Jobs gelove en levendige hope, Kap. XIX.
OG, dat myn staat, hoewel ik nu
Verdrukt ben, regt wierd overwogen!
Al toond zig God vergramd en schuw,
'k Vind dog genade voor zyn ogen.
Og of myn woorden in een boek
Geschreven wierden en getekend!
Noit wordenze in een duistren hoek
Verborgen, of onnut gerekend.
Men houwze met een dryvend staal
En ysre griffie in een rotse,
Met loot, op dat het altemaal
Vergetelheid en eeuwen trotse.
| |
't Getuig'nis myner hoop is waard,
Om 't heilgoed, daar in aangewezen,
Voor 't nageslagt te zyn gespaard,
Van hun gelooft, omhelst, geprezen.
Ik weet, dat myn Verlosser leeft,
De levensvorst, vol geest en kragten;
Die sterkte en eeuwig leven geeft,
Aan die zyn komst en heil verwagten.
Hy zal de laatste, als sterke held,
Staan over 't stof, en triomfeeren,
Vertrappen hel en doods geweld,
Al wat zyn magt en arm wil keeren.
Als vleesch en huid in 't graf bedekt,
Doorknaagd zal zyn, is myn vertrouwen,
Dan zal ik, door zyn' Geest gewekt,
Uit dit myn vleesch nog God aanschouwen.
Ik zal hem niet als Rigter zien,
Maar als verbonds God, my ten goede,
Die door 't geloof my heeft doen vliên,
Tot hem, en rusten in zyn hoede;
Die my eens vryd van zorg en pyn,
Van zondig kwaad en droef berouwen;
't Zal ook gewis geen vreemde zyn,
Myn ogen zullen God aanschouwen.
Dit zelve vleesch, veragt, gedrukt,
Zoo zwak, word tot die eer verheven;
Hoe diep in dood en stof gebukt,
't Zal met de ziel eens Gode leven;
Een leven, onbepaald in tyd,
Door ramp noch wisselvalligheden,
Door zonde of trots geweld en nyd,
Meer overwonnen, nog bestreden;
Daar God, die 't ongenaakbaar ligt
Bewoond, zyn erfdeel begenadigd,
En door zyn heilryk aangezigt
Met vreugd en lieflykheid verzadigd.
| |
O schone en zalige erfenis!
Wat ryke onnoemelyke schatten!
God dan te zien, gelyk hy is,
Zoo veel een schepsel kan bevatten,
En vrolyk werkzaam, laau nog stil,
By d' uitverkore hemellingen,
Met hert en tong, verstand en wil,
Gods deugden eeuwig lof te zingen.
Die volheid, daar myn ziel op hoopt,
En lydzaam uitziet, zalze ontfangen,
Als d' aardsche hut maar is gesloopt;
Myn nieren smelten van verlangen;
Zy zyn verteerd in mynen schoot
Naar 't heil, dat eenmael wis zal komen;
Die vaste hoop kan hel nog dood
Nog haren prikkel weinig schromen.
Het lighaam rust slegts voor een tyd;
't Zal, door Gods Geest weêr schoon herschapen,
Braveeren doods geweld en stryd;
Als, die in 't stof der aarde slapen,
Zyn opgewekt, en voor Gods Troon
Bereid staan 't vonnis aan te horen.
Wel hem die dan 't genadenloon
Ontfangt, van God daar toe verkoren.
|
|
Auteursrechtvrij