hem quaemt, en dat gy hem klaerder zien mocht, en uw zelven verliezen in ontzag, eerbiedigheyt, en liefde ontrent hem: och dat het leergierig herte dit gewenste succes bequam! waer by zoude dat geluk te waerderen zyn!
Nu komt dan, myne ziele, zet u eens na leeren, zet u na stilte, zet u na verlocheninge, zet u na eerbiedigheyt en liefde tot uw' Heere, en na levendige begeerten tot zyne onderwyzingen: uw heyl van aenwas in genade hangt 'er aen, ja uwe eeuwige heerlykheyt.
Schortet dan op de lendenen uwes verstands, zyt wakker, myne ziele, zyt levendig, schrander u op, scherp op uw begryp, uw oordeel, uwe memorie, uwe overleggingen, trachtet dat het alles wel geschikt en werkzaem zy, trachtet uw' herte wel bereyt te houden, en dat gestadig, dat het altyt gedisponeert zy om te vatten 't gene u geleert zal worden, zet u na leeren, als eene die 't meent, dien 't ernst is, die 't zoekt met moeyte en met verlangen, en luystert in die wakkerheyt al gestadig of u niet iets te binnen komt.
Want uw' Heere leert zoo subtyl, zoo inwendig, zoo geestelyk, en zomtyts of dikmael zoo
onverwacht, en zoo schielyk, dat het een domme, of slaperige, of achtelooze ziele geenzins
verstaen zoude, of begrypen kan: en daerom wetet, dat hy niet leeren wil, noch dat men hem niet
hooren kan, ten zy dat men wel ter dege opmerkende is, en lettet wanneer hy leert: ja men moet
zomtyts in 't vragen zelfs al eens stil staen, en luysteren naeuw of hy ook iets leert, en of hy
ook iets antwoort: ja al wat moeyte doen om te l[uis]teren, of hy ook begint te spreken