Dankbare erkentenis en wensch aan de vrienden, Dien het belieft heeft my door hunne welvloeiende en zinryke verssen op te wekken, 1693.
WAarde vrienden, die tot zingen
Zagt en willig u liet dwingen
Door de vriendschap, dien 't zoo lust,
Eens te storen trage rust;
Deê myn zwak en minzaam nopen
U zoo bly en vaardig lopen
Om my in een' zwakken stand
Fluks te nemen by de hand,
En om meer (kon 't zyn) te geven,
Sterkte, blydschap, liefde en leven,
Wat ben ik u dan verpligt
Voor uw zinryk woord en digt?
'T geeft myn geest vermaak en voordeel,
'T is vol wysheid, deugd en oordeel.
En daar by volmaakt dit al,
Liefde en vriendschap zonder gal.
| |
Die ik wensch; zoo lang wy leven,
Ryke vrugt voor God mag geven,
Altyd zuiver, en geschift
Van alle yd'le en dwaze drift.
Dat de tyd, diewe oit besteden
In eenvoud'ge zoetigheden,
Noit onagtzaam heenen vloei',
Maar dat wysheid die besproei';
En daar toe alleen mag strekken,
Om den geest met lust te wekken,
Tot Jehovaas dienst en eer,
Als die moede en mat zit neêr.
Maar Gods liefde en wysheid, (boven
Al 't beminnelyk te loven)
Neem' geheel ons hert en zin,
Liefde, tyd en kragten in.
Laat ons vlug langs deze trappen,
Steeds den hemel nader stappen,
En al 't nietig van om hoog
Zien met een veragtend oog;
Met een ziel, die vol vertrouwen,
Zig verlustigt in 't beschouwen
Van Gods deugden, wysheid, wil.
Daar is 't zalig, nimmer stil.
Datwe 't ziel kleed noit bevlekken,
Maar ons zuiver daar mê dekken,
Opgeschort, de lamp in vlam,
Of haast onze Bruigom kwam.
Laat ons trou en wakker werken,
Slegte leeren, zwakke sterken,
En ze bly op 's levens baan
Nedrig met ons voort doen gaan.
'T zy ons ernstig zielbegeeren,
Dat dog Jesus wil regeeren,
En zyn ligt, genade en wet,
Tot aan 't aardryks eindpaal zet,
| |
Dat hy redden wil zyn leden,
En den helvorst heel vertreden,
Tot dat Zion, dat nu hygt,
Sterkte en blydschap weder krygt;
Datwe noit ons zelfs behagen,
Maar elkanders lasten dragen.
Die dan zulk een vriendschap laakt,
Vrienden, heeftze noit gesmaakt.
|
|
Auteursrechtvrij