lyke erkentenisse dezer gedachtenisse eenige myner eerste gedichten, uitspanningen myner jongkheit, haer overvliegend vernuft en geestige, hoewel jonge, dichtkunste ter eere gezongen, hier by voege tot vulling van ledige bladen? Immers ik oordeelde zulks niet ongerymt noch ontydigh; en gy ziet ze, Leezer; onder hope en verwachting, dat zy uwe bescheidenheit zullen behaegen, zoo niet om zich zelve, ten minste om de rechtvaerdige hoogachting dezer dierbaere en verlichte ziele, die veele doorluchtige Annaes van onze en de voorgaende eeuwe in uitmuntende hoedaenigheden nooit behoefde te wyken, zoo niet verre overwon en voorby streefde. Hier van getuigen ook het Verjaerdicht van Joffrouwe Elizabeth Morian, op den trant van haere zuster Anna gespeelt, en het Lykdicht, dat, de twee gezusteren opgedraegen, de doot van haeren welgeleerden Oom, eenen Man, die weinigen van naby bekent was, naer waerheit en verdienste betreurt. Gebeurt het ondertusschen, dat myne poëzy ooit het licht zie, de liefhebbers zullen noch meer getuigenissen van Joffrou Anna Morians vernuft en dichtkunst, waer van zy zoo nederigh plagh te gevoelen, daer in gewaer worden, en de gezegende gedachtenis haerer zuster Elizabeth, zoo werkzaem in gelove en liefde, met geen minder vermaek, gelyk ik my verbeelde, vernieuwen. Vaer wel.