|
| |
Kapittel XVIII.
KOmt, myne treurige ziele, 't is u evenwel om uwe Iesus te doen, en gy hebt nochtans waerlyk lust en begeerte tot zyne onderwyzingen, gy treurt alleen om dat gy door de zelve niet meer en vordert in zyne gemeinschap, en om dat gy niet meer overgezet en wort in de vorme van zyne leeringen: houdt moet, uwe Heere ziet uwe tranen al, en hy weet beter waerze van daen komen, en waer ze hene gaen als gy zelve 't weet.
Ook heeft hy door zyne goetheit, en genade al gedachten des vredes over u: die innerlyke zucht, om door zyne leeringe nader gemeinschap met hem te krygen, heeft hy zelve geformeert, en op dat hyze beantwoorde: zoo zy het! Ach zoo zy het Heere!
Komt myne ziele, verquikt u, en wekket u op door uwes Heere liefde, verzoeket van hem dat hy u daer van wat leeren wil, op | |
| |
dat gy weer wat lustiger en levendiger by hem en aen zyne voeten zitten meugt, en dat alzoo ook uwe begeerten levendiger mogten worden; och, myn Heere, dat het u behaegde my te voorkomen, en een neergeslagen geest op te helpen door uwe onveranderlyke liefde en trouw!
Komt, myne ziele, bedenket eens, hoe geerne dat uwe Heere u leeren wil: wanneer heeft hy zich 't zoek gemaekt, als 't u maer ernst was: ja dat weet ik wel, maer het gebrek is aen myne zyde. Maer, meent gy dat zyne liefde verandert om dat gy hem te flaeuwer zoekt? neen, ook al niet, maer och die levendig-makende Geest! Dat hy met die my voorquame! waerom zoude myne moedeloosheit meer kracht betoonen als zyne levendig-makende Geest.
Nu, myn Heere, in onderwerpinge van myn zin, myn oordeel, myn begeerte, myn lust en al, wil ik echter aen uwe voeten zittende blyven, op uwe goetheit en allenthalvene genade hoopen, en wachtende wachten tot dat het u behage my in levendiger bezetheit te leeren wat my verder te doen staet uwe gemeenzaemste onderwyzingen voor my te zoeken, en te genieten tot onze onderlinge verbintenisse en opwekkinge van die oude liefde.
Och! dat myne ziele levendig en alzoo by u ware! o Heere Iesu, myn vriend! zoo zuchtende wil ik op u wachten, gy zultze noch wel by u optrekken, of gy zult noch wel tot haer nederkomen, gy hebt immers gezegt, gy die Godt zoekt uw lieder herte zal leven, en gy ziet uit den hemel neder of 'er iemant verstandigh is, dat hy u zoeke, dies weet ik dat 'er noch iets | |
| |
in my is (doch door uwe Geest gewrocht) dat u behaegt, en waer op gy u noch zult vinden laten.
Hoort, myne ziele, houd u altyt gereet, en uw huys altyt bequaem, op dat die konink der eeren inga, of u uithale om u te onderwyzen wanneer 't hem lust, och, myn Heere, myne ziele wort al meerder zuchtende na uwe heylzame onderwyzingen.
Wat zult gyze nu leeren? och! dat het u behaegden nu eens het leeren te beginnen, en haer in die plaetze en zake te leiden, daer over 't u nu behagen mocht haer te leeren, en dat het doch die wegh en dat werk was, waer in en waer door zy u noch eens heel anders zien, en vinden, en houden mocht, als tot noch toe: houdt moedt, myne ziele, en laet uwe hoope uwe begeerte volgen, vertrouwet dat uwes Heeren goetheit uwe begeerte overtreft, oneindig, onbegrypelijk, onnaspeurlyk, zoo verre als 't licht de duisternisse, zoo verre als de heele weerelt een stofje in de weerelt, onbedenkelyk.
Maer wachtet, hy werkt allenkskens, stelt hem noyt tyt, noch mate, noch maniere voor, komet maar altyt als een kindeken, dat noch hooft, noch wysheit, noch bestier, noch niets mede brengt, maer dat alles vind en ontfangt van u zoo getrouwe leeraer.
