|
| |
| |
| |
Gedachtenis van den Heere Henrik Morian.
Aen zyne Nichten, de Joffrouwen Elizabeth en Anna Morian.
WIe leertme een lykgezang stoffeeren,
Parnasgoddinnen drymael dry,
Die wyze dichtkunst kont waerdeeren,
Mejoffers, zoo de droeve rou
Niet al te diep geraekt aen 't harte,
En lucht gedoogt in nieuwe smarte,
O bouheldinnen aen 't gebou
Van 't maegdlyk Helikon aen 't water
Van uw gespeel, de bruine Vecht,
Die nu haere oevers stil en slecht
Voorby loopt, zonder bly geschater,
Om Morjans onverwachte doot?
Al 't zanggebergt draegt rougewaeden,
En, met benaeuden druk belaeden,
Klaegt overluidt zyn' lesten noot.
Heer Morjan, d' eere der geleerden,
Dat doorgeleert en groot vernuft,
Dat nooit voor arbeit heeft gesuft,
Dat zoo veel letterwyzen eerden,
| |
| |
Heeft afgeleeft helaes! te Zwol,
Eertyts een Zanggodinnen tempel,
Wiens staetigh heiligdom en drempel
Steets grimmelde en krioelde, vol
Van lettergierigen en kloeken,
Die op zyn voortogt, elk om stryt,
De nacht verkrachtende en den tyt,
Geschriften handelden en boeken.
Maer sedert ons het onweêr trof
Door ysselyke donderslagen,
Een voorspel van gevreesder plagen,
En zommige eiken uit dien hof,
Een' lusthof aen onze Ysselkanten,
Ten gronde uitrukte in hunne jeugt,
En andre, om hun waerdy en deugt,
In beetre luchten ging verplanten,
Was 't uit Fokis en Parnas,
Ten zy Apolloos gunst, die schade
In hem vergoênde (doch te spade)
Elk toonde, wie Heer Morjan was,
Zoo lang hy een orakel strekte
Van letterwysheid voor een' vrient,
Die met zyn' arbeit was gedient,
En met vermaek zyne uuren rekte.
Maer nu is 't uit helaes! met glans
En luister en beroemde glori
Van staetgeleertheit en histori
In 't sterven des begaefden mans.
Wie zal nu, o sieraet der jofferen,
Den eisch voldoen van menig geest,
Wanneer hy iet gewightigs leest,
En elk verzaên uit ryke kofferen,
Met kostlen en gewenschten geur,
Waer uit ge, als lekkre honighbyen
In uwen tuin by zomertyen,
Uit allerlei gebloemte en kleur,
| |
| |
Een wysheit zuigt, die kunst en zeden
Voltooit, eerwaerdig, onvernist
En nedrig nergens suft noch mist,
En nergens dwaelspraekt in haer reden?
Hoe ging dat wysheitlievend hooft
Te weide in Grieksche en Roomsche boeken!
Hoe plagh hy mynen gouts te zoeken
En schatten, aen de vlyt belooft,
Uit Fransche en uit Toskaensche bladen!
Het lichaem achtte hy gering,
Vernoegt, schoon 't ieder uur verging,
Als slechts de ziel zich mogt verzaeden.
Hoe zweeft ook die verheven geest,
Wanneer hy niet om laeg blyft marren,
De zon bespieglende en de starren
En zyne wooning allermeest;
Of al den aerdkloot ommewandelt
Door alle schepsels, tredt op tredt,
In 't groen, als in zyn kabinet,
En daer met Godt en menschen handelt!
Zoo diende 't lichaem, als een grof
Gewaet, waer mê de ziel behangen
Geleek een' armen ryksgevangen,
Hem tot eene andre en eêler stof.
Aldus verkracht de ploeg en kouter
Den gront van vetten klai en kluit,
En bout het merg der akkren uit.
De doot wordt moediger en stouter,
En triomfeert flux door een schicht,
Die in een uurtje kan verwoesten
Al d' inkomst van het letteroesten.
De geest, nu los geraekt en licht,
Verlaet de werelt en 't gewemel
In 't moortjaer, dat hem heeft verrast,
En vaert, aen leem noch zenuw vast,
Met lust en blydschap op ten hemel;
| |
| |
Ten hemel, die, alleen te groot
Voor d' eedle ziel, zoo lang ze op aerde
Vertoefde, om zyn volmaekte waerde
Tot zyn bespiegling overschoot.
|
|
Auteursrechtvrij