De dichtkunst
(1698)–Anna Morian–
Auteursrechtvrij
[pagina 90]
| |
Haar zanglust word ligt moede en laau.
Gy wagt niet, dat ik 't oor zal streelen
Met dwaas gevlei, of digters zwier,
Die 't slegte en domme hert maar steelen;
Ik min een schoner hemels vier,
Dat, eens ontvonkt, zyn warmte en stralen
Verspreid, en voedsel voor zyn vlam
Van 't ongeschapen ligt komt halen,
Uit God, daar 't eerst zyn oorsprong nam.
Zoo maar die goddelyke vonken
Van kennis, yver, liefde en lof
In onze ziel met luister blonken,
Wat vondmen rust en roemens stof?
Dan zagenwe als een damp verdwynen
'T verdorven vuil en d' ydelheid,
Dan zou die glans voor and'ren schynen,
Op 't pad dat regt ten leven leid.
Wie leeft 'er, die niet zegt te zoeken
Een hoogste goed, en zielen rust?
Maar laas in wat verdwaalde hoeken
Verliest de mensch zig zelf, wiens lust
En ernstig oogwit elders heenen,
Als regt tot God in Christus leid?
Wat is zyn zon haast uitgeschenen?
Zyn arbeid weg in ydelheid?
Die wys is, wil geen goud uitgeven,
Nog werk verspillen voor een niet.
Hy mind, van ed'ler geest gedreven,
Een goed, dat 's werelds oog niet ziet;
Een goed zoo schoon en waard te minnen,
Dat zyn bezitters 't leven geeft:
Gelukkig, daar die wysheid binnen
De ziel haar rust en woonplaats heeft.
Zy red den mensch, zoo diep gezonken
In 's afgronts diepen jammerpoel.
Dat eens haar stralen kragtig blonken
| |
[pagina 91]
| |
In 't zielen oog, wat zou 't gewoel
Der losse wereld haast verdwynen?
Geen ligt stemd met de duisternis.
Daar Jesus liefde en kennis schynen,
Vlied al wat dwaas en schaad'lyk is.
Myn geest verrukt, en weggedreven
Door 't klaar bespieglen van dat schoon,
Wykt van haar' zang, eerst opgeheven,
'K hervat dan weer myn stoffe en toon.
O Broeder, dienwe bly begroeten,
Wat is uw liefde, uw vreedzame aard,
Dienwe altyd trou in u ontmoeten,
Ons nut, beminnelyk en waard?
De liefdeband, by ons gebonden,
En (Gode lof) zoo vry van dwang,
Den nyt ten trots, blyft ongeschonden,
En vreedzaam zoo veel jaren lang.
U blyde jaardag, nu gesloten
Op vyfmaal tien, eischt roem en lof,
Ten dankbren boezem uitgegoten;
En geeft ons vreugde en wenschens stof.
Mag u myn hertenwensch gebeuren,
Een ryke heilschat vloeie neêr;
Geen smertend onheil doe u treuren:
Gods gunst, zoo dik uw jaardag keêr',
Beschyne u met zyn liefdestralen,
Hy doe zyn' geest, genade en ligt,
In u uit zyne volheid dalen;
Jehovaas zorg en aangezigt
Zy altyd over u ten goede,
Zyn zegen kroone uw handen werk,
Hy doe u rusten in zyn hoede,
En make u wakker, bly en sterk.
God wil uw levens reep nog rekken,
Zoo 't stemd met zyn alwyzen raad;
Om dan uw ziel tot hem te trekken,
Daar 't vol oneindig heil verzaad.
|
|