Gedichten

[p. 96]

[De Menschen.. ze juichten.]

_* * _*

De menschen... ze juichten vol overmoed
om God in zijn hemel te tergen:
‘wij varen, hoezee, op de vleuglen des stooms,
door 't ingewand der bergen!

Daar staat ondermijnd door onze hand, de reus
dien 't oog met verbijstring aanstaarde,
hij strekte ons ten hinder, wij knakten zijn macht,
de mensch is vorst der aarde!’

De Berg nu. Hij schudde even den sneeuwigen kop
en bromde goedaardig: ‘wat wroeten
wat klautren en knagen die dwergen beneên

aan mijn voeten?’