De dichtkunst
(1698)–Anna Morian–
Auteursrechtvrij
[pagina 98]
| |
Nu wil myn digtkunst niet aan 't gaan;
De vriendschap pord my egter aan,
Om maar een heilwensch op te dragen,
By ons heeft roem en vleien uit.
Een eed'le ziel word meest gestuit
Daar 't 't dwaze hert zig kan behagen.
Vriendin, die dezen dag verjaard,
Door 's Heeren gunst zoo trou bewaard,
En uit zyn volheid zyt gezegend,
Met zoo veel gaven mild verblyd,
Myn wensch is, dat u deze tyd
Nog lang in welstand bly bejegend.
Gods liefde en trouwe voorzorg blonk
In 't geen hy u tot hier toe schonk:
Hy wil 't voorleden gunstig kroonen,
Voltoojen 't reets begonnen werk;
Hy maake u wakker, bly en sterk,
Tot nut van dogter en van zoonen,
'K wensch, datze u zyn tot vreugd en eer,
Gevormd naar uw begeerte en leer,
En volgen moeders deftig voorbeeld,
'K wensch u een wys kloekmoedig hert,
Dat door geen schyn geblindhokt word,
Wat ook de wereld praat en oordeeld.
Gods heil en zieldoorstralend ligt,
Daar schrik en duisternis voor zwigt,
Schiete in uw' geest zyn heldre vonken;
Hy geve u altyd roemens stof,
Een ziel, die, vaardig tot zyn lof,
Berust in 't erfgoed, haar geschonken.
'K wensch dat uw voorspoeds dageraat
Tot aan den vollen middag gaat,
Door zwarte wolken nooit bestreden;
Of, zoo Gods wys en goed beleid
Ook moeite en arbeid heeft bereid,
Hy maak' de wisselvalligheden
| |
[pagina 99]
| |
Tot stappen naar uw eeuwig goed.
Kan 't zyn, hy maake al 't bitter zoet,
En doe u stil in 't onweêr rusten,
Tot Jesus eens uw zalig deel,
Hier onvolkomen, maakt geheel.
Dan kan de ziel niet beters lusten.
Verschoon hier wanstal, slegt en onordentlyk digt.
'Is wel gedwongen werk, maar vrye liefde en pligt.
|
|