poost ghecomen es, datmen nv verhalen wil eenighe historie, eenich fayt, oft eenighe sake dye men gheproponeert hadde te vertooghen, soo moetmen den voys veranderen in sulcker manieren, datmen elck schijnt te seggene alsoot geschiet es. Dat stoutelijc ende vromelijc gedaen es, salmen wat dapperlijcker segghen, dat traghelijc oft swaerlijc ghedaen es, dat salmen ooc traghelijc segghen. Voorts als nv strangelijck, als nv soetelijc, als nv rauwigelijc, als nv blijdelijc en voort in aller manieren, also de sake ende die woorden, also moet ooc die pronunciatie verandert werden. Comen daer in ons narratie eenighe sententien, vragen, antwoorden, oft verwonderingen vanden persoonen daer wij af sprekende zijn. Wij moeten neerstelijck toesien dat wij onsen voys veranderen naer den sin ende affectien van dien personen daer wy af spreken. Het vierde es eenen ghenoechlijcken voys, desen werdt ghebruyct om duer eenighe versierde ofte ghenoeghelijcke sake tamelijcke te doen lachen, dit sal gheschieden met een soete beuende stemme, den mont tot lachen staende, wel wachtende nochtans van eenich gheluyt van lachen oft kakelinghe wt te schietene.
¶ Die ander maniere van ghebroken voyse, die welcke wat scherper ende vierigher es dan dye ghemeene maniere van spreken soo wij voren geseyt hebben, desen werdt gedeelt in twee deelen oft manieren. Deerste maniere es datmen met eenen middelbaren verheuen, scherpen voy