Ideën I

278.

In m'n Vry-Arbeid maak ik me kwaad op schriftgeleerden en dergelyken. De voorgaande nummers hebben er ook wel iets van of ik boos was. Welnu, dit is zoo.

Maar nu 'n korte uitlegging.

Als 't waar is, dat ik het goede bedoel, als 't waar is dat... die anderen hun roeping miskennen, dan heb ik in naam van myn God het recht, neen, dan is 't m'n plicht daarover boos te worden. En ik veroorloof me die vryheid, zoo goed als Jesaia, Jeremia, Habakuk, en de rest.

Maar die verstoordheid leidt me niet tot het aanvallen van personen als zoodanig. Wanneer veertien ‘geleerden’ hun naam leenen tot het verkondigen van de heel belangryke tyding dat hun voorgangers - ook: ‘geleerden’ immers? - maar 'n troep weetnieten waren, dan zie ik niet in waarom ik die veertien heeren niet wat forsch zou mogen toespreken, daar toch ook zyzelf zich veroorloven zoo weinig omslag te maken met hun voorgangers.

[p. 175]

Er zyn er onder die veertien, welke ik persoonlyk ken en in zekeren zin hoogacht. Ik heb geen reden iemand hunner - als persoon alweer - te minachten. Ja toch... maar dat doet er nu niet toe. De manier evenwel waarop zylieden in deze zaak, en de schriftgeleerden in 't algemeen met zeer weinig uitzondering, beantwoorden aan hun roeping, ja dáárvoor heb ik minachting en verachting, dáárvan heb ik 'n afkeer, dàt walgt me, daartegen verzet ik my!