouwe, goede, en machtige genade, en onberouwelyke liefde haer weer by te komen, en haer weer by u op te trekken, en by u te zetten, op dat gy het haer mochtet indrukken, en haer daer in als dan overzetten, datze niet het verstant van de zaek alleen, maer de zaek zelve doch van u mochte leeren, en ontfangen.
O de zaek, dat ware! o aldergetrouwste en liefhebbenste Iesu, daer is het haer om te doen: och dat zy zoo van u leerde, dat zy dit genieten mocht! alderliefhebbenste Heere, en zoude ik van u niet wat ongemeens verwachten? en niet al heel wat anders als dat, dat ik van een mensche halen kan? immers ja, wat mensche heeft alzoo gesproken, zeiden uwe vyanden, Heere, doe zy u maer eens, of maer uitwendig hoorden, zoo raekte 't hare herten, en uwe Discipelen waren haere herten brandende als gy met haer spraekt op de weg, in onbekende ge- | |
| |
daente, en nu gy my weer tot u roept op de begeerten, die gy in myne ziele hebt opgewekt tot uwe ziel-veranderende leringen, zoudet gy my (diens oog nu na u, als een ziel-veranderent en zielverlichtent leraer, uitziet, en als zulk eenen op u hoopt) niet aen de ziele, aen het herte en den Geest leren?
O dat ware! dat wezentlyke! die kracht! dat innige! en verborgene der waerheit! dat men genietende maer kent, en kennende geniet, dat uitdrukzel van uw beelt in de ziele! woudet gy my dat doch leren, myne lieve, myn waerde en myn gans getrouwe Heere, gy zyt zoo goet, en gy hebt my immers geboden ik zoude dat van u leren dat gy van herten waert, namelyk, zachtmoedigheit en nederigheit van herten.
Immers en kan ik dit niet na behooren van u leren, ten zy ik eerst my van herten verloochene, want dat eigene van verdrietigheit, of oplopentheit door verrukkende toorne moet eerst weg, eer myn hert recht zachtmoedig kan zyn, dus moet ik my hier eerst van herten verloochenen, zoo ook, die hoogmoedige en hovaerdige gestalte van het herte moet eerst weg, eer ik van herten recht nederig kan worden, derhalven moet ik hier my verlochenen van herten, en ik en kan dit zonder uwe hulpe niet doen, myn waerde Heere, ook en kan ik zonder u in dezen niets beginnen, want zonder u ben ik niets, en kan ik niets, ter werelt niets, dat gehoorzaemheit aen uw' alderinnigste gebot zoude mogen heten.
Och dat het u behaegde my verder voor te komen en u zelve ook tot dezen einde aen my te openbaren; want zonder u vermach ik niets in | |
| |
dezen, maer door u alles, en gy hebt immer laestmael zoo duidelyk tot myne ziele gezegt, dat gy haer lief haddet, en hoewel ik niet na behooren getrouw ben geweest om als zodanig een geliefde van u te stryden tegen myne zondige genegentheden en begeerlykheden, zoo zyt gy doch altyt getrouw en altyt de zelve.
Laet die uwe onveranderlyke liefde doch nu werkzaem worden om myn ziele uwe leringen te leren, om myn hert over te zetten in uwe leere.
Immers is dit de zaek, en het ware der waerheit, dat niemant leren kan als gy o machtige en alleen-zalige Heere, Konink der Koningen en Heere der Heeren, spreekt maer een woort, en myn hert zal u gehoorzamen.
O dat herte! dat bedrogen en bedriegelyke herte! dat ongedoodet herte! dien boezem vyant! die verrader! die machtige! die sterk gewapende! wie zal hem zyne vaten rooven? wie zal myne zuchtende ziele in dezen te hulpe komen? wie zal my hier brengen in een vaste stadt, en leiden tot in Sion, en zult gy het niet doen o God? en zult gy het niet doen o myn Heere? ja gy zult het doen, van u verwacht ik het, gy zult het doen, want uwe liefde is een ware, oprechte liefde, en derhalven bestaet zy niet in woorden maer in kracht en werkzaemheit.
