Gedichten

[p. 97]

Sonnet.

Ik ben u zeer verplicht voor 't vele goede
door u, met milden zin, van mij geschreven;
voor al den lof, met luttel blaam doorweven,
voor 't weinigje alsem in dien honingvloede.

Zacht kittelt mij 's critiekers strenge roede,
die, flink gezwaaid, de moedigsten doet beven; -
ja, 'k moest u dankbaar zijn mijn gansche leven:
zalf had ge reê, voor elke wond die bloedde...

Voorwaar, uw woorden vuren aan tot dichten:
- Maar, leer ik ooit mij in mijn lot te schikken,
naar wijzen raad en wenken mij te richten?...

Ik wanhoop heusch. - Maar meer zou mij ververplichten
een fiksche degenstoot dan speldeprikken.
'k Houd wel van maskers, - meer nog van... gezichten.