|
| |
Zang ter verjaringe van E.M.
Den 25. van Grasmaent, 1673.
MYn dichtkunst, schier aan 't zwygen,
Poogt (hoe vermoeit) den zangberg op te stygen
O Zuster: wyl voorlêen beloften my
Tot zang en dichten dwingen,
Schoon ons de tyt meer zuchten leert, als zingen,
Zoo lang ons lantschap klaegt
Van oorlogsramp, die boer en burger plaagt.
Wat vierdenwe uw' geboortedag geruster
Toen ons zoo bly de lentezon bescheen
| |
| |
Een Paradys van boom- en akkervruchten,
Zich spieglen in den Vecht- of Ysselstroom,
Ons zoet verblyf voor dezen.
Men had toen noch geen Franschen wolf te vrezen,
Aan strant en duin: de vette landery
Vernoegde 't oog en zinnen
Van al die 't lant en buitenleven minnen.
Toen zongmen, bly te moê,
De Godtheit lof en vreugdegalmen toe,
En was van voorspoet dronken,
Ons zoo veel jaar van Godts genâ geschonken:
(Nu laas! verwoest, en niet als struik en puin)
In groente en schaâuw gezeten,
De dwaze vreugt en grootscheit te vergeten
Als d' uchtent zon in d' aangename lent
Ons eerst haar glans vertoonde,
En 't aardryk met een gouden sluier kroonde.
Hoe dik ontschuilde ik toen
Den nyt, in dit vermaaklyk jaarsaizoen!
'K liet Hollants grootsche steden
En pracht, voor 't lant, en zyn eenvoudigheden.
'K waardeerde een kleinen tuin
Meer als een huis, gebout van graeu arduin,
Uit Bentmer gront gehouwen,
Of 't beeldewerk der Heeregrachts gebouwen.
Toen groette ik u dees' dag,
Uw' jaardag, met een zegenwensch en lach,
('t Saizoen schonk my geen roos noch anjelieren)
Slechts met een lenteblom
En tyloos, u meer waart en wellekom,
| |
| |
Als veel getooi, van zyde en gout geweven.
De Vryheit weg, de Munstersche harpy,
Haar roofspelonke ontvlogen,
Heeft in ons lant een zwadder uitgespogen
Van onverdraagbren stank.
Nu zwygt de fluit, en 't blyde veltgezang
Van herders, die hun vee naar huis geleyen.
Nu zitmen droef van geest
Voor 't ongedierte, en Fransch gebroet bevreest,
Die dat gedrocht verzellen,
Om 't Yssellant in vier en bloet te stellen.
Aan d' Ystroom dat gewelt met zorg ontvlucht,
Die ons gewest en vrienden treft aan 't harte,
Ruim vyf paer maanden lang.
Dat doet ons nu, gedicht en jaargezang
Op droever toonen zingen.
't Beschouwen van deeze aardsche wisselingen,
Van dwaze hoop, en yd'le zorgen schuw,
In 't aanzicht zien, en onder voeten treden.
Alle eeuwen door ten loon belooft van Godt,
Aan die zyn heil beminnen,
En op hem zien, vervulle uw hert en zinnen
Met een begeerte en lust,
Op d' aarde noit verzaad noch uitgebluscht.
Dit 's 't wit van myn gezangen.
Verkrygtge zoo myn wensch en uw verlangen,
Schoon zonder vreugt, niet vruchteloos voorby.
|
|
Auteursrechtvrij