En dit deeltje van uwe liefhebbende hulpe en zult gy zelfs in den hemel en eeuwige heerlykheit aen haer niet doen, want ze zal het als dan niet van noden hebben, maer nu heeft zy 't van noden, en abzoluit van noden, of ze kan u noch haer betamelyk gehoorzamen: noch u haer betamelyk weer lief hebben, en uit liefde dienen.
Helpt haer dan doch in dezen, alderliefhebben- | |
| |
ste, en aldergetrouste, en alderweldaedigste Heere, om uwes zelfs wille, om de eere van uwe liefde, van uwe weldadigheit, en van uwe trouwe, zult gy 't doen myn Heere? en zult gy 't niet doen? zoude ik ook beschaemt worden in dit myn vertrouwen op u! of en zegt gy niet tot myne ziele, dochter gaet hene uw' geloove heeft u geholpen? zegt gy dit niet myn Heere? laet ik uw' antwoort doch wat duidelyker hooren.
't Is immers een zake na uwe wille, die ik begere, gy zelfs hebt my immers die zaek geboden, en zoo scherp geboden, zeggende, zoo ik dit niet en doe, ik kan uwe discipelinne niet zyn.
En ik en kan dit, zeg ik al wederom, zonder u niet doen, en hoewel ik niet zoude derven zeggen, niets van dit al van u ontfangen te hebben, zoo weet nochtans gy en ik, dat ik van deze verloocheninge noch zoo veel te kort schiete, o zoo veel! zoo veel!
En wat zoudet zyn, of ik al tegen de doot arbeidede om de uitspruitzels van deze wortel af te snyden, indien ik de wortel zelfs de dootsteek niet geve? en dat kan ik niet doen, o Heere, doet gy dat doch door uwen arm die machtig is om te verlossen, en door uwe liefde, door de welke 't u behaegt heeft u zelven met my te vereenigen.
Wat is dat, dat gy u vereenigen zoudet met zoo een nietig, en zondig, en doem-waerdig schepzeltje! maer 't is om dat gy my goet woudt doen, en tot u trekken, uw' beelt my indrukken: doet dan doch alzoo, doet dan doch alzoo, en levet alzoo in my, dat gy uwe vyanden doodet en t'onderbrengt, op dat gy daer na te beter, en | |
| |
te levendigen meugt leven, en als Konink heerschen in my. Och dat myne ziele zoo gelukkig waer! volbrengt uwe kracht in myne zwakheit, och dat het u behaegde te hooren na de stemme uwer dienstmaegt in dezen nu, en haere begeerten te vervullen! zult gy 't doen, Heere? zult gy 't doen?
Nu myn ziel, gaet hene, geloovende, hoopende, wachtende, onderwerpende, zoekende, aenhoudende, uitziende, verlangende, en wie weet wat uwe Heere noch boven uwe bidden of denken in dezen doen mocht.
Och myn maker, die veranderinge van het herte, och die veranderinge van het hert, dat ongemortificeerde herte, dat bedrogen herte, dat ter zyden afleidende herte, dat steenen herte, dat dwaze, en dwalende herte! erbarmt u doch daer over en staet op om dat te helpen, och Heere staet doch op en ontwaekt om dat te hervormen na uw' beelt, en uwe gedaente daer in te drukken, dat dat herte van u geleert en te gelyk verandert worde, o dat herte! en vergeetet het doch niet, o myn Heere, ik moet nu ophouden in dit schryvende van u te begeren, maer och houdt gy doch niet op daer aen te gedenken, neemt doch gedachten des vredes over dat behoeftige en wangestelde herte, over die verdurventheit, o dat monster, dat dier, dat verfoeielyke.
|
|
Auteursrechtvrij