Hoort, myne ziele, hoort gy dat wel, uwe Heere zeyt u, dat gy niet en bent zonder hem, dat gy niet en hebt sonder hem, dat gy niet en vermeugt zonder hem, dat gy 't zonder hem niet stellen en kont, en zoude dat uwe begeerte na hem en na zyne onderwyzinge niet opwekken? immers ja, och, myn Heere, leert my | |
| |
dan doch nu byzonderlyk dit eene zoeken, namentlyk, uwe gemeynschap; ik zie wel, ik weet wel, ik houde het daer voor, dat ik zouder u niets en ben, niets en vermach, en met al myn denken of schryven niet vorderen en zal in dat ware, dat zuivere, dat inwendigh, en uitwendigh uw verheerlykende Christelyke leven, dat ik immers zie dat my noch zoo verre ontbreekt, en ik weet voorzeker dat ik het zonder u niet veranderen en kan, en nochtans is myn herte, o dat bedrogen herte, hier over zoo weinigh aengedaen, zoo weinig beweegt, och Heere! Aenziet het doch, hoe dat het myn verstant, en myn oordeel, en myne overleggingen zoo alleen werken laet, en erberm u over myn herteloos werk, en over myn herteloos zoeken na u.
Immers, myn Heere, en kan u dat niet behagen, noch verheerlyken, ja het stinkt voor my zelve, wat moet het niet voor u doen? en waer mede zal ik u zoeken? en waer in zal ik uwe leeringen opsluyten? op datze vruchtbaer mogen zyn, zoo lange als myn herte my ontbreekt, och! immers gaet het zoo den zot, als hy op den wegh wandelt.
Och Heere, die myn herte beter kent, als ik het kenne, die beter weet waer het is, en waer het zich versteken heeft, als ik het wete, gebiedt het doch dat het wederkeere, en my zyne hulpe bewyze: gy en hebt my immers niet doen alhier nu voor u komen in deze aengename tyt, op dat ik u zonder herte zoeken zoude.
Het is nu vroeg, Heere, het is nu rustdagh, gy hebt my zoo krachtigh overreddet, dat ik | |
| |
niet alleen zoo noodigh, maer ook noch zoo ongevoeligh over die doodigheit echter de begeerten van myn gemakkelykheit beminnende vleesch overwonnen hebbe, en zoo geesteloos nochtans hier voor u gekomen ben om van u te leeren, och voorkomet my verder, myn Heere, en doet my u van ganscher herten zoeken, en ik zal u gewisselyk vinden; komt, myne ziele, begint met uwe zwakke krachten, en uw' Heere is zoo goet, indien hy 't u best oordeelt: al gaende zult gy gesterkt worden, wie wetet, gy mocht noch op dezen dagh des Heeren met Ioannes eens in den Geest komen, en boven uwe gewoonte geleert worden: uwe wil, o Heere, geschiede, en al het genoegen dat my ontbreken zal door myne geesteloosheit, dat wil ik in uwe wille nemen, die is altyt heyligh, wys, rechtveerdigh, volmaekt en goet: met die vereenig ik dan nu eerst myn wille, en zoo begin ik te staen, te oordeelen, en alzoo te begrypen, dat ik al eenige gemeinschap aen u kryge, en gy zyt zoo goet, gy zult het by dat beginseltje niet laten, is 't niet waer Heere? hoopt al stilletjes, myne ziele, en houdet in alle eenvoudigheyt dat oogemerk van het daer na te zetten, dat gy maer en alleene nu zoekt die gemeinschap aen uwe Heere, te ondervinden, en alzoo des zelfs kracht te genieten, op dat hy u verder leere, en hoogere dingen van die liefde, daer gy my laestmael by staen liet, openbare, begint slegts, en gaet al voort met uw oordeel, tot dat het uw' Heere zich gevallen laete meerder Geest uit te storten: hy weet zeer wel wanneer en hoe hy zyn beloften vervullen zal, en stroomen gieten op het drooge, en alzoo uw doen ondervin- | |
| |
den dat zyne woorden zyn waerachtig en getrouw, hy die te komen staet, zal komen en niet achter blyven: doch de rechtveerdige zal door den geloove leven, hoort gy dat wel myne ziele? toonet dan dat gy 't gehoort en dat gy 't verstaen hebt: och Heere, immers en kan ik ook dat niet zonder u, ja ik en kan niets zonder u! dat is de waerheit; die zie ik nu, och dat deze waerheit my vry maekte van alle die waen, die zig in dat arglistig herte verschuilen mocht, en my beletten, dat ik dit niet altyt even klaer en zie, of gevoele, en alzoo door verlegentheit gevoelig wordende tot u loope.
|
|
Auteursrechtvrij